Επόμενος Πρωθυπουργός θα είναι ή ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, όσες εκλογές και αν χρειαστούν

Επιστροφή στον Δελαπατρίδη και στοιχείο πολιτικής αναπηρίας η θεωρία «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας» για την πρωθυπουργία

Αν κάποιος από τους γνωστούς μαριονετίστες του πολιτικού συστήματος δεν παίζει κάποιο παιχνίδι με κόμματα, η συζήτηση που καταλήγει στο σόφισμα, «ούτε Μητσοτάκης ούτε ο Τσίπρας πρωθυπουργοί από την επόμενη Βουλή» πρέπει να σταματήσει.

Είναι ότι βλακωδέστερο έχει ακουστεί στο δημόσιο λόγο- και εντελώς σε βάρος αυτού που το προτείνει: καθώς ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας πρόκειται να το δεχθούν θα αποβεί σε βάρος του: καλλιεργεί την προοπτική εξαφάνισης του κόμματός του στις επαναληπτικές εκλογές- αν δεν εξαφανίσει, εν τω μεταξύ, τον ίδιο το κόμμα του.

Κυρίως όμως είναι μια τυχοδιωκτική θεωρία: ένα κόμμα προφέρεται να συμμαχήσει με ένα άλλο, αλλά και με το αντίθετο αυτού του άλλου! Χωρίς ιδεολογία και αρχές. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ.

Ό,τι χειρότερο, στον σχεδόν μισό αιώνα ζωής της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και ουσιαστικά τροφοδοτεί ορέξεις για την αποδυνάμωσή της.

Πώς είναι δυνατόν αυτός που έχασε τις εκλογές να θέτει όρους σ αυτούς που τις κέρδισαν;

Μόνο πολιτικές διαστροφές και διατεταγμένες επιλογές μπορούν να κρατάνε στο προσκήνιο αυτή τη συζήτηση, που ξεκίνησε ένα νεόκοπος πολιτικός αρχηγός μικρού κόμματος -που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται.

Εμφανίζεται αυτόκλητος με νομιμοποίηση που ορίζει ο ίδιος – «διψήφιο ποσοστό»- ως καταλύτης εξελίξεων και διαμορφωτής της διακυβέρνησης της χώρας, κατά τις επιλογές του. Ακόμη και σε ότι αφορά τους … υπουργούς, προσθέτει τώρα.

Στις εκλογές του Μαΐου, το κεντρικό δίλλημα σε ότι αφορά την πρωθυπουργία θα είναι απλό και αυτονόητο: Μητσοτάκης ή Τσίπρας; Θα συνεχίσει η ΝΔ ή θα επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Και τα δυο κόμματα έχουν αρχηγούς που δεν αμφισβητούνται σήμερα. Αν για το ένα ή και για τα δυο, προκύψει εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποτελέσει βάση αμφισβήτησής τους, είναι θέμα πρώτα των ψηφοφόρων και μετά των ιδίων των κομμάτων. Το καθένα για τον αρχηγό του.

Συνιστά παραλογισμό να εμφανίζεται κάποιος τρίτος και εκ των προτέρων να αξιώνει επίμονα τον αποκλεισμό τους από την πρωθυπουργία, ενώ έναν από αυτούς θα έχουν προτιμήσει οι ψηφοφόροι.

Επιπλέον είναι αιθεροβάμων: μάλλον δεν θα τον ρωτήσει κανείς, επειδή κατά πάσα πιθανότητα τέτοια συζήτηση δεν θα γίνει.

Με την απλή αναλογική, το κόμμα– δηλαδή η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ- που πάρει την πρώτη θέση, και ανάλογα με τα συμφραζόμενα της κάλπης-θα αξιολογήσει αν μπορεί ο αρχηγός του, ως φορέας της λαϊκής εντολής, να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση.

Την πρωτοβουλία για συγκυβέρνηση έχει το μεγαλύτερο κόμμα, όχι το μικρότερο. Αλλά αυτό θα γίνει αφού προηγηθούν οι δεύτερες εκλογές και δεν προκύψει αυτοδυναμία.

Επειδή μετά τις πρώτες εκλογές θα είναι πιθανότατα αδύνατο ή επισφαλές, να σχηματιστεί κυβέρνηση – αφού χρειάζονται τρία ή τέσσερα κόμματα, για πλειοψηφία στη Βουλή- ο αρχηγός του πρώτου κόμματος θα καταθέσει την εντολή, χωρίς διερεύνηση.

Προφανώς το ίδιο θα κάνει και ο επικεφαλής του δευτέρου, όταν πάρει την επόμενη εντολή.

Για τον επικεφαλής του τρίτου κόμματος δεν θα έχει καν νόημα να πάρει την τρίτη, εκτός αν θέλει να κάνει φιγούρα ή επίδειξη μικρομεγαλισμού.

Ότι είναι να ειπωθεί ανάμεσα στον ίδιο και τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, θα έχει ήδη ειπωθεί. Και πάντως κανείς από αυτά τα κόμματα δεν πρόκειται να συζητήσει μαζί του, με την προϋπόθεση ότι θα εξαιρέσει τον αρχηγό του από τη πρωθυπουργία.

Ήδη άλλωστε, για να φτάσει σ αυτόν η εντολή θα έχει αποκλειστεί η θεωρία του για πρωθυπουργό από το.. ράφι του.

Η παράνοια να στερηθεί ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα στο δικαίωμα της πρωθυπουργίας του αρχηγού του-ή να το παραχωρήσει ο ίδιος- επειδή το αξιώνει το τρίτο και πολύ μικρόμετρο κόμμα -για να στέρξει στο σχηματισμό κυβέρνησης, με πρωθυπουργό που θα υποδείξει το ίδιο- δεν χωράει ούτε σε μυθιστόρημα.

Θα είναι κάτι περισσότερο από ανοησία η συζήτηση με κάποιον που, ως αρχηγός του δικού του μικρού κόμματος, θα επιβάλει στα μεγαλύτερα όρους για τον αρχηγό τους.

Μόνο ως προετοιμασία πολιτικής αποσταθεροποίησης μπορεί να αξιοποιηθεί από κάποιους κύκλους η θεωρία ότι το άθροισμα άνω του 65% -που θα πάρουνε οι αρχηγοί των δυο πρώτων κόμματων ως διεκδικητές της Πρωθυπουργίας- πρέπει να εξοβελιστεί. Και να αναζητηθεί η πρωθυπουργία τρίτου, επιλογής κάποιου που στον ουσία θα έχει αποδοκιμαστεί από το εκλογικό σώμα, ως προς αυτό το δικαίωμα.

Πρωθυπουργός πρέπει να είναι ο επικεφαλής του πρώτου κόμματος. Τυπικά, όπως εξήγησε ως έγκυρος συνταγματολόγος ο καθηγητής Γιώργος Σωτηρέλης πρωθυπουργός μπορεί να γίνει και οποιοσδήποτε πέραν του πρώτου κόμματος, αν αθροίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αλλά εν προκειμένω ο Μητσοτάκης δεν το επιθυμεί και ο Τσίπρας απέκλεισε κατηγορηματικά ότι θα επιδιώξει να γίνει πρωθυπουργός των ηττημένων.

Συνεπώς προς τι η συζήτηση, που ανακατεύει το πολιτικό σύστημα χωρίς σοβαρό λόγο, αν όχι για αντιθεσμικές παλαβομάρες;

ΟΙ εκβιασμοί στη Δημοκρατία δεν έχουν πέραση, ιδίως όταν προκύπτουν από ερασιτέχνες. Το Σύνταγμα είναι σαφές και προβλέπει διεξόδους. Δεν χρειάζονται αυτοσχέδιοι «σωτήρες» της συμφοράς.

Άλλο δυο ή περισσότερα κόμματα-με αθροιστική πλειοψηφία- να συμφωνήσουν στην υποστήριξη πρωθυπουργού κοινής αποδοχής– για συγκεκριμένο λόγο- και άλλο να τους φοβερίζει ένας «ουρανοκατέβατος Νάρκισσος», ότι θα υποχρεώσει τα μεγαλύτερα κόμματα να δεχθούν το «πρόγραμμά του» και τον «πρωθυπουργήσιμο» της αρέσκειας του.

Επόμενος Πρωθυπουργός θα είναι ή ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, όσες εκλογές και αν χρειαστούν-όπως έγινε το 1990 ο Μητσοτάκης και το 2012 ο Σαμαράς. Εκτός αν πριν από κάποια εκλογή, το κόμμα τους τους αντικαταστήσει. . Απόσυρση, μετά τις εκλογές συνιστά οιονεί συνταγματική εκτροπή.

Καλόν είναι λοιπόν να σταματήσει αυτή η νοσηρή συζήτηση. Ώστε να καταλάβουμε αν πρόκειται για κακόγουστη μπλόφα ή επιστροφή της πολιτικής ζωής στην εποχή του Αρμάντου Δελαπατρίδη.

ΥΓ: Στη δεκαετία του 1980 είχε αποκαλυφθεί ότι ένας αλαφροΐσκιωτος τύπος κυκλοφορούσε επί τρία χρόνια στον «Ευαγγελισμό» ως γιατρός-με στηθοσκόπιο και ιατρική μπλούζα -και οι κανονικοί γιατροί τον αντιμετώπιζαν ως συνάδελφό τους!

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος