H γενιά της πτώσης

Η γενιά της αντίστασης (στην Κατοχή). Η γενιά του 1-1-4(στην προδικτατορική περίοδο). Η γενιά του Πολυτεχνείου(στη χούντα). Η γενιά της Μεταπολίτευσης(1974 και μετά). Η γενιά της Αλλαγής(1981 και μετά). Πέντε  γενιές. Οι τρεις πρώτες σχεδόν θρυλικές, μυθολογημένες. Οι δύο μετέπειτα απλώς καταγράφονται. Τίποτα το σπουδαίο δεν τις συνοδεύει.

Και μετά; Μετά τίποτα. Πέρασαν  30 τόσα χρόνια και ούτε μια γενιά δεν καταγράφηκε όπως οι προηγούμενες. Γιατί άραγε; Και αυτό είναι καλό ή κακό; Συνήθως καταγράφονται  «γενιές» σε περιόδους ηρωϊκές και ανελεύθερες, με γεγονότα που φέρνουν ανατροπές. Εδώ και περίπου 30 χρόνια η Ελλάδα ζεί μια  παρατεταμένη «κανονική» ιστορική περίοδο. Πολιτική ομαλότητα, ανοδική οικονομική πορεία(με δανεικά), τίποτα το ηρωϊκό, καμιά ανατροπή. Ποια γενιά να καταγραφεί; Η γενιά του lifestyle;

Εδώ και τρία χρόνια τα πράγματα άλλαξαν. Η Ελλάδα έσκασε σαν φούσκα  και θα μαζεύει για πολλά χρόνια τα κομματάκια της. Πώς θα καταγραφούν οι γενιές που τώρα μεγαλώνουν; Η γενιά της τρόικας; Της μαζικής ανεργίας; Των 700 ευρώ, που  έχουν γίνει 450; Η  χαμένη γενιά;

Ένα είναι σίγουρο. Θα είναι οι γενιές που θα ζήσουν χειρότερα από τη γενιά των γονιών τους. Για πόσο;  Άγνωστο. Μόνη τους ελπίδα να καταφέρουν να κάνουν κι αυτές μια μεγάλη ανατροπή. Να πετάξουν ο,τι σάπιο άφησαν οι προηγούμενοι-  εμείς οι μεγαλύτεροι-  και να οικοδομήσουν τη χώρα και τη ζωή τους σε βάσεις πιο αληθινές και πιο στέρεες.

Θα είναι η καλύτερη «εκδίκηση» για ο,τι τους κληρονομήσαμε.

Του Γιώργου Καρέλια για το protagon.gr