Χρύσα Μαρκετάκη: Η Χανιώτισσα φωτογράφος με την απαράμιλλη σεμνότητα

Η Χρύσα Μαρκετάκη υπηρετεί την τέχνη της φωτογραφίας με μια απαράμιλλη σεμνότητα και με μια πειθαρχημένη λακωνικότητα που μετουσιώνεται σε ένα δυναμικό καλλιτεχνικό έργο.

Οι φωτογραφίες της ανθρωποκεντρικές, αναδεικνύουν τον παλμό της στιγμής στο συναίσθημα, στη γλώσσα του σώματος, στη σκέψη, στην κίνηση και ακτινοβολούν μοναδικά το «εσωτερικό ίχνος» των πρωταγωνιστών της

Οι φωτογραφικές της λήψεις επιχειρούν να αγγίξουν τρυφερά το βάθος του νου, της συνείδησης, της ψυχής… Οι φωτογραφίες της διακρίνονται για την ιδιαίτερη δεξιότητα με την οποία η καλλιτέχνης δημιουργεί αξιακές αναπαραστάσεις και αφηγήσεις, ψηλαφώντας με δεξιοτεχνία την ύλη των συναισθημάτων… Τις φωτογραφίες της σηματοδοτούν κερδισμένες μορφές με βαθιά περιεχόμενα που μεταγγίζουν τη σύγκλιση διανθρώπινων ευαισθησιών…

Στα πορτραίτα της σε ασπρόμαυρο, επιτυγχάνει μοναδικά να κοινωνεί το «αθέατο» που η ίδια ανακαλύπτει με την ευαισθητοποιημένη αντιληπτικότητα της και την επίμονη άσκηση της στην ανάδειξη της κρυμμένης αλήθειας του «προφανούς». Με απόλυτο σεβασμό και ενσυναίσθηση, δημιουργεί στα κάδρα της μια ατμοσφαιρική συγκινησιακή έκφραση που πηγάζει από την ενδόμυχη αναζήτηση του διαλόγου της με τον εσωτερικό πλούτο του θυμικού των προσώπων πρωταγωνιστών της Με ένα γαλήνιο φως, υποβάλλει τους αποδέκτες των έργων της, σε μια διακριτική ενατένιση της λάμψης των πραγμάτων, των προσώπων, των μορφών και των απλών τους ανταποκρίσεων. Αποδίδοντας εντέλει έτσι, μια πρωτοφανή λυτρωτική ενέργεια στις συνδηλώσεις και τις νοηματοδοτήσεις τους.

Έχοντας διανύσει στη ζωή της από παιδί μια διαδρομή πλούσια σε ενδοσκόπηση, σε μοίρασμα, σε προσφορά, σε έκφραση αγάπης προς τον συνάνθρωπο, η Χρύσα Μαρκετάκη επιλέγει την τέχνη της φωτογραφίας για να προτείνει έναν άλλο τρόπο για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Η χαρτογράφηση της ζωής της από την ίδια, αποκαλύπτει μια ιδιοσυγκρασία που ξεχειλίζει από αγάπη:

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τεμένια Σελίνου το 1971 πρωτότοκο παιδί της οικογένειας.

Χρόνια δύσκολα σε ένα σπίτι που αποτελούνταν από τρία δωμάτια. ο παππούς η γιαγιά και οι γονείς μου με 4 παιδιά. Η αγάπη όπως πάντα πλούσια στο τραπέζι της ζωής.

Σαν πρωτότοκο παιδί και κορίτσι είχα την ευθύνη των υπολοίπων τριών στα οποία αισθανόμουν υπεύθυνη.

Οι ανάγκες της εποχής τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο με οδήγησαν μακριά από την οικογένεια για να συνεχίσω το Γυμνάσιο, όπως και τόσα παιδιά από την επαρχία.

Γράμμα προς την Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου κκ Ειρηναίο Γαλανάκη από τον εφημέριο του χωριού να με δεχτεί στο Οικοτροφείου Θηλέων στo Καστέλι. Έτσι κι έγινε.

Αλλάζοντας τόπο, φιλίες, ανθρώπους βρέθηκα σε ένα νέο ευλογημένο τόπο δίπλα στον δικό μας παππού.

Χρόνια υπέροχα, μάθαμε να καλλιεργήσουμε ακόμα πιο πολύ την αγάπη και την λέξη «ανθρωπιά» στον συνάνθρωπο μας. Χρόνια που αν και μακριά από τις οικογένειες μας η αγάπη των υπεύθυνων δεν μας άφηνε να καταλάβουμε την απόσταση.

Ευλογημένα χρόνια γεμάτα μόνο αγάπη!

Αν και διορθώθηκε η κατάσταση μεταφοράς των μαθητών στο Γυμνάσιο Κανδάνου εγώ συνέχισα δίπλα στον «παππού». Τελείωσα το Λύκειο το 1989 και μου έγινε πρόταση να εργαστώ σαν επιμελήτρια στο οικοτροφείο.

Έτσι κι έγινε τα πρώτα μου ένσημα, τα πρώτα μου χρήματα.

Μητέρα πια το 1992 έρχεται στο κόσμο ο Κωνσταντίνος και το 1995 η Βαγγελιώ.

Οικογένεια, εργασία δυσκολίες αλλά με το ανάστημα ψηλά.

Οι συνθήκες με φέρνουν στην πόλη των Χανίων το 2004.

Φτάνοντας στην φωτογραφία τώρα..

Αγάπη είχα πάντα, απλά δεν είχε δοθεί ο κατάλληλος χρόνος ίσως μέχρι το τέλος του 2015 ξεκίνησα μαθήματα αρχαρίων στην ΕΦΕΚ τμήμα Χανίων με δάσκαλο το Γιώργο Μπαλαδάκη.

Δεν κρύβω το πρώτο διάστημα ήθελα να φύγω, μου φαινόταν κινέζικα. Το δεύτερο χρόνο άρχισα να καταλαβαίνω τι μάθαινα την προηγούμενη χρονιά.

Ο πιο αυστηρός κριτής φυσικά ο δάσκαλος, είχε πολλές απαιτήσεις από μένα.

Το πείσμα, η αγάπη για την φωτογραφία. Η μελέτη και συνεχή σεμινάρια με έκαναν να μελετώ και να δουλεύω.

Άρχισα να παίρνω μέρος σε διεθνής διαγωνισμούς, οι αποτυχίες μπόλικες και λογικό.

Στις επιτυχίες χαιρόμουν και λογικό, όμως τα πράγμα αλλάζουν και ωριμάζεις…

Περνώντας τα χρόνια έμαθα να κρατάω χαμηλούς τόνους στις επιτυχίες και μάθημα στις αποτυχίες, οι αποτυχίες με προβληματίζουν και με κάνουν να μελετώ πιο πολύ.

Μεγάλη αγάπη να φωτογραφίζω ανθρώπους, να φωτογραφίζω την αγάπη της ψυχής είτε σε πορτραίτο είτε σε γυμνό ή στο χώρο εργασίας. Δεν κλέβεις εικόνες, δεν κλέβεις στιγμές…

δεν ζητιανεύεις χαμόγελα ή συναισθήματα…. Αγαπάς… αποτυπώνεις, δίνεις αγάπη και όταν είναι αληθινή πάντα σου γυρίζει πίσω πολλαπλάσια, όπως ακριβώς τη ζωή έτσι και στην φωτογραφία..

Έτσι το 2017 αποκτάω το τίτλο του AFIAP, 2018 GPU Cr1 , GPU Aphrodite, EHPS/b 2019 GPU Cr2 και ACPE Τιμητικούς τίτλους:2018 HonPSGESPC (Κύπρος), HonGGC (Ινδία) 2019 Hon CPE (Ρουμανία) 2020 ESCPE (Ρουμανία)

Το 2019 γίνεται πρόταση από τον φίλο Erice Causse αν θα ήθελα να ήμουν ένας από τους κριτές στον διεθνή διαγωνισμό French Digital Tour 2019 στην Γαλλία, όπου και δέχτηκα.

Το άγχος μεγάλο και η ευθύνη ακόμα μεγαλύτερη.

Εκεί έρχεται η δεύτερη πρόταση για κριτής σε εσωτερικό διαγωνισμό της Γαλλίας τον Δεκέμβριο του 2019, καθώς και στον επόμενο εσωτερικό της Γαλλίας τον Ιανουάριο του 2020.

Σεπτέμβριος 2020 κριτής στο : QUANTIC AWARDS 2020 στο Μπαγκλαντές .
Από το 2016 μέχρι σήμερα 38 διεθνή βραβεία και 600 διακρίσεις σε 30 χώρες»

Οι απαντήσεις της σε ενδεικτικές ερωτήσεις μου επιβεβαίωσαν επιπλέον την ίδια ατόφια γλαφυρότητα και στον λόγο της , όπως και στα έργα της:

«ΜΔ: Οι φωτογραφίες αντανακλούν την αλήθεια του φωτογράφου ή του προσώπου που πρωταγωνιστεί στο κάδρο;

ΧΜ: Πάντα, μέσα από τη φωτογραφική ματιά βλέπεις τον αληθινό κόσμο του προσώπου που φωτογραφίζεις, όπως επίσης το κάθε κλικ δείχνει και την ευαισθησία του φωτογράφου.

ΜΔ: Πώς βιώνεις εσύ η ίδια τη διαδικασία λήψης των κάδρων σου; Τι νιώθεις αυτές τις στιγμές; Τι επιδιώκεις με κάθε σου κλικ;

ΧΜ: Το κάθε κλικ είναι εντελώς διαφορετικό, πάντα συζητώ με το υποψήφιο μοντέλο, όλα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους, το χαμόγελό τους η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου.

ΜΔ: Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες σου εκπέμπουν ένα φως εσωτερικό που προσδίδει στις φωτογραφίες σου υψηλές αισθητικές ποιότητες. Ποιο είναι το μυστικό σου για αυτή την ξεχωριστή ταυτότητα τους;

ΧΜ: Το μαύρο με το λευκό η αντίθεση, το φως και το σκοτάδι, αυτό που σε ταξιδεύει και στην ουσία υπάρχει ένα μυστήριο στην κάθε τέτοια εικόνα που ο καθένας δίνει δικό του χρώμα.

ΜΔ: Η ενασχόληση σου με την τέχνη της φωτογραφίας σε έχει αλλάξει ως άνθρωπο;

ΧΜ: Πάρα πολύ, πρώτον και κυριότερο με έκανε να σέβομαι περισσότερο τον εαυτό μου και στη συνεχεία να έχω τόση δύναμη που να την προσφέρω απλόχερα.

ΜΔ: Τα βραβεία και οι διεθνείς διακρίσεις σου που συνεχώς αυξάνονται, αποτελούν αφορμή για να επαναπροσδιορίσεις την σχέση σου με την τέχνη της φωτογραφίας;

ΧΜ: Δεν σε κάνουν φωτογράφο τα βραβεία και οι διακρίσεις. Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο βραβείο είναι η χαρά των ανθρώπων που φωτογραφίζεις όταν τους ανακοινώνεις ότι η φωτογραφία τους πήρε μια διάκριση. Οπότε αν θα επαναπροσδιόριζα την σχέση μου θα ήταν πάλι μια φράση «όταν σπέρνεις αγάπη θερίσεις πιο πολλή ΑΓΑΠΗ.

Μαρία Δρακάκη – haniotika-nea.gr