Δεν δολοφονεί η «αγάπη». Δολοφονούν οι γυναικοκτόνοι

δεν-δολοφονεί-η-αγάπη-δολοφονούν-οι-866617

Για να αφαιρεθεί η ζωή τους, το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν το ότι ήταν γυναίκες

Το 2019, μόλις στην αρχή του συναντούσε μια γυναίκα δολοφονημένη από τον πατέρα της στην Κέρκυρα. Η Αγγελική Πέτρου, 29 ετών, ήταν η πρώτη δολοφονημένη γυναίκα αυτής της χρονιάς. Πέθανε μετά από 7 θανατηφόρα χτυπήματα με σιδερόβεργα, ανήμερα Πρωτοχρονιάς και θάφτηκε στην αυλή του σπιτιού που μεγάλωσε, επειδή ο πατέρας της όχι απλώς δεν ενέκρινε τη σχέση που διατηρούσε με έναν άνδρα Αφγανικής καταγωγής, αλλά θεωρούσε πως είχε το δικαίωμα να επιβάλει τα δικά του θέλω στη ζωή της κόρης του. Με κάθε κόστος. Μέχρι το θάνατο.

Χθες, μετρήσαμε ακόμη μια νεκρή γυναίκα, την ένατη αυτή τη χρονιά, την τρίτη σε διάστημα 10 ημερών. Τα χαρακτηριστικά θύτη-θύματος παρόμοια. Γνώριζαν καλά ο ένας τον άλλο. Ήταν μια δολοφονία με αυτά τα χαρακτηριστικά που δικαιολογούν στις συνειδήσεις της κοινής γνώμης μια εν ψυχρώ εκτέλεση. Μια γυναικοκτονία. Η Ερατώ, μόλις στα 24 της εκτελέστηκε από τον εν διαστάσει σύζυγο της με κυνηγετική καραμπίνα στη Χρυσομαλλούσα της Μυτιλήνης. Ο δράστης φέρεται να εισέβαλε στο σπίτι την ώρα που η εκείνη μιλούσε στο τηλέφωνο, αφού την ξυλοκόπησε, την πυροβόλησε και στη συνέχεια εξαφανίστηκε, γνωρίζοντας πως η 2 ετών κόρη τους κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Προηγουμένως της είχε χτυπήσει την πόρτα, και όταν εκείνη αρνήθηκε να του ανοίξει αποφάσισε να μπει στο σπίτι από τη μπαλκονόπορτα κουβαλώντας μαζί την καραμπίνα του.

Συζητάμε ακόμα τί είναι γυναικοκτονία

Αυτά τα εγκλήματα, όπως έλεγε η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ η οποία εισήγαγε τον όρο «Γυναικοκτονία» στο νομικό κόσμο, είναι εγκλήματα που απορρέουν από τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη πως η γυναίκα είναι ιδιοκτησία κάποιου. Είναι το αποκορύφωμα της έμφυλης βίας, είναι δολοφονίες που γίνονται βάσει φύλου και αντικατοπτρίζουν την πλήρη ανισότητα μεταξύ της τοξικής αρρενωπότητας και των θηλυκοτήτων. Η δολοφονία των γυναικών έχει πλέον προσδιοριστεί, είναι ένα φαινόμενο διακριτό, ένα έγκλημα που απολαμβάνει την εν μέρει αποδοχή της κοινωνίας ακριβώς επειδή βασίζεται σε έμφυλα χαρακτηριστικά. Είναι δολοφονίες που διαπράχθηκαν επειδή τα θύματα ήταν γυναίκες. Όχι γυναίκες που δολοφονούνται επειδή κάποιος ήθελε να ληστέψει ή επειδή κάποιος τις παρέσυρε με το αυτοκίνητο του τυχαία σε κάποιο δρόμο. Για να αφαιρεθεί η ζωή τους, το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν το ότι ήταν γυναίκες.

Από την αρχή του χρόνου μπορεί να έχουμε μετρήσει εννέα υποθέσεις που ήρθαν στη δημοσιότητα, όμως στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν κι άλλες δολοφονίες που είναι αποτέλεσμα έμφυλης (gender-based) βίας. Υπάρχει ο ορισμός της γυναικοκτονίας, υπάρχουν οι τρόποι να μετρηθεί έτσι ώστε να υπάρξει πρόληψη όπως γίνεται με όλα τα αδικήματα που λαμβάνει υπόψιν η αντεγκληματική πολιτική που θέλει να χαράξει η κάθε χώρα. Δεν το βλέπουμε όμως να συμβαίνει, γεγονός που αφήνει τον αριθμό και τα αίτια κρυμμένα πίσω από ένα πολύ σκοτεινό παραβάν. Δεν υπάρχει καμιά καταγραφή των «ποιοτικών χαρακτηριστικών» ενός εγκλήματος, όπως το φύλο των θυμάτων ή των σχέσεων που είχαν με τους θύτες ώστε να υπάρξει μια πλήρης καταγραφή, ούτε πλήρης ορατότητα του φαινομένου. Για την Πολιτεία και την Αστυνομία, ο ορισμός της γυναικοκτονίας ως αδίκημα, δεν είναι καν αναγνωρισμένος. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πολλά από τα θύματα είχαν απευθυνθεί στην Αστυνομία η οποία όχι απλώς δεν ενήργησε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις έστειλε ξανά τις γυναίκες αυτές πίσω στους μετέπειτα δολοφόνους τους. Η Ελένη Τοπαλούδη από τη Ρόδο είχε καταγγείλει τον βιασμό της και κανείς δεν ασχολήθηκε. Η Αγγελική Πέτρου είχε καταγγείλει τον πατέρα της. Η Αστυνομία ξεμπέρδεψε με μια απλή επίπληξη. Η 32χρονη Κατερίνα που στραγγαλίστηκε τον Μάρτιο από τον σύζυγο της είχε καταγγείλει την ενδοοικογενειακή βία που δεχόταν. Κανείς δεν ενήργησε άμεσα, ενώ ο δράστης είχε ήδη ένα διαζύγιο εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του.

Και φυσικά το εάν γίνεται έρευνα σε αυτά τα περιστατικά είναι και ζήτημα ταξικό. Αν κανείς δεν ασχολείται με καταγγελίες που αφορούν τα πιο «προνομιούχα» μέλη της κοινωνικής πυραμίδας, τις λευκές γυναίκες της μεσαίας τάξης, τι ελπίδα μπορεί να υπάρχει για άλλες, λιγότερο προνομιούχες; Τι ελπίδα μπορεί να υπάρχει να αποδοθεί δικαιοσύνη για όσες γυναίκες δεν συμβαδίζουν πλήρως με τα χαρακτηριστικά μιας «κανονικής κοινωνίας» όπως αυτή θέλει να ορίζεται από την κορυφή της: τους λευκούς cis, straight άνδρες της; Για τις γυναίκες – θύματα έμφυλης βίας που είναι χρήστριες, μετανάστριες, σεξεργάτριες, ανάπηρες, είτε φέρουν κάποιο χαρακτηριστικό βουτηγμένο στο στίγμα, για εκείνες που ζουν μια ζωή πολύ μακριά από την κανονικότητα; Ποιος εγγυάται την ισότιμη προστασία όλων των γυναικών, ανεξαρτήτως τάξης, εθνικότητας, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, γλώσσας, πολιτισμικών χαρακτηριστικών;

Οι αριθμοί

Το 2018, έγιναν στη γραμμή SOS 15900, 5.088 τηλεφωνικές κλήσεις από γυναίκες που ήθελαν να καταγγείλουν ότι είναι θύματα έμφυλης βίας ή να ζητήσουν βοήθεια, συμβουλές, χωρίς να επιθυμούν να προβούν σε επίσημη καταγγελία.

Mόνο οι 2.864 έγιναν από τα ίδια τα θύματα, ενώ οι υπόλοιπες ήρθαν από τρίτα πρόσωπα.

Από τις 2.864 που έκαναν οι ίδιες καταγγελίες ως και τον Δεκέμβριο του 2018, το 64% είναι μητέρες. Το 20% άνεργες και το 11% μακροχρόνια άνεργες, 30% απασχολούμενες, 10% ανενεργές, 8% παρακολουθούν κάποια μορφή εκπαίδευσης ή επαγγελματικής κατάρτισης. Το 53% αυτών των γυναικών είναι παντρεμένες, το 6% σε συμβίωση, 11% άγαμες, 7% σε διάσταση, 7% διαζευγμένες, 1% χήρες.

Ήταν γυναίκες της διπλανής πόρτας που κακοποιούνται από άνδρες της διπλανής πόρτας, από ανθρώπους που μετά την κορύφωση της βίας θα ακούσουμε να λένε πως «δεν είχαν δώσει δικαιώματα».

Το κοινωνικό περιβάλλον

Οι «κανονικές κοινωνίες» μας, δικαιολογούν τον θύτη λέγοντας «ήταν καλό παιδί, κανείς δεν το περίμενε», ρίχνοντας το βάρος στο ίδιο το θύμα. Είναι οι ίδιες κανονικές κοινωνίες που αρνούνται να δουν το όριο που έβαλε ο ίδιος ο θύτης στο θύμα του και την μετέπειτα τιμωρητική διαδικασία που ακολούθησε. Ακριβώς επειδή συνειδησιακά ταυτίζονται με τον ίδιο τον θύτη. Είναι τα ίδια κομμάτια της κοινωνίας που θα ρωτήσουν ένα θύμα βιασμού τι φορούσε, αν είχε πιει αλκοόλ και αν προκάλεσε. Τα ίδια μέλη ενός κοινωνικού συνόλου που θα ακούσουν να σπάνε πιάτα, ποτήρια και κεφάλια στο διπλανό διαμέρισμα και θα συνεχίσουν να κοιτάνε τηλεόραση, γιατί θα θεωρήσουν πως η βία είναι απλώς το φυσιολογικό ξέσπασμα ενός ζηλιάρη συζύγου. Οι ίδιοι άνθρωποι που θα πουν «ποιος ξέρει τι του έκανε εκείνη» δίνοντας άλλοθι στην κακοποίηση. Οι ίδιοι που κρύβονται πίσω από το πρόσχημα της απαραβίαστης ιδιωτικότητας απλώς για να πουν από μέσα τους «καλά της έκανε» και να κοιτάξουν το πολύ μέσα από κάποια κλειδαρότρυπα, πριν κοιτάξουν τη δουλίτσα τους.

Ακριβώς επειδή ακόμη και οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε μια κοινωνία που υποτίθεται έχει αποκαταστήσει την ισότητα, έχουν εσωτερικεύσει όλα εκείνα τα σκουπιδόνερα της πατριαρχίας, αυτές οι δολοφονίες μοιάζουν φυσιολογικές. Όλα εκείνα τα στερεότυπα που παραμένουν πολύ καλά ριζωμένα στις αντιλήψεις των ανθρώπων και οδηγούν στις γυναικοκτονίες ζουν και βασιλεύουν αδιατάρακτα. Αυτά τα στερεότυπα επιβιώνουν και κανονικοποιούνται κάθε μέρα και ώρα με ατάκες που θέλουν το νοικοκυριό να είναι γυναικεία δουλειά, με το πλασάρισμα της δήθεν τέλειας γυναίκας που πρέπει να είναι δούλα και κυρά, καλή μάνα, καλή σύζυγος, καλη αναπαραγωγική μηχανή, καλή εργαζόμενη, ζεστή, τρυφερή και, κυρίως, να μην αντιδρά καθόλου στους ρόλους που θέλουν οι άλλοι να της φορέσουν.

Το ζητούμενο και το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από τη νομική αναγνώριση του όρου της γυναικοκτονίας. Είναι η πλήρης συνειδητοποίηση όλων εκείνων των πραγμάτων που οδηγούν εκεί, η αλλαγή της αντίληψης πως ένας άνδρας μπορεί ή πρέπει να έχει οποιαδήποτε εξουσιαστική συμπεριφορά απέναντι σε ένα γυναικείο σώμα και στις επιθυμίες του.

Γράφει η Άννα Νίνη για το omniatv.com

3 thoughts on “Δεν δολοφονεί η «αγάπη». Δολοφονούν οι γυναικοκτόνοι

  1. Διαβάζοντας το άρθρο μου γεννιούνται απορίες. Μήπως στην τελική οι γυναίκες πέφτουν θύματα του ίδιου τους του εαυτού;
    Να με συμπαθάτε, αλλά δεν πιστεύω ότι κανένας άντρας όπως αυτούς που περιγράφει το άρθρο δείχνει τον βίαιο χαρακτήρα του απότομα μια ωραία πρωία…κάποια σημάδια αδιαμφισβήτητα, υπάρχουν από τις αρχές τις σχέσης. Ντε φάκτο.
    Από εκεί κι έπειτα το ζήτημα είναι τι κάνει μια γυναίκα από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται αυτά τα σημάδια. Πολλές γυναίκες πρέπει να επανεξετάσουν τα κριτήρια επιλογής συντρόφου τους, τα οποία δυστυχώς είναι πολλάκις επιφανειακότερα των ανδρών τους οποίους με τόση ευκολία τσουβαλιάζουν.
    Ας αναφέρει επίσης το άρθρο και τις περιπτώσεις ανδροκτονιών εντός και εκτός εισαγωγικών. Για τις εκτός εισαγωγικών…ας θυμηθούμε τις περιπτώσεις γυναικών που έβγαλαν από τη μέση τους συζύγους τους για να ξεκοκκαλήσουν την περιουσία. Την γυναίκα στο Λασίθι που έβαλε τον εραστή της να σκοτώσει τον γιατρό, την γυναίκα στην Πελοπόννησο που σκότωσε τον ναυτικό, τη γυναίκα στην Αθήνα που τύλιξε σε ένα χαλί το πτώμα του άνδρα που της παρείχε στέγη…την Jodie Arias που κατέσφαξε τον άνδρα της στις ΗΠΑ το 2008 γιατί απλά ζήλευε…και τόσα άλλα…
    Για τις εντός εισαγωγικών ανδροκτονίες…δείτε μόνο το τι έχει πετύχει σήμερα ο «φεμινισμός». Άνδρες ευνουχισμένοι ή αποστασιοποιημένοι από το φλερτ που πλέον επιλέγουν τη μοναξιά γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα χούγια και την ψευτοαπελευθέρωση της σημερινής γυναίκας. Άντρες που πρέπει να επωμιστούν τις ευθύνες του παραδοσιακού άνδρα (πρώτο βήμα, πληρωμές σε εξόδους και πολλά άλλα), αλλά παράλληλα να μην έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα τη σεξουαλικότητα τους ή την άποψη τους περί φιλίας των 2 φύλων, γιατί θα χαρακτηριστούν φαλλοκράτες, σεξιστές και γουρούνια. Καλός ο φεμινισμός, αλλά μέχρι εκεί που μας βολεύει.
    Στη Σουηδία ήδη σκέφτονται να υπογράφει η γυναίκα χαρτί ότι συναινεί στην πράξη που θα επακολουθήσει.
    Τα ανωτέρω ουσιαστικά αποτελούν μια συστηματική εξόντωση και εξαφάνιση του ανδρικού φύλου, που όλοι βλέπουν, αρκετοί προωθούν, αλλά κανένας δεν μιλάει.
    Με τις υγιές σας!

    1. Απόλυτα σωστό σχόλιο! Και το καλύτερο είναι οτι μετά τον ευνουχισμό έρχεται και το ρητορικό ερώτημα «που πήγαν οι άντρες;»

  2. Οι κακοί είναι κακοί, οι καλοί είναι καλοί και οι δολοφόνοι είναι δολοφόνοι. Και το άρθρο η επιτομή του σεξισμού που το κάνει αντίστοιχο αυτών που καταγγέλλει.
    *Εννοείται οτι το παραπάνω σχόλιο «κόπηκε» από τον διαχειριστή του omniatv.com! Δε βρίσκω άλλο λόγο εκτός της φίμωσης της αντίθετης άποψης.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ετικέτες
Ακολουθήστε το ZARPANEWS.gr
στο Google News και στο Facebook