Δεν είναι δυνατό να συμφωνούμε πάντοτε…
Φαίνεται ότι κάποια πράγματα λειτουργούν αθροιστικά. Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να τάσσεται υπέρ ή εναντίον μιας διαδικασίας, είναι αναφαίρετο, σε ό,τι αφορά σε διαδικασίες που ενέχουν το στοιχείο της ατομικής επιλογής.
Μιλώντας απ’ τη θέση ανθρώπου που έχει εδώ και μήνες ολοκληρώσει τη διαδικασία του εμβολιασμού του, εκφράζω κάποιες σκέψεις. Το Μάρτιο του 2020, ξεκίνησε και για τη χώρα μας, η μάχη για την αντιμετώπιση του παγκοσμίως εξαπλωθέντος φαινομένου της πανδημίας covid-19.
Αυστηρά lockdown, παγκόσμια ανησυχία, εικόνες πρωτόγνωρες. Ακολούθησαν χιλιάδες αναλύσεις, πίνακες, ανακοινώσεις, νέοι περιορισμοί, άρσεις, τοποθετήσεις. Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, κλήθηκε να βρει άμεσα λύσεις άμυνας και αποτελεσματικής προστασίας.
Το ζήτημα, βέβαια, είχε και έχει διττή υπόσταση. Υγειονομική και οικονομική. Ο,τιδηποτε ευνοούσε τη μία, επιβάρυνε την άλλη. Παράλληλα, οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν κι έπαιρναν.
Ακούστηκαν και γράφτηκαν, χωρίς να έχουν σταματήσει, πάρα πολλά, κυμαινόμενα μεταξύ
γελοίου και επικίνδυνου. Ανάξια σχολιασμού. Το πρόβλημα, αποκτά νέες διαστάσεις, στην εξέλιξη του. Γίνεται πεδίο μιας εντελώς άκυρης πολιτικο-κομματικης αντιπαράθεσης. Δημιουργεί έναν αχρείαστο – μα πολύ βολικό για κάποιους – διχασμό.
Σ’ αυτό το διχασμό, συντελεί και το «μπέρδεμα» του κόσμου. Πλήθος πληροφοριών, ενίοτε αχρήστων για το μέσο άνθρωπο, δημιουργούν ένα κλίμα δυσπιστίας απέναντι στην Επιστήμη, την Έρευνα και την εξέλιξη. Τη στιγμή που ο κόσμος πρέπει να ενημερωθεί απλά, περιεκτικά και αποτελεσματικά, ξεφυτρώνουν από παντού, ένα σωρό άνθρωποι, οι οποίοι περισσότερο απωθούν, παρά βοηθούν.
Από «επιστήμονες» που αναζητούν έξοδο απ’ την αφάνεια, μέχρι τραγουδιάρες και πυρηνικούς υδραυλικούς – αναλυτές ΠΡΟ-ΠΟ.
Η διαχείριση μίας τέτοιας κατάστασης, δεν είναι καθόλου εύκολη. Τα υγειονομικά, τα κοινωνικά και τα δημοσιονομικά διακυβεύματα, είναι τεράστια. Δεν είναι κακό να «αποενοχοποιηθεί» η διαδικασία «βλέποντας τα δεδομένα, και πράττοντας».
Είναι λογικό και απόλυτα ρεαλιστικό, με δεδομένο το πρωτόγνωρο των καταστάσεων.
Κάποιοι στηλιτεύουν τον τρόπο διαχείρισης. Εκ του ασφαλούς…
Δε χρειάστηκε να διαχειριστούν οι ίδιοι την πανδημία. Κι όποιος είναι εκτός χορού, δύναται να φαλτσάρει ακινδύνως και ακόπως.
Τέλος πάντων. Όλοι θα κριθούν.
Κι ο κολυμβητής, κρίνεται όταν βγαίνει από το νερό. Όχι όταν πέφτει σ αυτό. Καλό θα είναι να μην συνεχιστεί κανενός είδους διχασμός. Το πρόβλημα υφίσταται ακόμη και η όποια επανάπαυση, ή μετακύληση ευθυνών, θα έχει κάκιστα αποτελέσματα, και το γράφω χωρίς παραμικρή διάθεση εκφοβισμού κανενός συνανθρώπου μου.
Είναι παρα πολύ κρίμα, να χρειαστεί να έρθει κάποιος σε επαφή με το πρόβλημα, ώστε να κατανοήσει. Δεν είμαστε εχθροί.
Συζήτηση, λογική, επιχειρήματα. Περίοδος ευθύνης, ατομικής και κοινωνικής, για όλες και όλους μας. Δεν υπάρχει πολυτέλεια χρόνου.
Γράφει ο Γιώργος Μαρακάκης
