Γιατί ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν θα γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Να είμαστε εξηγημένοι. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα μπορούσε να είναι εξαίρετος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αρκεί να έπαιρνε το αξίωμα χωρίς τον… Βαγγέλη Βενιζέλο μέσα του. Και να βρίσκονταν βουλευτές να τον ψήφιζαν φυσικά.
Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική σταδιοδρομία του. Θα ήταν σπουδαίος ως αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός, αρκεί να μην ήταν ο εαυτός του. Και να μην είχε τον ανθρωποδιώχτη.
Όσοι τον άκουσαν στην τελευταία εμφάνιση του στην ΕΡΤ θαύμασαν τη δομή του λόγου του, την συγκροτημένη σκέψη του, την ικανότητα του να συλλαμβάνει την επικαιρότητα και να διατυπώνει με πληρότητα τα σενάρια της πορείας της. Όπως τον θαύμαζαν κάθε φορά που έπαιρνε το λόγο στη Βουλή.
Αλλά αυτά από καθέδρας. Ως θεωρητικά σχήματα και ως ασκήσεις λογικής. Ως μαγική ρητορεία και φραστική ετοιμότητα. Αλλά και ως αλαζονική βούληση επικράτησης λόγω αίσθησης…..ανώτερης ποιότητας. Ως Παράκλητος που βρίσκεται επί της Γης για να κηρύσσει το λόγο του Κυρίου του -που συμβαίνει να είναι ο ίδιος.
Αυτά όμως δεν δουλεύουν στην πολιτική. Αλλιώς πρωθυπουργοί αρχηγοί κρατών και κομμάτων θα ήταν νομπελίστες, πρυτάνεις πανεπιστημίων, προικισμένοι καλλιτέχνες. Δεν θα ήταν ο Τραμπ, ο Τζόνσον, ο Γ. Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και η Φώφη.
Ενδεχομένως ο Βενιζέλος συναισθάνεται την αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό που είναι ως «μυαλό» και «πνεύμα» και σ’ αυτό που πρέπει να είναι ως προσωπικότητα για να χωρέσει στους ρόλους που του εξασφαλίσουν δημόσια εξουσία- και κυρίως να τους κερδίσει σε περιβάλλον λαϊκής ετυμηγορίας.
Ίσως εκνευρίζεται με τον εσωτερικό εαυτό του που είναι μονίμως θύμα του εξωτερικού. Κι αυτός ο εκνευρισμός τον κάνει να ανεβαίνει παραπάνω στην ατομική του στρατόσφαιρα και να μιλάει με την Ιστορία. Να λέει ότι δεν βρίσκεται στην πολιτική για τον εαυτό του, αλλά για την πατρίδα και το έθνος. Ότι ως ανώτερη οντότητα δεν μπορεί να συνυπάρχει με τους άλλους στα κόμματα, ή στα ίδια τα κόμματα. Τέτοια λέει..
Αυτός ο φαύλος κύκλος φαίνεται να τον καταπονεί τραυματικά από την εφηβεία του – όταν ακολούθησε άλλο δρόμο από τη γενιά του. Ως ιδιαίτερο ον. Ή όταν άρχισε να πολιτεύεται για τους λόγους που έλεγε ο μέντορας του Δημ. Τσάτσος: «Θα είναι τυχερή η Ελλάδα, αν την κυβερνήσει ο Βενιζέλος».
Την μισοκυβέρνησε και για τον ίδιο ήταν μάλλον οδυνηρό: ως δεύτερος ανθρώπων που θεωρεί υποδεέστερους και δεν τους αντέχει. Και της έδωσε και κατάλαβε.
Ότι έφτασε στην πηγή κρατώντας τα αλόγα άλλων τον πληγώνει εσωτερικά και τον ωθεί ακόμη περισσότερο στην αντίφαση: όσο πιο συγκροτημένη είναι η δημόσια παρουσία του, τόσο μακριά από το δημόσιο χώρο εξωθεί τον εαυτό του.
Στο τέλος καταλήγει σε αυτό που έλεγαν για τον Αντρεότι στην Ιταλία: «Είναι τόσο ικανός, ώστε είναι ικανός για όλα».
Ασκώντας πολιτική με τις δικές του ταχύτητες, μπλέκεται στο δίχτυ που τον τραβάει έξω από την πολιτική- όπως ασκείται εκ των πραγμάτων στο σύγχρονο κόσμο.
«Έχεις έναν – ακολούθησε μια κακή λέξη- υπουργό Οικονομικών» είπε κάποτε η Μέρκελ στον Γ. Παπανδρέου. Γιατί; «Μιλούσε για τα οικονομικά της Ελλάδας χωρίς ένα χαρτί μπροστά του».
Αυτός να τα διαβάζει; Για ποιον τον πέρασε; Τα σχεδιαγράμματά και τα πάουερ πόιντ είναι για τις μετριότητες…
Με αυτή την περιγραφή η εγκατάσταση του Βενιζέλου στο Προεδρικό Μέγαρο θα ήταν διαρκής άσκηση ισορροπιών με τους πάντες και τα πάντα και ως εκ τούτου διαρκής πληγή για το πολίτευμα. Ένας Πρόεδρος χωρίς συνταγματική ισχύ, που θα πολιτεύονταν σαν μια ανώτατη αρχή έναντι όλων, με κίνδυνο να προκαλεί ως …δικαίωμά του διαρκείς πολιτειακές κρίσεις.
Ποιος πρωθυπουργός θα μπορούσε να κυβερνήσει, ως φορέας της λαϊκής εντολής, αν δεν ευθυγραμμίζονταν μαζί του ως φορέα της απόλυτης αλήθειας; Ως συνταγματολόγο υπεράνω του Συντάγματος.
Ότι, παρά τα θρυλούμενα, δεν πρόκειται να προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πράξη προστασίας του ιδίου του πολιτεύματος και των λαοπρόβλητων κυβερνήσεων. Κρίμα, γιατί μετά από αυτόν, δεν θα ξαναβρεθεί όμοιός του στο δημόσιο βίο…
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
