Η «πολιτική απόφαση» αντιμετωπίζεται πολιτικά: Ο Παππάς δεν πρέπει να είναι υποψήφιος…

Η καταδίκη του πρώην υπουργού Νίκου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, η πολιτική απάντηση που πρέπει να δώσει ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ και η περίπτωση Τσοβόλα

Το άρθρο 259 του Ποινικού Κώδικα λέει: «Υπάλληλος που με πρόθεση παραβαίνει τα καθήκοντα της υπηρεσίας του με σκοπό να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο όφελος ή για να βλάψει το κράτος ή κάποιον άλλο τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, αν η πράξη αυτή δεν τιμωρείται με άλλη ποινική διάταξη».

Ο πρώην υπουργός Νίκος Παππάς καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος.

Στις περιπτώσεις των πολιτικών αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι αν, όπως λέει ο νόμος, έβλαψαν το κράτος ή (και) αν προσπόρισαν στον εαυτό τους παράνομο όφελος, κοινώς αν «τα πήραν». Χωρίς αυτά τα δύο στοιχεία, η παράβαση καθήκοντος δεν έχει νόημα.

Δεν θα κρίνουμε εδώ νομικά την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, άλλοι είναι αρμοδιότεροι. Όμως, είναι αδιανόητο να μην επισημανθεί ότι, στην περίπτωση του καταδικασθέντος πρώην υπουργού, δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις διάπραξης του αδικήματος, για το οποίο καταδικάστηκε.

Επαναλαμβάνω ότι δεν κρίνουμε την απόφαση 13 ανώτατων δικαστών, αλλά προσπαθούμε να δούμε αν ο Παππάς διέπραξε ατιμωτικό(για πολιτικό) αδίκημα ή αν η καταδίκη του έχει τυπικά χαρακτηριστικά.

Διαπίστωση πρώτη: Από το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, την ευθύνη του οποίου είχε ο Παππάς, ζημιώθηκε το κράτος; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό «όχι». Το αντίθετο: για πρώτη φορά στα χρονικά της ιδιωτικής τηλεόρασης, οι ιδιοκτήτες κατέβαλαν τίμημα για τις συχνότητες που χρησιμοποιούν. Το κράτος είχε όφελος.

Διαπίστωση δεύτερη: Ο υπουργός Παππάς προσπόρισε στο εαυτό του ή σε άλλον παράνομο όφελος; Η απάντηση είναι εξίσου κατηγορηματική: Όχι. Ουδείς μάρτυρας είπε κάτι τέτοιο, ουδεμία απόδειξη τέτοια προσκομίστηκε στο δικαστήριο. Άλλωστε, ούτε οι πολιτικοί αντίπαλοι του Παππά τόλμησαν να τον παραπέμψουν για δωροδοκία(κακούργημα) και περιορίστηκαν στο πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος.

Συμπέρασμα: Η καταδίκη του πρώην υπουργού δεν έχει καμιά σχέση με ατιμωτικό αδίκημα. Δεν ζημίωσε το κράτος ούτε ωφελήθηκε ο ίδιος, κοινώς «δεν τα άρπαξε».

Παρόλα αυτά, η καταδίκη είναι καταδίκη. Ο ίδιος ο καταδικασθείς και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι «είναι πολιτική». Αν αυτό ισχύει, η απάντηση που πρέπει να δώσουν είναι το ίδιο πολιτική. Και αυτό σημαίνει ότι ο Νίκος Παππάς δεν πρέπει να είναι υποψήφιος στις επικείμενες εκλογές. Πρώτον, για λόγους πολιτικής ευθιξίας. Ένας πολιτικός αναλαμβάνει την ευθύνη, έστω κι αν αυτό τον αδικεί. Και, δεύτερον, για να απαλλάξει το κόμμα του από το βάρος της πολιτικής ευθύνης, την οποία αντικειμενικά έχει και θα επιχειρήσει να του φορτώσει η αντιπολίτευση.

Η καταδίκη του Νίκου Παππά θυμίζει την καταδίκη του μακαρίτη Δημήτρη Τσοβόλα το 1992, πάλι από Ειδικό Δικαστήριο, στο πλαίσιο του σκανδάλου Κοσκωτά. Παρά την καταδίκη του, ουδείς ποτέ ισχυρίστηκε ότι ο Τσοβόλας δωροδοκήθηκε και στην μετέπειτα πορεία του τον συνόδευε το επίθετο «τίμιος». Το 1993, μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, η Βουλή έδωσε χάρη στον Τσοβόλα, αποκαθιστώντας τον πολιτικά.

Εν κατακλείδι: αν ο Νίκος Παππάς δεν είναι υποψήφιος στις εκλογές, θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη που απορρέει από την καταδίκη του. Και θα «αφοπλίσει» τους αντιπάλους του κόμματός του. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει στις εκλογές, θα έλθει και η πολιτική αποκατάστασή του…

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς