Χίλιες λέξεις είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν αυτή την εικόνα
Yπάρχει ηθική δικαίωση για μια μάνα που χάνει το παιδί της, με τον πλέον ειδεχθή τρόπο; Μάλλον, όχι. Ωστόσο, νομικά, στην περίπτωση του βιασμού και της δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη, το δικαστήριο στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και απέδωσε στους δράστες εκείνο που όφειλε.
Στην ανακοίνωση της απόφασης, η ψυχολογικά καταρρακωμένη μητέρα της φοιτήτριας, Κούλα Τοπαλούδη, βγήκε από την αίθουσα και κατευθύνθηκε στο πλήθος που βρισκόταν συγκεντρωμένο για να ζητήσει την απόδοση δικαιοσύνης. Με τα μάτια της κλαμένα και το βλέμμα της στραμμένο στους άγνωστους όσο και συνοδοιπόρους, απλούς ανθρώπους, σε αυτή τη δίκη, φώναξε δυνατά μαζί τους το σύνθημα «Ποτέ μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη, καμία άλλη δολοφονημένη».
Ήταν εκείνη τη στιγμή που ο φωτογραφικός φακός αποτύπωσε τη μάνα, στο πρόσωπο της οποίας έχει γράψει όλη η λύπη, η οργή, η απογοήτευση και εν τέλει η – μερική, έστω – ανακούφιση για την απόφαση του δικαστηρίου. Η φωτογραφία έγινε viral, 1000 λέξεις είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν όσα συναισθήματα προκαλεί στη θέασή της και γι’ αυτό θα είναι εδώ να μας θυμίζει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως, ακόμη κι αν το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» ικανοποιείται, πάντα πίσω θα μένει μια μάνα, την οποία περιγράφει απόλυτα στο παρακάτω ποίημά του ο Γιάννης Ρίτσος:
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».
ethnos.gr
