Κατάθλιψη και TV την εποχή του κοροονοϊού
Άκουγα μεταξύ ύπνου και ξύπνου τον ήπιο λόγο ενός γιατρού που, απευθυνόμενος σε τηλεπαρουσιαστές, συνέστηνε να λιγοστέψουν τον βομβαρδισμό ειδήσεων για κρούσματα και θανάτους από τον κορονοϊό, εδώ και σε όλον τον κόσμο -πράγματα ανατριχιαστικά για την ανθρωπότητα.
Κάντε κράτει αδέρφια, ήταν σαν να τους έλεγε, σφίγγεται η ψυχή μας, δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε μια ανάσα. Πράγματι, όποιο κανάλι κι αν επιλέξεις να παρακολουθήσεις δεν βλέπεις και δεν ακούς τίποτε άλλο από χιλιάδες κρούσματα και χιλιάδες θανάτους.
Κανονικά θα έπρεπε, λόγω της τραγικότητας που βιώνουμε, να ορίσουν τα κανάλια ζώνες ενημέρωσης για την εξέλιξη της πορείας του ιού, δίνοντας παράλληλα και τις κατάλληλες ιατρικές οδηγίες -και μόνον ιατρικές, οι υπουργικές οδηγίες για την αυστηρή απαγόρευση της κυκλοφορίας, οι αστυνομικές δυνάμεις και ο ζήλος τους ενδιαφέρουν μεν, αλλά δευτερευόντως.
Μη χάσουμε κάθε επαφή με την κοινωνικότητα γιατί σε πολλούς δεν θα αργήσει να «στρίψει» στο τέλος. Μη γίνουμε πλήθος, χαθήκαμε αν συμβεί κάτι τέτοιο -τα πλήθη εύκολα καθοδηγούνται και χειραγωγούνται. Χρειάζεται και μια νότα χαράς, έστω και με το ζόρι, μια αίσθηση ανθρωπιάς και χιούμορ, έστω και πικρού. Με άλλα λόγια: μη γίνουμε καταθλιπτικοί επειδή αυτό είναι το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης.
Κυρίως να αναδείξουν τα κανάλια [όλα τα μίντια] τον εξαιρετικό αγώνα των γιατρών και των νοσηλευτών. Βλέπω τις κινήσεις τους και τη ματιά τους: μουδιασμένες οι πρώτες, καθαρές και αποφασιστικές οι δεύτερες. Δεν αρνούνται να ανταλλάξουν δυο κουβέντες όσο φόρτο εργασίας και αν έχουν.
Το έτος 2020, κατά έναν τρόπο, η ζωή με έχει «επιτάξει», θα έλεγε κανείς, να βρίσκομαι τις περισσότερες ώρες σε νοσοκομεία, με μεγάλη ταραχή και αγωνία, όχι με μικροασθένειες -το πώς δεν με έχει «επισκεφτεί» ακόμη ο ιός είναι ένα μικρό θαύμα, όσο και να τηρώ τους κανόνες ασφαλείας. Εννοώ, μεγάλες δοκιμασίες [ποτέ να μην τύχουν σε κανέναν τέτοιες δοκιμασίες -ποτέ, ποτέ].
Τέλος πάντων, βρίσκω στιγμές που συνομιλώ με γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Πραγματικά φοβούνται, αλλά δεν το δείχνουν -αυτό σημαίνει αξιοπρέπεια και ανώτερο αίσθημα ευθύνης. Τρέμει η καρδούλα τους, ναι, αλλά στιγμή δεν χάνουν το κουράγιο και τη δύναμη να αντεπεξέλθουν με τον καλύτερο τρόπο στα ιερά καθήκοντά τους. Παίρνεις κι εσύ τότε κουράγιο· ένα δάκρυ αλληλεγγύης κυλάει στα πρόσωπα όλων. Μόνο έτσι αντιμετωπίζονται οι [κοινωνιογενετικές, ασφαλώς] ασθένειες που επιτίθενται στο ανθρώπινο σώμα.
Δεν χρειάζεται λοιπόν οι άνθρωποι της τηλεόρασης να ασχολούνται μόνο με τα κρούσματα και τα θύματα και τους κανόνες προστασίας -τους μάθαμε αυτούς τους κανόνες. Θα τους παρακαλούσαμε αυτούς τους ανθρώπους να λιγοστέψουν τη διασπορά πανικού, διότι χρειαζόμαστε και ανάσες ηρεμίας και μιας κάποιας ανάτασης [όσο αυτό είναι δυνατό]. Και επίσης μην ξεχαστούμε όλοι μας και εξοικειωθούμε με την κατάσταση εξαίρεσης που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις -κινδυνεύει άμεσα η ελευθερία [της κοινωνίας] -κυρίως αυτό να μην το «συνηθίσουμε».
Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος
