Αποχαιρετώντας τον Μίκη

αποχαιρετώντας-τον-μίκη-1279581

Από τη μέρα που έγινε γνωστός ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν τα τραγούδια του και από το διπλανό σπίτι ακούγεται η μουσική του. Από το τριήμερα δημόσιο προσκύνημα στη Μητρόπολη Αθηνών πέρασαν όλοι: Ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας του «Ζ», Κ. Γαβράς και Β. Βασιλικός, οι καλύτεροι του ελληνικού πολιτισμού, πολιτικοί από όλο το φάσμα και αμέτρητοι πολίτες που ανέπτυξαν μια προσωπική σχέση μαζί του χωρίς να τον γνωρίσουν ποτέ.

Το μαγικό στην τεράστια καλλιτεχνική του προσωπικότητα ήταν ακριβώς αυτό: Ότι άφηνε ίχνη στις ζωές των ανθρώπων με έναν τρόπο απόλυτα φυσικό, σαν να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ότι έμπλεκε την ιστορία με την καθημερινότητα των πολλών χωρίς να έχει τέτοια πρόθεση και χωρίς κανείς να του το ζητά. Ότι έκανε τα πιο ωραία και τα πιο μεγάλα της πατρίδας μας νότες και λέξεις, αναδεικνύοντας την πιο φωτεινή όψη του ελληνικού λαού τον οποίο αγάπησε βαθιά.

Είναι τόσο συνταρακτική η απώλεια που αντιμετωπίστηκε με διακριτικότητα ακόμη και η θλιβερή ενδοοικογενειακή διαμάχη για τον τόπο ταφής του, την οποία ο ίδιος προσπάθησε να προλάβει αναθέτοντας σε τρίτους την προστασία της κηδείας του. Ακόμη και τα πιο αιμοβόρα ΜΜΕ συγκρατήθηκαν και δεν επιδόθηκαν στο σύνηθες ξέσκισμα στο οποίο έχουν ασκηθεί με συστηματικότητα.

Όλοι ντράπηκαν να λερώσουν το φέρετρο του Μίκη. Η μέρα όπου τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων γέμισαν με την εικόνα του ήταν ανεπανάληπτη. Μια στιγμή εθνικής ενότητας για την οποία ο ίδιος πάλεψε πολύ, με τα σωστά και με τα λάθη του, αλλά σίγουρα με άδολο πάθος και σιδερένια πίστη.

Οι Αριστεροί θυμούνται τους αγώνες του για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι Δεξιοί τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο για το μακεδονικό και τη συνεργασία του με τον Κων/νο Μητσοτάκη. Ο ίδιος διάλεξε να πεθάνει σαν κομμουνιστής.

Αλλά ούτε καν η αντιφατικότητα της πολιτικής του διαδρομής δεν σκιάζει το μεγαλείο του, όπως καθρεφτίζεται στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων που τον αποχαιρετούν με ένα λουλούδι και έναν λυγμό.

Ξέρουμε πώς δύσκολα θα συναντηθούμε ξανά με έναν τόσο σπουδαίο συνθέτη, δύσκολα θα συγκλονιστούμε από μια τέτοια θυελλώδη παρουσία στη σκηνή και ακόμη πιο δύσκολα θα τραγουδάμε ποίηση θριαμβεύοντας – έστω για λίγα λεπτά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ακολουθήστε το ZARPANEWS.gr
στο Google News και στο Facebook