«Έτσι βίωσα το bullying»: Τρεις Κρητικοί, θύματα σχολικού εκφοβισμού ανοίγουν την καρδιά τους
Ο σχολικός εκφοβισμός προσδιορίζεται ως μια αρκετά δύσκολη κατάσταση, που φθείρει τα παιδιά, με τον ψυχολογικό αντίκτυπο να είναι έντονος. Είναι ένα φαινόμενο με πολλές κοινωνικές και ψυχολογικές αποχρώσεις και προεκτάσεις, που τα τελευταία χρόνια διερευνάται αρκετά.
Ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και εκπαιδευτικοί έχουν κάνει σαφές πως ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα ορατό και απτό φαινόμενο, και γι’ αυτό πρέπει γονείς και δάσκαλοι/καθηγητές να δείξουν περισσότερο ευαισθησία, ώστε η καταπολέμησή του να είναι μια απόφαση ομόφωνη.
Στο πλαίσιο αυτό, η εφημερίδα «Νέα Κρήτη» πραγματοποίησε τρεις συνεντεύξεις. Είναι ενήλικες που βίωσαν τον σχολικό εκφοβισμό. Από αυτούς τους ενήλικες, άλλοι αισθάνονται ακόμη τον σχολικό εκφοβισμό ως βίωμα, ενώ άλλοι τον αντιμετωπίζουν ως έναν εφιάλτη.
«Φοβόμουν»
Ο Πέτρος είναι 26 ετών και εργάζεται σε μια εταιρεία ηλεκτρικών ειδών. Ο ίδιος μίλησε στη «Νέα Κρήτη» για τον σχολικό εκφοβισμό που υπέστη όταν ήταν μαθητής.
«Η παιδική μου ηλικία είχε πολλά προβλήματα. Ο πατέρας μου ήταν άνεργος, ενώ η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν στην Δ’ Δημοτικού. Δεν ήμουν δυνατό παιδί και ένιωθα πολύ φόβο. Φοβόμουνα τους πάντες. Ακόμη και παιδιά μικρότερης ηλικίας από εμένα, που ήταν πιο μεγαλόσωμα, τα φοβόμουν. Ίσως να μην ήταν φόβος, αλλά διάχυτο άγχος. Το άγχος το έβγαζα πολλές φορές στην τάξη», αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ συνεχίζει: «Πολλές φορές οι συμμαθητές μου στο δημοτικό μ’ έκαναν να αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου. Ναι, με είχαν χτυπήσει. Και μάλιστα δε θα ξεχάσω πως μια μέρα με είχαν βάλει σ’ έναν τοίχο και μου πετούσαν τις μπάλες. Ένιωσα μεγάλη στεναχώρια. Δεν το είπα στον πατέρα μου. Και μερικές φορές σκέφτομαι γιατί ο δάσκαλος δεν αντέδρασε».
Ο Πέτρος μίλησε για τα γυμνασιακά του χρόνια, τα οποία δεν άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με τα χρόνια φοίτησής του στο δημοτικό.
«Οι δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου ήταν πολύ άσχημες. Τα παιδιά δε με πλησίαζαν. Έκαναν σαν να είχα λέπρα. Πραγματικά, ένιωθα άσχημα. Και μάλιστα δε θα ξεχάσω πως όλοι οι συμμαθητές μου είχαν πάει στο πάρτι μιας άλλης συμμαθήτριάς μας. Εμένα δε με είχε καλέσει. Ήμουν εσωστρεφές άτομο. Ίσως ήμουν πολύ σοβαρός για την ηλικία μου», υπογραμμίζει.
Μιλώντας για τη σημερινή του κατάσταση, τόνισε: «Κατάφερα και εισήχθην στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Κρήτης. Εάν εξαιρέσω το πρώτο έτος, από τα 19 μου εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Έχω δουλέψει ως διανομέας, ως πωλητής σε petshop και πλέον εργάζομαι ως πωλητής σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών».
Ο ίδιος μίλησε για το αποτύπωμα που του άφησε ο σχολικός εκφοβισμός, λέγοντας: «Είμαι καχύποπτος απέναντι στους ανθρώπους. Δυσκολεύομαι να συμπαθήσω και να φέρω δίπλα μου ανθρώπους. Νομίζω πως η αποστροφή που δέχτηκα είναι τόσο μεγάλη και πλέον μ’ έχει φθείρει. Δε σας κρύβω πως από τα 19 μου μέχρι τα 24 έπασχα από κατάθλιψη και λάμβανα θεραπευτική αγωγή».
«Ανυπόφορο αίσθημα»
Η Ειρήνη είναι 34 ετών και προθυμοποιήθηκε να μιλήσει για τα παιδικά της βιώματα. Μιλώντας στη «Νέα Κρήτη», υποστήριξε πως, εξαιτίας της καταγωγής της, έπεσε θύμα ρατσισμού και ταυτόχρονα έγινε δέκτης ξενοφοβικών σχολίων. Η καταγωγή της είναι από την Αλβανία. Οι γονείς της κατάγονται από εκεί. Η ίδια έμενε στην Αθήνα και ήρθε το 1996 στο Ηράκλειο Κρήτης.
«Αισθάνομαι την Ελλάδα χώρα μου. Έχω πάει 4 φορές στη ζωή μου στην Αλβανία. Και θεωρώ πως η χώρα μου είναι η Ελλάδα», ανέφερε αρχικά κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας η Ειρήνη.
«Τα σχόλια των συμμαθητών μου ήταν ιδιαιτέρως προσβλητικά στο πρόσωπό μου. Όταν κάναμε γυμναστική, άλλαζε η συμπεριφορά τους. Τότε στεναχωριόμουν και το έλεγα στους γονείς μου. «Τα κορίτσια δε θέλουν να παίξουν μαζί μου». Ανυπόφορο αίσθημα για ένα 13χρονο κορίτσι. Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν σήκωσα την ελληνική σημαία στην Στ’ Δημοτικού. Ήμουν εγώ με άλλα πέντε άτομα που είχαμε περάσει την προηγούμενη τάξη με 10. Έγινε κλήρωση και σήκωσα την ελληνική σημαία στην παρέλαση του Οκτωβρίου. Είχαν έρθει δύο γονείς να διαμαρτυρηθούν», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Την πίεσε ο διάχυτος παιδικός ρατσισμός; «Τώρα, τα πράγματα είναι καλύτερα. Οι νέοι γονείς είναι πιο προοδευτικοί και σίγουρα πιο συνεννοήσιμοι από τους τριαντάρηδες και σαραντάρηδες της δεκαετίας του 1990. Δε νομίζω να υπάρχει ρατσισμός πλέον τόσο μεγάλος στο πρόσωπο των Αλβανών. Την περίοδο εκείνη, μ’ είχε σκοτώσει. Δεν μπορείτε να κατανοήσετε για το τι είδους ψυχολογικό πόλεμο υπέστην. Το έλεγα στους γονείς μου και οι γονείς μου ήταν εντελώς μη αντιδραστικοί».
Τέλος, αναφερόμενη στη σημερινή της κατάσταση, υπογράμμισε: «Είμαι φιλόλογος σε ιδιωτικό φροντιστήριο. Τελείωσα Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και τώρα ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου δίπλωμα ειδίκευσης στην Ειδική Αγωγή. Επιπλέον, αρραβωνιάστηκα μ’ έναν πολύ καλό άνθρωπο, που οι γονείς του με δέχτηκαν. Οι παιδικές αναμνήσεις μένουν».
ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
«Ένιωθα αδύναμος και ανυπεράσπιστος»
«Ήμουν ένα καχεκτικό παιδί. Κοντό και πολύ αδύνατο. Δεν έκανα παρέες. Δεν ενοχλούσα κανέναν. Ήμουν μόνος μου», ανέφερε στην εφημερίδα μας ο Γιώργος, ο οποίος είναι 35 χρονών. Η μοναξιά και η απομόνωση εντός του σχολικού περιβάλλοντος ήταν αισθητή καθημερινά, όπως εξομολογείται ο ίδιος.
«Θυμάμαι ακόμη το γεγονός ότι δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Και οι συμμαθητές μου με αποκαλούσαν κορίτσι. Ήταν πολύ εξευτελιστικό. Εγώ έλεγα στον γυμναστή ότι είμαι άρρωστος. Δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο και οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν. Ακόμη και μικρότερα παιδιά της ηλικίας μου με κορόιδευαν. Εγώ δεν έλεγα τίποτα στους γονείς μου. Δεν ήθελα να το μάθουν. Και ο δάσκαλος με αγνοούσε», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Γιώργος, ενώ συνέχισε: «Δε νοσταλγώ την παιδική και σχολική μου ζωή. Πέρασα πολύ άσχημα. Και η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που σκέφτομαι τα βιώματά μου, με πιάνουν τα δάκρυα. Είναι πολύ άσχημο να σε κοροϊδεύει το σχολείο. Ένιωθα ο πιο αδύναμος και ο πιο ανυπεράσπιστος».
Τι κάνει όμως σήμερα; Εργάζεται; «Είμαι αναπληρωτής καθηγητής σε σχολείο της Ρόδου. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη Φυσική και έπειτα έκανα ένα μεταπτυχιακό στην Αστροφυσική. Μου αρέσει η εκπαίδευση. Είναι πραγματικά μαγικό να εκπαιδεύεις νέα άτομα και να τα εφοδιάζεις με γνώσεις. Το μαγικότερο όμως είναι να τους κάνεις ηθικούς ανθρώπους, να σέβονται. Εάν δω έναν μαθητή μου ανυπεράσπιστο ή απομακρυσμένο, ενθαρρύνω τους υπόλοιπους να τον κάνουν παρέα. Δεν επιθυμώ κανένας μαθητής να αισθάνεται το σχολείο ως ένα διαρκές βασανιστήριο. Εγώ έχω κατάλοιπα και πολλές φορές με πιάνει ένα παράπονο. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος εάν όλοι σκεφτόμασταν από την παιδική ηλικία τον συνάνθρωπό μας», ανέφερε στη «Νέα Κρήτη» ο Γιώργος.
