Άνοιγμα σχολείων: Ατομική ευθύνη και γαία πυρί μιχθήτω

Οι μη κινήσεις της κυβέρνησης που αποδεικνύουν ότι το μπαλάκι της ευθύνης για την επαναλειτουργία των σχολείων έπεσε αβασάνιστα σε εκπαιδευτικούς και γονείς. Από το περιορισμένο testing στα ανύπαρκτα μέσα προστασίας

Η προετοιμασία της κυβέρνησης και της κρατικής μηχανής για την επαναλειτουργία των σχολείων μετά τις διακοπές των χριστουγέννων-και ενώ η παραλλαγή Όμικρον του κορονοϊού επελαύνει- συνιστά την αποθέωση της…self κατάστασης.

Τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα βασίζονται στην ατομική ευθύνη των γονέων και των εκπαιδευτικών αφού για όλα τα υπόλοιπα η κυβέρνηση έδειξε απροθυμία να ασχοληθεί.

ΤΙ (ΔΕΝ) ΕΚΑΝΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

1. Η επιδημιολογική επιτήρηση για τη διασπορά του ιού στη σχολική κοινότητα βασίζεται στο self test. Είναι γνωστά τα μειονεκτήματα αυτού του τρόπου επιτήρησης από τις πρώτες κιόλας ημέρες της εφαρμογής του, κατά το περσινό σχολικό έτος, μόνο που τώρα, λόγω της αύξησης των κρουσμάτων, τα μειονεκτήματα αυτά μπορεί να εξελιχθούν σε εν δυνάμει καταστροφικά όπλα.

Με το self-test απόλυτα υπεύθυνος είναι ο γονιός και μόνο. Αυτός θα διενεργήσει το test, αυτός θα ανεβάσει το αποτέλεσμα στην πλατφόρμα, αυτός θα ενημερώσει και το σχολείο σε περίπτωση θετικού αποτελέσματος. Μπορεί όμως και να μην το κάνει ή να μην το κάνει με τη συχνότητα που πρέπει. Η, επίσης, να το κάνει με το λάθος τρόπο δημιουργώντας σύγχυση στον ίδιο και στη σχολική κοινότητα στην οποία ανήκει το παιδί του. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Και όμως το Υπουργείο Παιδείας δεν πρόβλεψε καν ένα rapid test για κάθε παιδί με το αποτέλεσμα να πιστοποιείται από ειδικό διαγνωστικό κέντρο.

Η μοναδική διαφορά σε σχέση με το καθεστώς που υπήρχε πριν κλείσουν τα σχολεία για διακοπές είναι ότι γι’αυτήν την εβδομάδα και μόνο (10-14/1 ) δόθηκε ένα παραπάνω self test. Την έκφραση με τη φοράδα και το αλώνι την ξέρετε, να μην την γράψουμε εδώ ολόκληρη.

2. Μέσα ατομικής προστασίας…μηδέν. Η προσφορά του ελληνικού κράτους, μέσου του υπουργείου σ’ αυτό το κομμάτι αντιμετώπισης της πανδημίας περιορίστηκε στο περσινό παγουρίνο (που ήταν δωρεά Ελληνα εφοπλιστή) και στις αλλήστου μνήμης μάσκες που ώρες-ώρες έμοιαζαν με τέντες ή φουλ φέις κάλυπτρα που χρησιμοποιούν οι ληστές. Θυμάστε τι είχε γραφτεί για την ποιότητα των εταιριών που έφτιαξαν αυτές τις μάσκες οι οποίες προφανώς ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν από τους μαθητές.

Στη σημερινή συγκυρία, κατά την οποία οι μάσκες υψηλής προστασίας ΚΝ 95 καθίστανται απολύτως απαραίτητες για όσους αναγκαστικά συνωστίζονται σε κλειστούς χώρους, το Υπουργείο σφύριξε αδιάφορα. Το κόστος, διόλου ασήμαντο, το επωμίζονται οι γονείς οι οποίοι, την ίδια ώρα, έχουν να παλέψουν με τις θηριώδεις αυξήσεις στην ενέργεια και στα είδη πρώτης ανάγκης.

3. Ο αριθμός των παιδιών ανά τάξη παραμένει φυσικά ο ίδιος. Αυτή τη φορά οι επιστημόνες δεν χρειάστηκε να χρησιμοποίησαν μοντέλα που να «αποδεικνύουν» ότι είναι προτιμότερο τα παιδιά ανά αίθουσα να είναι πολλά και όχι λίγα.

Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει πειστει ότι μικρή σημασία έχει αν σε μία σχολική τάξη βρίσκονται 25 ή και περισσότεροι μαθητές μαζί με τον εκάστοτε εκπαιδευτικό. Την εν λόγω συζήτηση, η Νίκη Κεραμέως τη θεωρεί χαμένη υπόθεση και τη διακόπτει αμέσως, όπως έκανε στην πρόσφατη συνάντησή της με τις ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ. Άρα και εδώ βασιλεύει η ατομική ευθύνη. Του εκπαιδευτικού που καλείται να συνεχίσει το έργο του και των γονιών που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο κάτω από αυτές τις συνθήκες.

4. Εμβόλια. «Πονεμένη» ιστορία για πολλούς γονείς οι οποίοι έψαχναν επί ματαίω κατά τη διάρκεια των εορτών ραντεβού για να εμβολιάσουν τα παιδιά τους κατά του κορονοϊού. Η συνήθως αποτυχημένη προσπάθεια (τα ραντεβού ανοίγουν με το σταγονόμετρο) οδηγεί και στο εξής δίλημμα: Να πάει το παιδί στο σχολείο ανεμβολίαστο ή να μην πάει καθόλου μέχρι να εμβολιαστεί;

Πολλοί γονείς σ’ αυτό το δίλημμα θα πάρουν τη σκληρή απόφαση να κρατήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι με ότι αυτό συνεπάγεται για την προόδό τους, την κοινωνικοποίησή τους και την εν γένει ομαλή ψυχοσωματική τους κατάσταση. Μια βαριά, ατομική ευθύνη που όμως πρέπει να παρθεί.

5. Πρωτόκολλα. Ο ορισμός του «νίπτω τας χείρας μου» από το Υπουργείο. Το περιβόητο 50+1 (για να κλείσει ένα τμήμα χρειάζεται να διαγνωστούν θετικοί οι μισοί μαθητές ενός τμήματος συν ένας) διατηρήθηκε αφού κρίθηκε επιτυχημένο (!). Τι και αν 155.000 παιδιά μέχρι 18 ετών βρέθηκαν θετικά στον ιό από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο; Η δημιουργική λογιστική να είναι καλά. Εκλεισε μόνο το 0,1 (ή κάτι παρόμοιο) των τμημάτων πανελληνίως, οπότε όλα καλά, όλα ανθηρά. Αυτός ο βιασμός της κοινής λογικής θα ισχύσει και πάλι με τη διαφορά ότι τώρα, σε περίπτωση θετικού κρούσματος, θα εξετάζονται όλοι οι μαθητές και όχι μόνο αυτοί που κάθονται κοντά στο κρούσμα.

6. Χαμός της τελευταίας στιγμής. Ολα τα παραπάνω συνυπήρξαν με διάφορα ευτράπελα των τελευταίων ημερών. Παρατηρήθηκε, ως γνωστόν, έλλειψη των self test σε πολλά φαρμακεία η οποία αντιμετωπίστηκε με τη γνωστή, για το ελληνικό δημόσιο, μέθοδο της τελευταίας στιγμής. Εδώ το άγος της ατομικής ευθύνης έπεσε πάνω στους διευθυντές των σχολικών μονάδων οι οποίοι μόνοι τους έπρεπε να μεταβούν την Κυριακή στις κατά τόπους διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να προμηθτευτούν τα test.

Οι ίδιοι στήθηκαν τη Δευτέρα από τις 7 το πρωί στα σχολεία έτσι ώστε να παραδίδουν τα test σε γονείς που δεν είχαν καταφέρει να προμηθευτούν τις προηγούμενες ημέρες, αυτοί θα δηλώνουν και τα αποτελέσματα στην πλατφόρμα σε περίπτωση που ο γονιός δεν προλαβαίνει να το κάνει.

Τηλεκπαίδευση; Οχι βέβαια

Οπως έχουμε σημειώσει και σε άλλο σχετικό ρεπορτάζ τις τελευταίες ημέρες, το Υπουργείο δεν συζητά επ’ουδενί την πιθανότητα επιστροφής στην τηλεκπαίδευση, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Αφενός η απροθυμία της κυβέρνησης να ξοδέψει χρήματα για άδειες σκοπού και αφετέρου η απόφαση-κόλαφος της Αρχής Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για τη συμφωνία της Cisco και τον τρόπο που αυτή εφαρμόστηκε για 1.500.000 φυσικά πρόσωπα (εκπαιδευτικούς και μαθητές) καθιστούν σχεδόν απαγορευτική κάθε τέτοια συζήτηση.

Ειδικά για το δεύτερο, το Υπουργείο Παιδείας βρίσκεται στριμωγμένο στα σχοινιά κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά στο Μαρούσι. Στην απόφαση του Νοεμβρίου, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έχει προχωρήσει σε πέντε (5) επιπλήξεις που διατυπώνονται ρητά και σαφώς στη σελίδα 46.

Το επόμενο βήμα, εφόσον το Υπουργείο Παιδείας δεν συμμορφωθεί, περιλαμβάνει δύο πιθανές λύσεις. Είτε την επιβολή υψηλών χρηματικών προστίμων είτε τη διαταγή για διακοπή της επεξερεργασίας, δηλαδή να κατέβουν οι διακόπτες της Webex. Καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι και οι δύο λύσεις συνιστούν καίριο πολιτικό και επικοινωνιακό πλήγμα για την κυβέρνηση εφόσον εφαρμοστούν. Επί της ουσίας δηλαδή, όπως έχουμε ξανατονίσει, διάθεσιμη πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης δεν υπάρχει.

Θα αναρωτηθείτε τι έκανε το Υπουργείο Παιδείας τα δύο τελευταία χρόνια για να αναβαθμίσει το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο και να μην έχει ανάγκη καμία Cisco; Η απάντηση είναι δυστυχώς τίποτα. Μία χρυσή, πολύ μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει η χώρα σύγχρονη και δυναμική κρατική πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης χάθηκε, ας ελπίσουμε όχι οριστικά.

Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος