Για το βίντεο του ΣΥΡΙΖΑ «ανέβηκαν στα κάγκελα» κυρίως αυτοί που έχουν «λερωμένη τη φωλιά τους»
«Στη «δημοσιογραφική πιάτσα» γνωριζόμαστε όλοι. Υπάρχουν οι πολλοί που δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης (ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις), υπάρχουν και αυτοί που δίνουν τη μάχη της προπαγάνδας με το αζημίωτο»
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη δημοσιογραφία:
Η δημοσιογραφία που εμείς μάθαμε, ελέγχει την εξουσία, δεν ωραιοποιεί τα πράγματα.
Η δημοσιογραφία που εμείς μάθαμε αποκαλύπτει, δεν συγκαλύπτει.
Η δημοσιογραφία που εμείς μάθαμε κρατά απόσταση από την εξουσία, δεν φιλοξενείται σε θαλαμηγούς.
Η δημοσιογραφία που εμείς μάθαμε διασταυρώνει τις πληροφορίες της, δεν αρκείται στα non paper…
Η δημοσιογραφία που εμείς μάθαμε έχει πολιτική άποψη, αλλά όταν πολιτεύεται αφήνει πίσω της οριστικά τη δημοσιογραφική ταυτότητα.
Η δημοσιογραφία όταν αποκτά επιχειρηματική υπόσταση (πχ ιδρύει εταιρεία ΜΜΕ), μεταπηδά στις τάξεις των επιχειρηματιών. Δεν είναι εύκολο ταυτόχρονα να ενδιαφέρεσαι για τα έσοδα και να ελέγχεις αυτούς που σου δίνουν διαφήμιση.
Στη «δημοσιογραφική πιάτσα» γνωριζόμαστε όλοι. Υπάρχουν οι πολλοί που δίνουν τη μάχη της ενημέρωσης (ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις), υπάρχουν και αυτοί που δίνουν τη μάχη της προπαγάνδας με το αζημίωτο. Είναι εύκολο να ανατρέξεις σε κείμενα συγκεκριμένων συναδέλφων που εξέφραζαν εντελώς διαφορετική άποψη στο παρελθόν όταν εργάζονταν σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, με τα κείμενα που υπογράφουν σήμερα, εργαζόμενοι σε ΜΜΕ που έχουν εντελώς διαφορετική πολιτική κατεύθυνση. Έχουν δικαίωμα να αλλάξουν άποψη; Βεβαίως και έχουν. Απλά όταν αλλάζουν άποψη κάθε φορά που αλλάζουν εργοδότη, υπάρχει πρόβλημα…
Το περίεργο είναι ότι για το γνωστό βίντεο του ΣΥΡΙΖΑ για την αδιαφανή χρηματοδότηση συγκεκριμένων ΜΜΕ, «ανέβηκαν στα κάγκελα» κυρίως αυτοί που έχουν «λερωμένη τη φωλιά τους». Πολλοί από αυτούς βαρύνονται με αναπαραγωγή ψευδών η μεροληπτικών ειδήσεων. Πολλοί από αυτούς έχουν και ιδιόκτητα site και ήταν στη λίστα με τα ΜΜΕ που εντάχθηκαν στην υπό έλεγχο διαφημιστική δαπάνη…
Είναι όμως σωστό να τσουβαλιάζονται όλοι οι δημοσιογράφοι; Βεβαίως και όχι για τους λόγους που ανέλυσα πιο πάνω. Είναι άστοχη η ομαδοποίηση, αν και για τον καλόπιστο πολίτη είναι σαφές ότι δεν είναι αυτό το μήνυμα. Έπρεπε όμως να το προσέξουν οι δημιουργοί του. Το βίντεο δεν είχε στόχο συλλήβδην τους δημοσιογράφους και μάλλον αυτό κατάλαβε και η πλειοψηφία των πολιτών. Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων επιδιώκουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Άσε που οι αμοιβές τους (όταν καταβάλλονται…) είναι στα όρια της απλής επιβίωσης. Είναι σίγουρο ότι τα κονδύλια από τη διαφήμιση που δόθηκαν δεν έφθασαν σε αυτούς…
Τα χρόνια που κάλυπτα δημοσιογραφικά κινητοποιήσεις, πολλές φορές άκουσα το «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι», αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι με αφορά. Το άκουσα και από άτομα που αγνοούσαν τις μάχες που δόθηκαν από χιλιάδες δημοσιογράφους για να μπορούν να ενημερώνουν όσο το δυνατό πιο ανεπηρέαστα. Νόμιζαν ότι είναι «μαγκιά» να βρίζεις δημοσιογράφους, διότι δήθεν τα βάζεις με την εξουσία. Αγνοούν αυτοί ότι πολλοί δημοσιογράφοι απολύθηκαν, πολλοί υποβαθμίστηκαν, πολλοί άλλαξαν επάγγελμα. Έτσι είναι όμως η ζωή, έτσι είναι οι μάχες, με νίκες και ήττες. Το άδικο είναι να σε τσουβαλιάζουν μαζί με άλλους που είχαν και έχουν τελείως διαφορετική δημοσιογραφική συμπεριφορά από τη δική σου.
Ο πολίτης δεν γνωρίζει τις πιέσεις που ασκούνται από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ (οι σημαντικότεροι από αυτούς δεν είναι δημοσιογράφοι, είναι μεγαλοεπιχειρηματίες και μάλιστα διαπλεκόμενοι), στους διευθυντές και τους αρχισυντάκτες προκειμένου να προσαρμόσουν την «γραμμή» του ΜΜΕ στις δικές τους προτεραιότητες. Οι ιδιοκτήτες θέλουν να χειρίζονται τα ΜΜΕ όπως (για παράδειγμα) τα καράβια τους: Να στρίβουν εύκολα το τιμόνι σε ότι κατεύθυνση θέλουν…
Είναι εύκολο στον δημοσιογράφο να πει «όχι»; Πιστέψτε με είναι δύσκολο, αλλά εκεί κρίνεται ο καθένας. Δυστυχώς πάντα υπάρχουν οι «πρόθυμοι». Όταν κάποιος δημοσιογράφος αρνείται να προσαρμοστεί, τότε το ρεπορτάζ ή η εκπομπή, ανατίθεται σε κάποιον άλλο… Όταν κάποιος δεν προσαρμόζεται, απλά «του ανατίθεται άλλη αποστολή». Δεν μπορώ να ξεχάσω τις αλλεπάλληλες εκλογές του 2015 όταν τις βραδιές των εκλογών, στο ΜΜΕ που τότε εργαζόμουν, μου «ανέθεταν» να είμαι μακριά από τα κεντρικά στούντιο… Βέβαια αυτό δεν άλλαξε το αποτέλεσμα των εκλογών!
Ο πολίτης όμως συνήθως βλέπει αυτόν που του παρουσιάζει την είδηση, αυτόν που βάζει τον κεντρικό τίτλο, δεν γνωρίζει τους πολλούς που εργάστηκαν για την παραγωγή ενός δελτίου ειδήσεων με το οποίο μπορεί και να διαφωνούν…
Ας κάνουνε όμως και εμείς οι δημοσιογράφοι την αυτοκριτική μας. Ας μην είμαστε τόσο εύκολα «διαχειρίσιμοι». Ας πούμε περισσότερα «όχι», έστω και με κόστος. Ας μην συμπεριφερόμαστε σαν συντεχνία η οποία δεν δέχεται καμία κριτική από κανέναν.
Η προϊούσα απαξίωση της δημοσιογραφικής εργασίας μας αφορά. Κόβουμε σιγά-σιγά το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Ένα απαξιωμένο προϊόν δεν θα αφορά κανέναν, κανένας δεν θα αφιερώνει χρόνο για να ενημερωθεί από κάτι το οποίο το αντιμετωπίζει με καχυποψία η με εχθρότητα.
Και για να τελειώνουμε: Είναι σαφές ότι η εκάστοτε εξουσία προσπαθεί να κατευθύνει τη διαφήμιση στα ΜΜΕ που είναι πιο φιλικά σε αυτή. Απλά η σημερινή κυβέρνηση το κάνει πιο ξεδιάντροπα από ποτέ και με διάθεση απόλυτου ελέγχου της πληροφόρησης. Προσπαθεί να στραγγαλίσει κάθε αντίθετη άποψη. Οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε κανέναν λόγο να ταυτιστούμε με τέτοιες συμπεριφορές. Το αντίθετο μάλιστα. Έχουμε λόγο να απαιτούμε στήριξη της ενημέρωσης χωρίς κομματικά προαπαιτούμενα. Και βεβαίως διαφάνεια… Είναι θέμα δημοκρατίας το να δοθούν στη δημοσιότητα τα ποσά που διατέθηκαν σε κάθε ΜΜΕ.
Γράφει ο Γιάννης Κορωναίος
