Εκλογές ΚΙΝΑΛ: Μικρό κόμμα, πολλές μωροφιλοδοξίες, άδηλο μέλλον…
Ο Γιώργος Καρελιάς γράφει για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, την πληθώρα υποψηφιοτήτων σε ένα κόμμα του 8% και την δυσκολία που θα έχουν οι ψηφοφόροι να επιλέξουν τον επόμενο αρχηγό
Η λαϊκή παροιμία λέει «κακό χωριό τα λίγα σπίτια». Αν την προσαρμόσουμε στη σημερινή πολιτική σκηνή, περιγράφει κατ΄ εξοχήν το (πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν) Κίνημα Αλλαγής. Κι αν συνυπολογίσουμε αυτό που γίνεται με τις υποψηφιότητες για την αρχηγία του, μπορεί να καταλήξουμε στο αρχαιοελληνικό «μωραίνει Κύριος ον(ους) βούλεται απολέσαι».
Οσο το ΠΑΣΟΚ ήταν μεγάλο κόμμα, οι υποψήφιοι για την αρχηγία του δεν ήταν ποτέ περισσότεροι από τρεις. Το 1996, όταν έγινε η διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, υποψήφιοι ήταν ο Κώστας Σημίτης(νικητής) και οι, μακαρίτες πλέον, Ακης Τσοχατζόπουλος και Γεράσιμος Αρσένης. Το 2004, όταν αποχώρησε ο Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν μοναδικός υποψήφιος.
Το 2007 ήταν τρεις υποψήφιοι: ο Γιώργος Παπανδρέου(νικητής), ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Κώστας Σκανδαλίδης. Ψήφισαν 738.078 μέλη.
Ο «κανόνας» αυτός τηρήθηκε και το 2015, όταν παραιτήθηκε ο Βενιζέλος. Οι υποψήφιοι ήταν τρεις: Φώφη Γεννηματά(νικήτρια), Ανδρέας Λοβέρδος και Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Τότε ψηφισαν μόλις 52.000 μέλη.
Το 2017, όταν έγινε η απόπειρα διεύρυνσης του χώρου, οι υποψήφιοι ήταν εννιά, αλλά ουσιαστικά δύο. Η Φώφη Γεννηματά(νίκησε στο δεύτερο γύρο) και ο Νίκος Ανδρουλάκης(43,25%).Ποσοστό πάνω από 10% είχαν πάρει ο Γιώργος Καμίνης και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τότε είχαν ψηφίσει περίπου 200.000.
Μέχρι να ανακύψει το πρόβλημα υγείας της κυρίας Γεννηματά, οι υποψήφιοι ήταν τέσσερις: εκτός από την ίδια, οι Νίκος Ανδρουλάκης, Ανδρέας Λοβέρδος και Χάρης Καστανίδης. Μόλις η πρόεδρος ανακοίνωσε την αποχώρησή της, άνοιξαν οι ορέξεις και οι μωροφιλοδοξίες. Ηδη προστέθηκαν ως υποψήφιοι οι Βασίλης Κεγκέρογλου, Παύλος Γερουλάνος και Παύλος Χρηστίδης. Και τίποτα δεν αποκλείει να δούμε κι άλλους, αν και είναι αμφίβολο ότι θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό των 5.000 υπογραφών.
Είναι φανερό ότι οι τρεις τελευταίες υποψηφιότητες δεν ανταποκρίνονται σε κάποια πραγματική ανάγκη. Επιδιώκουν είτε να κόψουν ψήφους από κάποιον εκ των τριών πρώτων είτε απλώς να καταγράψουν την παρουσία τους.
Η πληθώρα υποψηφιοτήτων σε ένα κόμμα του 8%(εκλογικό ποσοστό) αποδεικνύει ότι περισσεύουν οι προσωπικές φιλοδοξίες. Οι οποίες καταντούν μωροφιλοδοξία, αφού οι περισσότεροι από τους(μέχρι στιγμής…) έξι υποψηφίους δεν έχουν ελπίδα να περάσουν στον δεύτερο γύρο. Και το γνωρίζουν.
Η αναγκαστική αποχώρηση της κυρίας Γεννηματά, η οποία αποτελούσε εξισορροπητικό παράγοντα σε ένα κόμμα μικρό πλέον (η ίδια το παρέλαβε στο 4,68% το 2015 και το οδήγησε στο 8% το 2019), φαίνεται ότι μπορεί να το οδηγήσει σε εκφυλιστικές καταστάσεις, που θα απειλήσουν ακόμα και την επιβίωσή του στο προσεχές μέλλον. Διότι ο νέος αρχηγός δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο την πίεση εκ δεξιών(ΝΔ) και εξ αριστερών(ΣΥΡΙΖΑ). Θα έχει και τους πολλούς «συναρχηγούς», ορισμένοι εκ των οποίων μόνο υπονομευτικό ρόλο θα παίζουν.
Ετσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, οι ψηφοφόροι δεν θα δυσκολευθούν μόνο να κάνουν την καλύτερη επιλογή. Θα δυσκολευτούν να επιλέξουν ακόμα και «το μη χείρον»…
