Η συγκίνηση Λοβέρδου με την φωτογραφία του Μπράιαν Κλαφ και το Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου

Στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου στο Μάντσεστερ βρέθηκε ο Ανδρέας Λοβέρδος και αναφέρθηκε τόσο στον τεράστιο Μπράιαν Κλαφ και τον Τζορτζ Μπεστ.

Η συγκίνηση του μεγάλη με τον ίδιο να σημειώνει:

««Μία ωραία ημέρα στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου στο Μάντσεστερ»

Δεν είσαι πάντα απολύτως βέβαιος για τους παράγοντες που συντελούν και τελικά μια κοινή επίσκεψη σε ένα μουσείο γίνεται αστείρευτη πηγή χαράς.

Ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι φωτογραφήθηκα δίπλα στον πίνακα με τη θρυλική ομάδα της Αγγλίας που κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου το 1966. Άλλωστε αναγνώρισα σχεδόν αμέσως πάνω από τους μισούς παίκτες της, ορισμένους από τους οποίους είχα κάποτε δει από κοντά.

Ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι προσωπικά δεν είμαι λάτρης του ποδοσφαίρου γενικώς, αλλά λάτρης συγκεκριμένα του αγγλικού ποδοσφαίρου, από μαθητής ακόμη. Όχι ότι συγκυριακά δεν παρακολούθησα και το πρωτάθλημα άλλων χωρών, πχ της Ισπανίας, αλλά διαχρονικά και αδιάλειπτα παρακολουθώ το αγγλικό ποδόσφαιρο.

Ίσως να ευθύνεται που τα γήπεδα στην Αγγλία είναι τόσο καθαρά και οργανωμένα, αν και σχεδόν απλησίαστα λόγω τσουχτερού εισιτηρίου για τον μέσο πολίτη.

Ίσως, πάλι, να ευθύνεται ότι η Αγγλία είναι η χώρα που γέννησε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Υπάρχει μάλιστα μία μίνι σειρά «The English Game», η οποία αποτυπώνει όλη την ιστορία του αθλήματος αυτού που έσπασε γρήγορα το φράγμα της αριστοκρατίας και έγινε το παιχνίδι που όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, μπορούν να αναμετρηθούν με όλους. Και να νικά πάντοτε ο καλύτερος.

Ίσως, ακόμη, να έπαιξε ρόλο ότι η ομάδα της καρδιάς μου είναι η Ντέρμπι, και ας λέω πως είμαι με τη Λίβερπουλ αναγκαστικά για να έχω στασίδι οπαδού και στη μεγάλη κατηγορία.

Και δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να συγκινήθηκα λίγο ή και πολύ όταν αντίκρυσα τη φωτογραφία του τεράστιου προπονητή Μπράιαν Κλαφ, πόστερ του οποίου έχω σε κάδρο στο σπίτι μου ή όταν φωτογραφήθηκα δίπλα στο ενθύμημα του αγαπημένου παίκτη των παιδικών μου χρόνων, του Τζόρτζ Μπέστ, ο οποίος δυστυχώς είχε άδοξο τέλος γιατί δεν κατάφερε να νικήσει το πάθος του για το αλκοόλ.

Και προφανώς δεν μπορεί να μην συνετέλεσε το γεγονός ότι το αγγλικό πρωτάθλημα είναι αλλιώς. Είναι μια κατηγορία μόνο του. Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο. Ποιος μπορεί να αντιλέξει σε αυτό; Ποιος δεν αποδέχεται ότι στο τελευταίο δεκάλεπτο κάθε αγώνα οι παίκτες παύουν να παίζουν και αρχίζουν να χυμούν. Σαν ταύροι.

Είναι πολλές οι παράμετροι που έχουν μερίδιο ευθύνης. Για ένα, όμως, είμαι σίγουρος: η επίσκεψή μου στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου στο Μάντσεστερ ήταν μία ωραία ημέρα.

ΥΓ: Ξαναδιαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές μου περνάει από το νου ότι κινδυνεύω να χαρακτηριστώ υπερβολικός ή υποκειμενικός. Όμως, να λάβουμε υπόψιν μας ότι όταν ο λόγος έρχεται στη μπάλα, είμαι με την Αγγλία. Πάντα ήμουν, πάντοτε θα είμαι».

ieidiseis.gr