Η Μεσόγειος δεν μπορεί να είναι θάλασσα θανάτου
Η είδηση παραμένει «στα χαμηλά» σε όλα τα μέσα.
Άλλο ένα ναυάγιο σκάφους με πρόσφυγες και μετανάστες στα ανοιχτά της Φολεγάνδρου.
Τρεις νεκροί μέχρι τώρα, αλλά περισσότεροι οι αγνοούμενοι.
Λίγες μέρες πριν εκπρόσωποι του ΟΗΕ είχαν ανακοινώσει ότι 164 άνθρωποι είχαν χαθεί στα ανοιχτά των ακτών της Λιβύης.
Περίπου 1500 άνθρωποι έχουν χαθεί στην κεντρική Μεσόγειο από την αρχή της χρονιάς σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς.
Και την ίδια στιγμή οι χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο…) όταν μιλούν για αυτό το ζήτημα ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιούν μια γλώσσα που μιλάει για «κινδύνους» και για «απειλές».
Παραβλέποντας ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που δεν έχουν άλλο τρόπο να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο από το να κινδυνεύσουν να πνιγούν.
Δεν αγνοώ ότι η μετανάστευση, όπως και οι προσφυγικές ροές είναι φαινόμενα σύνθετα.
Ότι υπάρχουν οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές διαστάσεις.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι που θησαυρίζουν από τη διακίνηση ανθρώπων.
Ότι υπάρχουν κυβερνήσεις, όπως της γειτονικής Τουρκίας, που συχνά με κυνικό τρόπο «εργαλειοποιούν» το προσφυγικό ζήτημα και το χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό χαρτί στις σχέσεις τους με την Ευρώπη.
Όμως, την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να προσπερνάμε τόσο εύκολα ότι αυτό που περιγράφεται ως «απειλή», τελικά είναι άνθρωποι: άντρες, γυναίκες και παιδιά που προσπαθούν να γλυτώσουν από τον πόλεμο, από τη φτώχεια, από την καταπίεση και αναγκάζονται να εκτεθούν σε μεγάλο κίνδυνο και σε συνθήκες πολύ δύσκολες για να το πετύχουν.
Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι γύρω από το προσφυγικό υπάρχει συνειδητή προσπάθεια της ρατσιστικής ακροδεξιάς να εκμεταλλευτεί το ζήτημα για να διευρύνει την επιρροή της.
Η Ευρώπη θεωρεί ότι για το ζήτημα αρκεί απλώς να υψωθούν περισσότεροι «φραγμοί».
Μόνο που αυτό καταλήγει απλώς στο να γίνονται πιο επικίνδυνα τα «περάσματα».
Με αποτέλεσμα να αναρωτιέται κανείς στους πόσους νεκρούς θα ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για μια διαφορετική πολιτική, που να προσπαθεί να εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι δεν θα έχουν λόγο να φεύγουν από τις πατρίδες τους και ταυτόχρονα δεν θα ξεχνάει ότι πρόσφυγες και μετανάστες έχουν και αυτοί δικαίωμα στη ζωή και στην ασφάλεια όπως όλοι μας.
Γιατί η Μεσόγειος δεν μπορεί να είναι θάλασσα θανάτου.
Γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
