Αντώνης Κρασουδάκης: Τραγικές οι επιπτώσεις των τροχαίων ατυχημάτων στα θύματα και στις οικογένειές τους

Στο Zarpa Radio 89,6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε ο Αντώνης Κρασουδάκης, Διευθυντής της Νευροχειρουργικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων. Ο κ. Κρασουδάκης αναφέρθηκε στα τροχαία περιστατικά τα οποία είναι ιδιαίτερα αυξημένα τον τελευταίο καιρό και τις τραγικές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν όχι μόνο στα θύματα αλλά και στις οικογένειες τους.

«Η νευροχειρουργική ακολουθά την ιατρική, η οποία εξελίσσεται με πολύ μεγάλα βήματα. Κατευθύνεται σιγά σιγά στην ατομική ιατρική, δηλαδή μελετά τον άνθρωπο σαν μονάδα, γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί. Οι θεραπείες δεν ανταποκρίνονται στον καθένα ξεχωριστά και γι’ αυτό και η νευροχειρουργική προσπαθεί να το αλλάξει αυτό, με κάθε θεραπεία να στοχεύει στον κάθε άνθρωπο.»

«Το κεντρικό νευρικό σύστημα δεν αναπλάθεται αν καταστραφεί, όπως κάνει το δέρμα μας για παράδειγμα. Η περιοχή που θα χαλάσει χαλάει για πάντα. Αν χαλάσει μια λειτουργική περιοχή υπάρχει και το αντίστοιχο νευρολογικό έλλειμμα. Οι άνθρωποι έχουν δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλο, με το αριστερό για τους δεξιόχειρους να είναι το επικρατέστερο και ελέγχει την ομιλία, την κατανόηση του λόγου και την κίνηση από την δεξιά μας μεριά. Αν βλαφτεί το κομμάτι της ομιλίας έχουμε τις αφασίες, δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει. Αν χτυπηθεί το κομμάτι της κίνησης έχουμε τις παραλύσεις. Αν έχουμε βλάβες μπροστά στο μέτωπο, τότε έχουμε προβλήματα συμπεριφοράς.»

«Αυτό είναι και το νόημα της πρόληψης, καθώς κάθε τέτοια βλάβη είναι ιδιαίτερα σημαντική. Αν το πούμε και λίγο κυνικά, η θανατηφόρα κατάληξη ως έκβαση είναι καμιά φορά η καλύτερη δυνατή, αφού υπάρχουν θύματα τροχαίων που μένουνε για πάντα με σοβαρότατες αναπηρίες, οι οποίες επηρεάζουν όχι μόνο τους ίδιους τους τραυματίες, αλλά κι έναν κύκλο ανθρώπων μεγαλύτερο από όσο νομίζουν. Έχω παρομοιάσει το δυστύχημα με μια πέτρα που πέφτει σε μια λίμνη και κάνει κύκλους ομόκεντρους, που φτάνουν πολύ μακριά από το σημείο που θα πέσει η πέτρα.»

«Δυστυχώς η κυριότερη ενασχόληση της νευροχειρουργικής σε ένα νοσοκομείο είναι οι τραυματισμοί, οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και η δεύτερη μεγάλη κατηγορία είναι οι παθήσεις στην σπονδυλική στήλη, που χρίζουν χειρουργική επέμβαση. Τα έκτακτα περιστατικά σε αναλογία με τα προγραμματισμένα είναι περίπου 65 – 35%.

Οι αιτίες που οδηγούν σε κάποιο τροχαίο είναι 4-5 συγκεκριμένες. Η παραβίαση των κανόνων οδικής κυκλοφορίας όπως: η υπερβολική ταχύτητα, η παραβίαση του stop ή του σηματοδότη, μέθη, αλλά επίσης και κακοσυντηριμένα αυτοκίνητα που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, με σκασμένα λάστιχα να κυκλοφορούν στο κακό οδικό μας δίκτυο. Έχουμε από τους χειρότερους δρόμους της Ευρώπης, κυρίως στα νησιά.»

«Δεν δίνω στον εαυτό μου τα περιθώρια να επηρεαστώ από κάποιο συμβάν. Εκείνη τη στιγμή εμείς πρέπει να δράσουμε ακαριαία. Ένα από τα πρώτα και χαρακτηριστικά περιστατικά της ιατρικής μου καριέρας ήταν ένα βραδινό εφημερίας που ήμουν μόνος στα επείγοντα και άρχισαν να μπαίνουν στο νοσοκομείο, φορεία με πτώματα. Ένα αυτοκίνητο είχε τρακάρει στη Λεωφόρο Σούδας και σκοτώθηκαν 4 ή 5 παιδιά. Αυτό με στοιχειώνει ακόμα και τώρα κάποια βράδια. Εκείνη τη στιγμή το διαχειρίστηκα, έπρεπε να ενημερωθούνε γονείς και ήμουν εγώ αυτός που θα έπρεπε να τους καλέσω.

«Το δεύτερο που θυμάμαι από την μικρή μου ηλικία ως ειδικευόμενος ήταν ένα παιδί στο Ηράκλειο που ήταν 8 χρόνια «φυτό», μετά από μια βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση με τη μηχανή. Ο ίδιος, οδηγώντας χωρίς κράνος και μεθυσμένος, χτύπησε και έμεινε έτσι για 8 χρόνια. Η μητέρα του και η αδερφή του τον πρόσεχαν, είχαν καταστραφεί τρεις οικογένειες, κοινωνικά και οικονομικά. Αυτός ο άνθρωπος πέθανε μετά από 8 χρόνια από πνευμονία στο νοσοκομείο. Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα κοινωνικής προστασίας στη χώρα μας που ποτέ δε φρόντισε οργανωμένα, τα θύματα και τις οικογένειες των τροχαίων. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Σταύρος ο Πολέντας και ο σύλλογος που έφτιαξε, για να βοηθάει τα θύματα.»

«Δεν έχω καταφέρει τόσα χρόνια να διαχειριστώ το πώς θα ενημερώσω τους ανθρώπους που χάνουν δικά τους άτομα από κάποιο τέτοιο περιστατικό. Πάντα είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Δε μπορεί κανείς να μπει στα παπούτσια του ανθρώπου που ακούει κάτι τέτοιο. Το στοίχημα είναι και ένας να σωθεί πάντα είναι κέρδος!»

«Υπολογίζεται ότι πάνω από 17.000 Έλληνες γιατροί μεταναστεύουν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν με πιο μειωμένο ρυθμό, αλλά σταθερή ροή. Οι λόγοι είναι πολύ συγκεκριμένοι: αδυναμία να βρούνε μια αξιοπρεπή εργασία στην Ελλάδα και η πολύ χαμηλές αμοιβές που το ελληνικό κράτος δίνει στους λειτουργούς υγείας. Υπάρχουν κι άλλα προβλήματα, όπως ότι δεν έχουμε οργανωμένα συστήματα εκπαίδευσης για τους νέους γιατρούς. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα standard. Υπάρχει η αυθεντία του καθηγητή πολλές φορές και γύρω του οι νέοι υπηρέτες. Από μελέτες που έχουν γίνει, υπάρχει ένα 47% που λέει ότι δεν προτίθεται να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Υπολογίζεται ότι περίπου 600.000 επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει την τελευταία 12ετία. Πρόσφατα μιλούσα με μια Χανιώτισσα συνάδερφο, η οποία βρίσκεται στη Βοστώνη, στο Harvard και έλεγε ότι έχει παρατηρήσει ότι οι Έλληνες νέοι γιατροί που είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι είναι αυτοί που πηγαίνουν στην Αμερική. Στην Ελλάδα βγαίνουν καλοί γιατροί από τα πανεπιστήμια, δεν υπάρχει όμως η κατάλληλη εκπαίδευση.»

«Η τεχνολογία εξελίσσεται συνεχώς κι αυτό μας βοηθάει πολύ στη δουλειά μας. Μας δίνουν φοβερά όπλα και στη νευροχειρουργική, όπως οι προηγμένες απεικονιστικές τεχνικές, που μπορούν να απεικονίσουν ακόμα και την λειτουργία του εγκεφάλου πια. Φεύγουμε από τις αξονικές και τις μαγνητικές που μας δείχνουν μόνο «χάρτη», μια φωτογραφία δηλαδή. Με τον τρόπο αυτό μπορείς να αποφύγεις κάποια περιοχή, να την προστατεύσεις, να μην την καταστρέψεις.»

zarpanews.gr