4 Μαρτιου 2019

Γιάννης Μπεχράκης: Οι δέκα φωτογραφίες του που θα μείνουν στην Ιστορία

γιάννης-μπεχράκης-οι-δέκα-φωτογραφίε-822316

«Φωτογραφίζω τον πόνο και τη βία αλλά και την ελπίδα. Γιατί πάντα μέσα από αυτές τις φωτογραφίες και από αυτά τα θέματα που κάνω δε πεθαίνει ποτέ η ελπίδα. Πάντα υπάρχει κάποιος άνθρωπος ο οποίος βοηθάει, προσπαθεί, θυσιάζεται και αυτό κρατάει την ελπίδα ζωντανή». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γιάννη Μπεχράκη, τον βραβευμένο με Πούλιτζερ φωτογράφο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 2 Μαρτίου 2019, έχοντας παλέψει με τον καρκίνο για ένα χρόνο.

Πράγματι, ο Γιάννης Μπεχράκης, από το 1988 που άρχισε να δουλεύει για το πρακτορείο Reuters στην Αθήνα, τμήμα του οποίου ήταν και επικεφαλής, κάλυψε με τον φακό του μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, πάντοτε με έναν τρόπο «ανθρώπινο». Κατάφερε να φέρει σε γνώση των πολλών τη δυστυχία, τον πόνο, τη φρίκη των πολέμων αλλά και τον ενθουσιασμό και τη χαρά μεγάλων αθλητικών και πολιτιστικών γεγονότων.

Το πρακτορείο Reuters αποχαιρετά τον σπουδαίο φωτορεπόρτερ με μια σειρά από φωτογραφίες που τράβηξε ο Γιάννης Μπεχράκης στη διάρκεια της καριέρας του. «Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε», είχε δηλώσει, σχολιάζοντας το Πούλιτζερ που πήρε η ομάδα του Reuters που κάλυψε την κρίση των προσφύγων στην Ευρώπη και συμπλήρωσε: «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: «δεν γνώριζα»». H αποστολή του εξετελέσθη και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Ακολουθούν 10 από τις εμβληματικότερες φωτογραφίες της 30χρονης πορείας του.
Πρόσφυγας κρατάει σφιχτά το παιδί του στη βροχή στα σύνορα Ελλάδας – Βόρειας Μακεδονίας. Η φωτογραφία βραβεύτηκε με Πούλιτζερ

Γυναίκα τυφλή πρόσφυγας στην Κω: «Δεν θα ξεχάσω τον Αύγουστο του 2015 στην Κω, όταν είδα μια γυναίκα κάπως ηλικιωμένη να κάθεται στην αμμουδιά. Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει και της φώτιζε το πρόσωπο. Χαμογελούσε. Ήταν μια πολύ ήσυχη στιγμή. Μη θέλοντας να καταστρέψω αυτή την αρμονία και τη γαλήνη, τράβηξα μερικές φωτογραφίες από κάποια απόσταση -στην παραλία πηγαινοερχόταν κόσμος, φωτογράφοι, πρόσφυγες- και κάποια στιγμή την πλησίασα και της έδωσα ένα γλυκό, έτσι σαν καλωσόρισμα ελληνικό. Και τότε κατάλαβα πως ήταν τυφλή! Η ψυχή μου πλημμύρισε από συγκίνηση. Μου έπιασε το χέρι και, συνεχίζοντας να χαμογελά, άρχισε να μου λέει ότι ένιωθε ευγνώμων που είχε μπορέσει να φτάσει έως εδώ, που μπορούσε να νιώθει αυτό το αεράκι και τη μυρωδιά της θάλασσας. Ένιωθε ξανά ότι υπάρχει ελπίδα γι’ αυτήν, για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Ήταν Παλαιστίνια και ήταν η δεύτερη φορά που ξεριζωνόταν, την πρώτη ως πρόσφυγας από την Παλαιστίνη στη Συρία και τη δεύτερη από τη Συρία στην Ευρώπη. Και παρ’ όλα αυτά δεν είχε χάσει την πίστη της στην ελπίδα και στην ομορφιά του κόσμου».