Γνωστός Χανιώτης μουσικός τερμάτισε στον 37ο Μαραθώνιο – Πώς περιγράφει την συγκλονιστική εμπειρία | Photos

γνωστός-χανιώτης-μουσικός-τερμάτισε-951618

Μία εμπειρία ζωής βίωσε γνωστός Χανιώτης ο οποίος πήρε μέρος στον 37ο Μαραθώνιο που έγινε την Κυριακή στην Αθήνα.

Ο Ανδρέας Πανάγος, μουσικός παραγωγός και διοργανωτής πολύ μεγάλων εκδηλώσεων όπως το Color Fest, αποφάσισε να πάρει μέρος για πρώτη φορά στον αυθεντικό Μαραθώνιο των 42 χιλιομέτρων ο οποίος ξεκίνησε από τον Τύμβο του Μαραθώνα και κατέληξε στο Καλλιμάρμαρο.

O γνωστός Χανιώτης μίλησε για την εμπειρία αυτή στο zarpanews.gr τονίζοντας από την αρχή ότι πρόκειται για κάτι μοναδικό, απερίγραπτο για όποιον δεν το έχει ζήσει:

«Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα στον Μαραθώνιο. Είχα φτάσει μέχρι και τον Ημιμαραθώνιο που είναι τα 21 χιλιόμετρα, τα οποία όμως δεν έχουν καμία σχέση με τα 42!

Η προετοιμασία του Μαραθωνίου είναι κανονικά γύρω στους 6 μήνες. Εγώ είχα κάνει μόνο δύο μήνες και μάλιστα το προηγούμενο βράδυ είχα πάει στα κρητικά όπου είχαμε πιει κάτι τσικουδιές οπότε δεν μπορώ να πω ότι ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος, ωστόσο με τη δύναμη της ψυχής καταφέρνεις και τερματίζεις. Μπορεί την επόμενη μέρα -και σίγουρα και τις επόμενες- να πονάει πραγματικά όλο το σώμα ωστόσο τα συναισθήματα είναι φοβερά γιατί μια τέτοια εμπειρία σου αφήνει πολύ θετική ενέργεια και δεν έχει σημασία αν είσαι κουρασμένος»

«Στη διαδρομή είχαμε πολλές εναλλαγές του καιρού, εκτός από τον ήλιο είχαμε τουλάχιστον τρεις φορές βροχή και αέρα όμως συνεχίζεις. Σε πιάνουν πολλές κράμπες, πονάνε τα γόνατα, οι αστράγαλοι, πονάει όλο το σώμα, η αναπνοή τελειώνει, τα κουράγια τελειώνουν, φτάνοντας όμως στο Καλλιμάρμαρο αισθάνεσαι κάτι μοναδικό που νομίζω δεν έχει καμία σχέση με κανέναν άλλο τερματισμό σε άλλες χώρες του κόσμου. Είναι επιβλητικό το στάδιο και η ενέργεια και η ατμόσφαιρα είναι φοβερή»

«Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της διαδρομής η κούραση που σου βγαίνει σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί είμαι εγώ εδώ αφού δεν είμαι αθλητής. Ωστόσο ο κόσμος ο οποίος βρίσκεται και παρακολουθεί δεξιά και αριστερά του δρόμου, χειροκροτεί και ενθαρρύνει, είναι μοναδικός και τελικά το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι το Καλλιμάρμαρο και ο τερματισμός του αυθεντικού μαραθωνίου. Ανάμεσα στον κόσμο που παρακολουθούσε ήταν και πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι που είχαν πάει με καρεκλάκι και σκαμπό και ενθάρρυναν με απίστευτο τρόπο – δεν έχω ξανακούσει τόσα πολλά μπράβο στη ζωή μου». 

«Έτρεξε πάνω από 20.000 κόσμος απ’ τους οποίους οι μισοί και παραπάνω ήταν ξένοι. Έβλεπες σημαίες, φορεσιές και μπλουζάκια από την Κίνα, το Θιβέτ, την Αυστραλία ντυμένους καγκουρό, τη Βραζιλία. Άνθρωποι που είχαν κάνει υπερατλαντικό ταξίδι κάτι που δείχνει πόσο σημαντικό ήταν για αυτούς να τερματίσουν στον αυθεντικό Μαραθώνιο. Όλοι αυτοί ήταν αποδέκτες της θετικής ενέργειας και της εμψύχωσης του κόσμου.

«Ήταν μία πολύ μεγάλη διοργάνωση και αυτό το καταλάβαινες από τα πρώτα λεπτά. Αμέτρητοι διασώστες, αστυνομικοί, πυροσβέστες κι εθελοντές ήταν σχεδόν κάθε 500 μέτρα.

Κάθε 2,5 χιλιόμετρα είχε σταθμούς ανεφοδιασμού (νερό, ισοτονικα ποτα, μπανάνες, gel κ.α.), ενώ λεωφορεία περνούσαν κάθε λίγο και μάζευαν όσους εγκατέλειπαν τον αγώνα»

Η ώρα του μασάζ στον τερματισμό

Στην ερώτηση αν υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκε να τα παρατήσει λέει: «Υπήρξαν πολλές στιγμές που λες δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω, θα σταματήσω. Λίγες ήταν οι φορές που σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις και μία από αυτές ήταν περίπου στο 30ο χιλιόμετρο και σε ένα σημείο όπου υπάρχει μια ανηφόρα που σε διαλύει. Ενώ άκουγα μουσική από το κινητό, αντιλαμβάνομαι από τα ηχεία να παίζει ένα πεντοζάλι του Μαρτσάκη και μια παρέα παιδιών να χορεύουν! Συγκινήθηκα τόσο πολύ που μου έδωσε μεγάλη δύναμη να συνεχίσω και είμαι σίγουρος ότι αυτό το αισθάνθηκαν κι άλλοι Κρητικοί που πέρασαν από το σημείο. Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω να χορέψω αλλά δε υπήρχε η δύναμη για αυτό..

«Έχω πολλή μεγάλη αγάπη στους χορούς μας. Διδάσκω κρητικούς χορούς στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 2001, έχω πάνω από 100 μαθητές το χρόνο που σημαίνει ότι μπορεί να έχουν μάθει και 2000 άτομα να χορεύουν. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόση παραπάνω βαρύτητα και συγκίνηση είχε για μένα η διαπίστωση ότι οι Κρητικοί είναι παντού».

«Ο τερματισμός είναι κάτι το οποίο δεν περιγράφεται και αποκτά πολύ μεγάλη αξία ακριβώς γιατί ο περισσότερος κόσμος είχε κάποιον να τον περιμένει. Εμένα με περίμενε ο 6 μηνών γιος μου που ήταν και το κίνητρό μου για να φτάσω εκεί. Φανταστείτε όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που κουτσαίνουν, που πηγαίνουν μπουσουλώντας, ωστόσο αυτοί είναι που τερματίζουν γιατί θέλουν να κατακτήσουν τον στόχο που έχουν βάλει. Οι περισσότεροι τρέχουν για κάποιο σκοπό. Πολλοί μάλιστα το έγραφαν στα μπλουζάκια τους πχ τρέχω για τη μνήμη της μητέρας μου και το έβλεπες σε διάφορες γλώσσες»

«Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον σκέφτεται να το κάνει, δεν έχει σημασία ούτε η ηλικία ούτε η φυσική κατάσταση απλά χρειάζεται λίγη προετοιμασία. Μπορείς ακόμα και να το περπατήσεις και να το κάνεις σε όσες ώρες θες, άλλωστε δεν έχει καμία σημασία ο χρόνος.

Τελειώνοντας, ζητάμε από τον Ανδρέα να μας πει το σημεία που του έμεινε χαραγμένα στο μυαλό και η απάντησή του έρχεται χωρίς δισταγμό: «Στο Μάτι η εικόνα της καμένης γης σου μαυρίζει την καρδιά, από όπου κι αν έχεις έρθει να τρέξεις»

zarpanews.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ακολουθήστε το ZARPANEWS.gr
στο Google News και στο Facebook