Ένας άλυτος γρίφος: Η 3η μεγαλύτερη γέφυρα στον κόσμο που κατέρρευσε λίγο μετά τα εγκαίνιά της
«Πονοκέφαλο» στους κορυφαίους επιστήμονες παγκοσμίως προκαλούσε επί χρόνια η κατάρρευση μίας γέφυρας στις ΗΠΑ που παραδόθηκε σε ανέμους 67 χλμ./ώρα, ενώ ήταν σχεδιασμένη να έχει αντοχή στα 190 χλμ./ώρα.
Στη σύγχρονη εποχή δεν νοείται πλέον σχεδιασμός και κατασκευή ενός μεγάλου έργου δίχως να έχουν ληφθεί υπόψη δεκάδες παράμετροι, με την ασφάλεια να αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.
‘Εμφαση στην ασφάλεια των πολιτών φυσικά δινόταν και πριν τα μέσα του 20ου αιώνα, με την κατασκευαστική βιομηχανιά, ωστόσο, να υπολείπεται σε επιστημονική γνώση και τεχνολογίες συγκριτικά με σήμερα.
Τίποτα, ωστόσο, δεν στέκεται ικανό να δικαιολογήσει το «φιάσκο» που εκτυλίχθηκε το 1940 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με άτυχη πρωταγωνίστρια μία γέφυρα στην πόλη Τακόμα της πολιτείας Ουάσιγκτον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Πρόκειται για την Tacoma Narrows Bridge που λίγους μήνες μετά τα εγκαίνιά της κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Επρόκειτο για μια κρεμαστή γέφυρα με 1.810 μέτρα μήκος και 12 μέτρα πλάτος η οποία, την τότε εποχή ήταν η τρίτη μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο, µετά την Golden Gate Bridge και την George Washington Βridge.
Η γέφυρα ολοκληρώθηκε το 1940 αντικαθιστώντας τα πορθμεία που συνέδεεαν τις πόλεις Τακόμα και Πενίνσουλα. Η κατασκευή της ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1938 και από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το κατάστρωμά της άρχισε να αποτελεί έρμαιο των θυελλωδών ανέμων, οι οποίοι προκαλούσαν ταλαντώσεις στη γέφυρα.
Η ανεξέλεγκτη κίνηση της γέφυρας συνεχίστηκε και μετά τα εγκαίνιά της, την 1η Ιουλίου του 1940, παρά τις όποιες προσπάθειες που έγιναν για την σταθεροποίησή της. Μία από αυτές τις προσπάθειες ήταν η τοποθέτηση υδραυλικών αποσβεστήρων ανάµεσα στα υποστυλώµατα και στην βάση του καταστρώµατος για την μείωση της διαµήκους κίνησης του κεντρικού καταστρώµατος.
Οι άκαρπες προσπάθειες θωράκισης της γέφυρας από τη μανία των φυσικών φαινομένων ήταν και αυτές που «έγραψαν» το τραγικό επίλογο της Tacoma Narrows Bridge, στις 7 Νοεμβρίου του 1940, μόλις τέσσερις μήνες μετά την παράδοση του έργου στο κοινό.
Ισχυρός άνεμος που έπνεε με ταχύτητα 67 χλμ./ώρα άρχισε να ταλαντεύει το κατάστρωμά της αριστερά και δεξία, μέχρι που η γέφυρα κατέρρευσε. Τα μόνα θύματα ήταν ένα άτυχο σκυλάκι και ένα αυτοκίνητο.
Η κατάρρευση της γέφυρας προσέλκυσε αμέσως το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας, η οποία προσπαθούσε εναγωνίως επί πολλά χρόνια να εξηγήσει πώς μία γέφυρα που ήταν σχεδιασμένη ώστε να αντέχει ανέμους μέχρι 190 χλμ./ώρα, κατέρρευσε σε έναν άνεμο 67 χλμ./ώρα.
Σε πολλά επιστημονικά κείμενα έχει γίνει λάθος για κατασκευαστικό λάθος. Οι περισσότεροι, ωστόσο, σήμερα συμφωνούν ότι η καταστροφή οφείλεται στο φαινόμενο του Αεροελαστικού Πτερυγισμού, που είναι μια αυτοενισχυμένη ταλάντωση λόγω της επίδρασης αεροδυναμικών παραγόντων.
Ειδικότερα, λόγω της ταχύτητας του ανέμου η γέφυρα άρχισε σιγά-σιγά να περιστρέφεται. Εξαιτίας, όμως, της βαρύτητάς της πάντα επέστρεφε στην αρχική της θέση. Κάτι το οποίο, ωστόσο, δεν κατέστη δυνατό όταν βρέθηκε σε πολύ μεγάλη απόσταση από την αρχική της θέση.
Όταν ξεκίνησε το φαινόμενο πτερυγισμού, ένα από τα χαλύβδινα καλώδια ανάρτησης που στήριζαν τη γέφυρα διαλύθηκε, αφαιρώντας το τελευταίο σημαντικό εμπόδιο σε αυτή την κίνηση λικνίσματος της γέφυρας. Τότε ήταν που άρχισαν σοβαρά οι πρόσθετοι κυματισμοί, όπου οι δύο πλευρές της γέφυρας λικνίζονταν μπρος-πίσω σε αρμονία μεταξύ τους. Με τους συνεχείς, ισχυρούς ανέμους, τις συνεχείς δίνες και την απουσία ικανότητας εξάλειψης αυτών των δυνάμεων, οι ταλαντώσεις της γέφυρας συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση, η οποία κάποια στιγμή εντάθηκε.
Ένας παράγοντας που συνέβαλε ήταν οι συμπαγείς πλευρές της, οι οποίες δεν επέτρεπαν στον άνεμο να περάσει μέσα από το κατάστρωμα της γέφυρας.
Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο
carmotor.gr
