Γιατί ο Μητσοτάκης «έξω δεν πάει καλά»

Χωρίς προσωπικό «αέρα» και πολιτικό εκτόπισμα δεν υπάρχεις στον ευρωπαϊκό κύκλο – Ο Μητσοτάκης δεν έχει

Η τελευταία σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ποδοσφαιρικούς όρους: οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Πορτογαλίας έστησαν τη μπάλα στο σημείο του πέναλτι, αλλά ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν επιχείρησε να το χτυπήσει καν.

Κοντολογίς ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε πάλι με άδεια χέρια από μια ακόμη ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση. Παρ ότι ο Πέδρο Σάντσεθ και ο Αντόνιο Κόστα πήραν εύκολα αυτό που ήθελαν, ανοίγοντας ένα δρόμο που θα μπορούσε να ακολουθήσει και η Ελλάδα. Αν μη τι άλλο στο όνομα του παραδοσιακού «μετώπου του Νότου».

Δεν είναι η πρώτη αποτυχία του Έλληνα πρωθυπουργού. Στον αρνητικό ευρωπαϊκό απολογισμό του δεσπόζει η διαρκής αποτυχία του να εξασφαλίσει κυρώσεις κατά της Τουρκίας .. Ακόμη και όταν η προκλητική της συμπεριφορά στο Αιγαίο εξοργίζει την κοινοτική Ευρώπη.

Επί τρία χρόνια ενώ δεν παίρνει τίποτε κατά της Τουρκίας στις Βρυξέλλες, καλλιεργεί την κάλπικη θεωρία ότι έβαλε τον Ερντογάν σε «διπλωματική απομόνωση»-επικαλούμενος ευχολόγια των κοινοτικών οργάνων.

Δεν είναι καλός διαπραγματευτής, ή δεν ξέρει τους κανόνες; Προφανώς, και τα δυο.

Δεν έχει υπάρξει ούτε μια περίπτωση στην οποία να έχει απειλήσει με διαφοροποίηση, αν δεν γίνουν δεκτές οι ελληνικές ανάγκες. Αντίθετα, εμφανίζεται εκ των προτέρων ευθυγραμμισμένος. Στη διεθνή πρακτική κανείς δεν δίνει σημασία σε όποιον είναι δεδομένος και προβλέψιμος.

Στην τελευταία Σύνοδο, ο Ισπανός ομόλογός του εγκατέλειψε τη συνεδρίαση, όταν ο Σολτς δεν έδειξε διάθεση να συμφωνήσει στο δικαίωμα της εξαίρεσης στην τιμολόγηση των καυσίμων.

Το έχουν κάνει αρκετοί αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων στο παρελθόν.

Από την Ελλάδα ξεχωρίζουν ο Ανδρέας Παπανδρέου που έτσι εξασφάλισε το 1985 τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Ο Κώστας Καραμανλής που απόκλεισε το 2008 την τότε FYROM από το ΝΑΤΟ.

Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας που κράτησε το 2015 το Συμβούλιο Κορυφής σε αναμμένα κάρβουνα επί 17 ώρες – προτού βρεθεί διέξοδος στην άνιση διαπραγμάτευση που έκανε.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός θεωρεί ότι συνιστά «κακή διαγωγή» η διαφωνία στο ευρωπαϊκό κέντρο. Ή ότι με μειοψηφία-πόσο μάλλον με βέτο – σε αποφάσεις που δεν ωφελούν την Ελλάδα, θα του βάλουν πιπέρι. Προφανώς, δεν παρακολουθεί τι κάνουν οι άλλοι γύρω του.

Αντίθετα, συχνά μετατρέπεται με προθυμία σε πιονέρο επιλογών που υπερβαίνουν τις συμβατικές υποχρεώσεις τη χώρας και αυτό δεν την ωφελεί. Όπως δείχνει άλλωστε η στάση του και στην Ουκρανική κρίση- ειδικά αν συγκριθεί με την Τουρκία.

Υπάρχουν λόγοι που δεν επιτρέπουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να διαπραγματευτεί.

Ένας λόγος είναι ότι δεν έχει το απαιτούμενο πολιτικό κύρος, ως πρόσωπο. Πριν γίνει αρχηγός της ΝΔ και Πρωθυπουργός δεν είχε διεθνείς επαφές.

Παρότι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα εκπροσωπεί το μεγαλύτερο κόμμα, ουδέποτε έχει καταφέρει να επιβληθεί σαν ηγέτης. Με την έννοια να αποπνέει ότι στο τραπέζι δεν κάθεται μόνο ο ίδιος ως Πρωθυπουργός, αλλά ολόκληρος ο ελληνικός λαός.

Έχει συμπεριφορά τεχνοκράτη και όχι πολιτικού. Είτε ο ίδιος μετέχει στη συζήτηση είτε αν ήταν ο Σκέρτσος ή Πατέλης δεν υπάρχει διαφορά.

Χωρίς προσωπικό «αέρα» και πολιτικό εκτόπισμα δεν υπάρχεις στον ευρωπαϊκό κύκλο. Ο Μητσοτάκης δεν έχει.

Όταν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ως επίτροπος να του οργανώσει μια συνάντηση με τους 19, τότε, επιτρόπους του ΕΛΚ. Ανταποκρίθηκαν μόνο εφτά, από τους οποίους οι δυο ήταν ο Αβραμόπουλος και ο Χρήστος Στυλανιδης, επίτροπος της Κύπρου.

Ο δεύτερος λόγος της διαπραγματευτικής αφλογιστίας του, είναι ότι δεν γνωρίζει σε βάθος τη λειτουργία της κοινοτικής Ευρώπης ούτε κανείς γνώστης υπάρχει στο περιβάλλον του. Δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι πεδίο διασταυρούμενων διαβουλεύσεων.

Έτσι κατά καιρούς στέλνει επιστολές στην Κομισιόν, χωρίς να έχει υπάρξει καμία προετοιμασία. Ουδείς τις λαμβάνει υπόψη, πέραν των εσωτερικών προπαγανδιστών του, που τις αναφέρουν ως… καταλύτη των ευρωπαϊκών αποφάσεων- όταν δεν το κάνει ο ίδιος.

Το 2014 ενώ όλους γνώριζαν ότι ο Βαυαρός Μ. Βέμπερ δεν πρόκειται να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν, του οργάνωσε τελετή πρόωρης …ανακήρυξης στο Ζάππειο και καμάρωνε δίπλα του ως φίλος του.

Ακόμη και πρόσφατα απέδιδε στον αντιπρόεδρο Μαργαρίτη Σχοινά, αρμοδιότητες που δεν έχει– παρ ότι ο ίδιος τις διαπραγματεύθηκε υποτίθεται.

Ακόμη και την «υπόθεση του Έβρου» παρανοεί. Το ζητούμενο για τους επικεφαλής των κοινοτικών οργάνων- που βρέθηκαν μαζί του στο ελικόπτερο πάνω από τα ελληνοτουρκικά σύνορα-δεν ήταν να αποτραπεί η παραβίασή τους, από πρόσφυγες.

Ήταν να ενισχύσουν τη θέση τους απέναντι στον Ερντογάν, που ζητούσε-και πήρε-νέα κονδύλια για τα τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες που φιλοξενεί η Τουρκία.

Ο τρίτος και ίσως σημαντικότερος λόγος της αποτυχίας του είναι ότι ασκεί προσωπική εξωτερική πολιτική. Ενίοτε μυστικά και χωρίς να έχει γνώση ο υπουργός Εξωτερικών και η ελληνική διπλωματία.

Οι ερμηνείες ποικίλουν. Από τα συμφέροντα που συνδέει με αυτήν την πολιτική , ως την πεποίθηση ότι είναι ικανός διπλωμάτης, και την υποβόσκουσα επιδίωξη να εμφανίζεται ως μετεμψύχωση του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Το κόστος αυτής της ΙΧ διαχείρισης των διεθνών σχέσεων της χώρας, φαίνεται στα ελληνοτουρκικά.

Επί των ημερών Μητσοτάκη η Τουρκία ξεσάλωσε. Η ρητορική των εκπροσώπων της για τη «γαλάζια πατρίδα», τη «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο και την αναθεώρηση της Λωζάνης κλιμακώνεται.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός πρόσφατα παγιδεύτηκε από τον Ερντογάν, σε μια ακατανόητη και αχρείαστη …ιδιωτική συνάντηση μαζί του. Χωρίς αίσθηση ότι του δίνει πιστοποίηση να κάνει τον ειρηνοποιό και τον διαμεσολαβητή σε υπόθεση διεθνούς δίκαιου- το οποίο ο ίδιος στην Κύπρο κουρελιάζει- και να αναβαθμίσει το ρόλο του στην περιοχή.

Σε άλλες περιπτώσεις, όπως πχ οι σχέσεις με τη Γαλλία είτε αποφασίζει ερήμην των αρμοδίων υπουργών, για αγορές όπλων, είτε δεσμεύει τη χώρα αβασάνιστα.

Ενίοτε την οδηγεί σε αδιέξοδο όπως στην υπόθεση του Τουρκο-λυβικού συμφώνου, που είναι ήδη δεκτό από τον ΟΗΕ και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ενώ η Ελλάδα εξαιρείται από τις διακρατικές συναντήσεις για τη Λιβύη.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος