Χθες τρόμαξα ακούγοντας τον Νίκο Χαρδαλιά
Ήταν η πρώτη φορά που οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο Νίκος Χαρδαλιάς με έκαναν να νιώθω άβολα και πολύ περίεργα για το τι μας ξημερώνει
Μια ακόμη τακτική ενημέρωση για την πορεία του κορονοϊού στην Ελλάδα έχει μόλις ολοκληρωθεί. Σύμφωνα με την ομάδα των ειδικών οι νεκροί στην χώρας μας ανήλθαν στους 136 και το σύνολο των κρουσμάτων στα 2.534.
Τόσο ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, όσο και ο Νίκος Χαρδαλιάς, που δεν έχει ακούσει και λίγα για το ύφος του, έχουν γίνει το αναπόσπαστο κομμάτι όλων μας και θα πάψουν να μπαίνουν σπίτι μας, μόλις ο κορονοϊός πάψει να μας απασχολεί. Κάτι που αναμένεται να αργήσει πολύ ακόμη.
Η χθεσινή, ωστόσο, ενημέρωση είχε κάτι το διαφορετικό και άκρως ανησυχητικό για τα δικά μου – και επιτρέψτε μου- δεδομένα.
Δεν είχε ένταση, δεν είχε υψηλούς τόνους και οδηγίες σε αυστηρό ύφος.
Είχε όμως τουλάχιστον πέντε φορές αναφορές περί «ατομικής» και «κοινωνικής ευθύνης».
Η χθεσινή, λοιπόν, ενημέρωση που έγινε λίγες ώρες πριν από το διάγγελμα του πρωθυπουργού και την εξειδίκευση της άρσης των μέτρων από τους αρμόδιους υφυπουργούς, μας εισήγαγε στους όρους της υπευθυνότητας και της ατομικής ευθύνης.
Και η επίκληση στην ατομική ευθύνη και την υπευθυνότητα δεν έγινε σε καμία περίπτωση τυχαία.
Αντιθέτως, όσο περνούν οι μέρες θα την ακούμε πολλές φορές μέσα στο 24ωρο μας και ποιος ξέρει αν δεν πάνε καλά τα πράγματα (και ξεφύγουν τα κρούσματα και οι θάνατοι), μπορεί τότε από τις πολλές επαναλήψεις να θεωρήσουμε ως αυτονόητη συνθήκη ότι ευθύνεται η κοινωνία και ο κάθε ένας από εμάς που δεν υπάκουσε και δεν εφάρμοσε κατά γράμμα τον δεκάλογο της αυτοπροστασίας.
Όμως, εδώ υπάρχουν τα κενά και τα επίσης αυτονόητα ερωτήματα.
Η ίδια κοινωνία δεν είναι που τελικά κατάφερε να περιορίσει την εξάπλωση του ιού και παγκοσμίου φήμης μέσα και εφημερίδες έγραψαν επιτέλους διθυραμβικά σχόλια για την Ελλάδα και τους Ελλήνες;
Οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι που σεβάστηκαν τον διπλανό τους και την οικογένειά τους αντιμετωπίζοντας με απόλυτη ευθύνη όσα τους όριζε η λογική τους και «έμειναν σπίτι»;
Οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι οι οποίοι δεν χρειάστηκε καν να συμμορφωθούν, καθώς έπραξαν με υπευθυνότητα όσα ο κ. Τσιόδρας και οι 28 καθηγητές ζητάνε να γίνουν για το καλό του συνόλου;
Την ώρα λοιπόν, που μόλις χθες ανακοινώθηκε ότι στην Μεγάλη Βρετανία οι γιατροί του εθνικού συστήματος Υγείας εξέδωσαν επείγουσα ειδοποίηση σχετικά με την απότομη αύξηση του αριθμού των παιδιών που εισάγονται σε ΜΕΘ με ένα σοβαρό «φλεγμονώδες σύνδρομο» που σχετίζεται με τον κορονοϊό, στην Ελλάδα αποφασίζουμε να ανοίξουμε τα σχολεία και για να λειτουργήσουν τελικά για 20 ημέρες.
Αν, λοιπόν, χάσουμε τον έλεγχο – κάτι που απευχόμαστε- και δούμε και στην Ελλάδα να νοσηλεύονται παιδιά τότε δεν θα φταίει η υπευθυνότητα και η ατομική ευθύνη του καθενός μας, όπως θα ήθελαν κάποιοι αλλά η ανευθυνότητα όσων μας οδήγησαν σε αυτόν τον δρόμο και όσων δεν μίλησαν την ώρα που έπρεπε.
Και επειδή «ένας από τους πιο κοινούς πειρασμούς ο οποίος όμως οδηγεί στις μεγάλες συμφορές είναι ο πειρασμός των λέξεων» όπως είχε πει ο Λέων Τολστόι, ας είμαστε προσεκτικοί στο τι λέμε, αλλά κυρίως στο τι κάνουμε…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαρρηκώστας
