Causeway: η επιστροφή της Jennifer Lawrence στην κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς

Η Lynsey (Jennifer Lawrence) ξυπνάει μετά από μια επέμβαση στο κεφάλι χωρίς να έχει απόλυτη γνώση του τί της συνέβη, κάτι που σε βάθος χρόνου θα της φορτίσει την καθημερινότητα σε εκτεταμένο πολυεπίπεδο στρες που μόνο φαρμακευτική αγωγή θα μπορέσει αρχικά να το κατευνάσει και στη συνέχεια να το διαχειριστεί.

Ήδη αισθάνεται ασθενής εφ’όρου ζωής καθώς παίρνει «χάπια τρελών» και «χάπια για τον σωματικό πόνο», όπως χαρακτηριστικά θα πει αργότερα. Αφού προσέφερε τις υπηρεσίες της στην πατρίδα στο Αφγανιστάν, επιστρέφει εσπευσμένα μετά από μια σύντομη περίοδο αποκατάστασης, την οποία αδυνατεί οικονομικά να επεκτείνει, στη μητέρα της, η οποία δεν την υποδέχεται ούτε στον σταθμό που έχει καθοριστεί η συνάντηση τους. Με πολύ κόπο, κρίσεις άγχους και πανικού, αποφασίζει να οδηγήσει ξανά, κάτι που σχεδόν θα αποβεί μοιραίο -με τη μεταφορική έννοια- αφού ένα ατύχημα θα την κάνει να συναντήσει τον James Aucoin (Brian Tyree Henry), υπεύθυνο ενός επαρχιακού συνεργείου αυτοκινήτων.

Δύο άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τραύματα ο ένας με ακρωτηριασμένο μέλος και η άλλη σε περίοδο αποκατάστασης βλαβών, θα γίνουν ο ένας οι πατερίτσες του άλλου, όχι με την καθιερωμένη ρομαντική οπτική που έχουμε συνηθίσει στον κινηματογράφο· και αυτό είναι μια αδιαφιλονίκητη επιτυχία της Lila Neugebauer, σκηνοθέτι της εξαιρετικής τηλεοπτικής σειράς «Οικιακή βοηθός» που προβάλλεται από το Netflix. Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, αξιοποιεί τις δυσκολίες των ανεξάρτητων παραγωγών ως αρετές, χαρίζοντας μας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.

Η Lynsey φοράει ένα μπλουζάκι που απεικονίζει το εμβληματικό έργο του Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ με τα δύο χέρια να ολοκληρώνουν ζωγραφικά το ένα το άλλο.

Συμβολικά αναζητά μια τέτοια χείρα βοηθείας, που όμως αδυνατεί να βρει στα γνώριμα μέρη ασφάλειας: από τη μητέρα της Gloria (Linda Emond), τη νοσοκόμα της Sharon (Jayne Houdyshell), τον γιατρό της Dr. Lucas (Stephen McKinley Henderson) ή ακόμα και τον εξαφανισμένο αδελφό της Justin (Russell Harvard). Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν της στρώσεις μιας χειροποίητης τούρτας με την Tζένιφερ Λόρενς σε ρόλο «κερασάκι»· αυτό θα το αποκαλέσω The maraschino cherry effect: καθώς είναι σα να έχουμε μια τούρτα με πολλές στρώσεις που όλοι θέλουμε αρχικά να καταβροχθίσουμε το κερασάκι αλλά στην πραγματικότητα χωρίς τις στρώσεις κρέμας ζαχαροπλαστικής, τα παντεσπάνι, το γλάσσο και τη δεξιοτεχνία της ζαχαροπλάστη, θα είχαμε ένα γύψινο ντεκόρ γάμου.

Καταφέρνοντας σταδιακά να ξεπεράσει τις τεχνικές δυσκολίες επιβίωσης, η Λίνσεϊ κατακτά πίσω μέρος της ζωής της ενώ παράλληλα προσπαθεί να ξεφύγει από την προκαθορισμένη ζωή της στη μικρή και μίζερη πόλη. Πιάνει δουλειά σε καθαρισμούς πισίνας (προσφιλές και συγγενές με τη δουλειά της -όσο και αν ακουστεί παράξενο- στο Ιράκ), αγνοεί τη μητέρα της που σε κάθε ευκαιρία την «πουλάει» για ευκαιριακούς εραστές, αποκρύπτει μεθοδικά τη σχέση της με τον αδελφό της -για τον οποίο σχεδόν υπαινίσσεται ότι είναι νεκρός- και ξεκαθαρίζει στο υποψήφιο φλερτ της με τον άκρως εξυπηρετικό νέο φίλο της από το συνεργείο πως προτιμάει τις σχέσεις με τα κορίτσια παρά τα αγόρια, τις σπάνιες φορές που επιλέγει να βρίσκεται σε σχέση.

Ο Τζέιμς, όπως και η Λίνσεϊ, έχει και αυτός τα μυστικά του που σταδιακά θα αποκαλύψει και όλα συνδέονται με το πως έχασε το πόδι του σε ατύχημα.

Υπάρχουν πολλές καλογραμμένες και ενταγμένες μελετημένα στην κατά τα άλλα γραμμική ροή της αφήγησης σεναριακές λεπτομέρειες, που κάνουν πολύ ενδιαφέρουσα την εξιστόρηση και ακόμα πιο ξεκάθαρους τους χαρακτήρες. Όλα τα διάσπαρτα και πολύ έξυπνα συντεταγμένα στοιχεία μας κάνουν να κατανοήσουμε σε βάθος τις επιλογές και τις καταστάσεις που έχτισαν την προσωπικότητα κάθε χαρακτήρα: τί έκανε, που δούλευε, την οικογενειακή κατάσταση, τις επιθυμίες.

Η Τζένιφερ Λόρενς είναι το «σωστό» και το «λάθος» της ταινίας. Αψεγάδιαστα όμορφη, δείχνει εξωτερικά ανένταχτη στο σύμπαν των συμπολιτών της, της οικογένειας της και των στωικά καρτερικών συμπολιτών που εμπλέκονται στη ζωή της. Το φωτεινό της πρόσωπο (που έρχεται μετά από ένα βαρύ τραύμα), το υπερβολικά αψεγάδιαστο δέρμα της (για άνθρωπο που έχει βρεθεί σε πεδίο μάχης), τα μακριά μαλλιά της (που εν μέρη δεν δικαιολογούν την επεμβατική διαδικασία στο μυαλό της) μοιάζουν illustrated ψήγματα σε ένα περιβάλλον που κλωτσάει την ομορφιά. Σε ανεξάρτητες ταινίες χρειάζεται ένα τέτοιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο για να φέρει αμεσότερα το κοινό στην αίθουσα. Ίσως έτσι να λάμπουν τα ταλέντα των άλλων που θα δυσκολεύονταν αν έπαιζαν μόνοι σε μια άγνωστη ανεξάρτητη ταινία.

Με τη Λίνσεϊ να παλεύει ανελέητα να ξεφύγει από τη νέα της ζωή, που είναι κακέκτυπο της παλιάς, περνάει συχνά από επισκέψεις με τον ψυχίατρο που την παρακολουθεί και που συχνά της θέτει την ίδια ερώτηση: Πρέπει ή μπορείς να επιστρέψεις στα πεδία μάχης; Για αυτό και εκείνη συνεχίζει να καθαρίζει πισίνες και να γυμνάζεται, ψάχνοντας την καλύτερη δικαιολογία για να μην αντιμετωπίσει τον εσωτερικό της πόλεμο.

ertnews.gr