Η ΕΥΠ παρακολουθεί «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους και ο πρωθυπουργός το καλύπτει;

Ο Γιώργος Καρελιάς γράφει για τις παρακολουθήσεις δημοσιογράφων από την ΕΥΠ και τις ευθύνες που βαραίνουν τον πρωθυπουργό στον οποίο υπάγεται πλέον απευθείας η υπηρεσία

Τα κράτη έχουν Υπηρεσίες Πληροφοριών, οι οποίες έχουν αποστολή να προστατεύουν την εθνική τους ασφάλεια, παρακολουθώντας όσους ενδέχεται να την απειλήσουν. Η Ελλάδα έχει την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, την πρώην κακόφημη ΚΥΠ, η οποία εδώ και δεκαετίες είναι συνδεδεμένη με ύποπτες δραστηριότητες που δεν είχαν καμιά σχέση με το αντικείμενό τους (πχ παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων κ.α).

Η Ελλάδα είναι-υποτίθεται- ευρωπαϊκή χώρα δικαίου. Είναι; Το ερωτηματικό τίθεται διότι καταγγέλλεται ότι η ΕΥΠ παρακολούθησε το κινητό τηλέφωνο δημοσιογράφου, ο οποίος ερευνούσε υποθέσεις που έχουν σχέση με το τραπεζικό σύστημα.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αρνήθηκε ότι η κρατική υπηρεσία έκανε τέτοια παρακολούθηση, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι δεν χρησιμοποιεί το κακόβουλο λογισμικό που βρέθηκε στο τηλέφωνο που ήταν υπό παρακολούθηση. Άρα, είπε ο κ. Οικονόμου, την παρακολούθηση έκανε ιδιώτης.

Ήδη, όμως, ρεπορτάζ που βλέπουν τον φως της δημοσιότητας( Inside Story και Reporters United) αποκαλύπτουν ότι η ΕΥΠ είχε ζητήσει την άδεια εισαγγελέα για να παρακολουθήσει το τηλέφωνο του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη. Η άδεια είχε δοθεί. Και, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις, η παρακολούθηση σταμάτησε την ίδια μέρα που ο δημοσιογράφος υποψιάστηκε την παρακολούθηση και έκανε καταγγελία στην Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών(ΑΔΑΕ).

Η ΑΔΑΕ ζήτησε ενημέρωση από την ΕΥΠ κι εδώ αρχίζουν τα ύποπτα. Η κυβέρνηση πέρασε επείγουσα νομοθετική διάταξη, αλλάζοντας το νόμο για την ΑΔΑΕ, η οποία πλέον δεν μπορεί να ενημερώνει τον παρακολουθούμενο ότι υπέστη παρακολούθηση μετά τη λήξη της άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών του. Η νέα διάταξη προκαλεί αντιδράσεις. Ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ και δύο μέλη της, με άρθρο τους σε νομική ιστοσελίδα, λένε ότι η νέα διάταξη παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών και της προσωπικής ζωής.

Από όλα αυτά προκύπτουν τρία θεμελιώδη ερωτήματα:

Ποιος ανησύχησε από την έρευνα του δημοσιογράφου για τραπεζικά σκάνδαλα και παρακολούθησε το τηλέφωνό του;

Τι δουλειά έχει η ΕΥΠ να κάνει τέτοια παρακολούθηση; Η έρευνα αυτή συνιστά κίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας;

Αν, όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η παρακολούθηση «έγινε από ιδιώτη», τι έχουν κάνει οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για να βρουν ποιος προέβη σε μια κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων;

Κι επειδή η ΕΥΠ υπάγεται πλέον απευθείας στον πρωθυπουργό, μήπως υπάρχει κάποια εμπεριστατωμένη απάντηση στις, τεκμηριωμένες καταγγελίες για την παρακολούθηση;

Αν δεν υπάρχει, σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ (ορισμένοι εκ των οποίων γνωρίζουν καλά νομικά και αποκλείεται να συμφωνούν με τόσο προκλητική χρησιμοποίηση κρατικών υπηρεσιών) αναλαμβάνουν την ευθύνη να καταταγεί η ευρωπαϊκή Ελλάδα στην κατηγορία χωρών όπως η Τουρκία, η Ουγγαρία κ.α, στις οποίες δεν ισχύει καμιά εγγύηση του κράτους δικαίου. Μπορούν να «σηκώσουν» τέτοιον κίνδυνο;