Ανώγεια: Οπλοχρησία και πολιτική του «ναι μεν, αλλά…» – Μια μαρτυρία

Η πολιτική ανοχή, ευνοεί και στρώνει το έδαφος για το παράνομο εμπόριο όπλων, την εύκολη απόκτηση και χρήση τους

Σπάνια γυρίζω πίσω, στην «προηγούμενη ζωή» μου. Πριν 25-30 χρόνια, διακονούσα το Ελληνικό Κοινοβούλιο ως βουλευτής του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου», από την Πέλλα. Γύρισα τώρα, σε κάτι που έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου, με αφορμή το αναίτιο, ψυχρό και άγριο διπλό φονικό στα Ανώγεια. Ηταν Αύγουστος του 1993. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε φέρει στη Βουλή νομοσχέδιο για την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την ευρωπαϊκή, στο θέμα των όπλων.

Αυτό που δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ο κόσμος, που βλέπει τη Βουλή συνήθως γεμάτη στις γενικές πολιτικές συζητήσεις ή στα σημαντικά νομοσχέδια, είναι οτι στα «νομοσχέδια ρουτίνας» μέσα στην αίθουσα είναι συνήθως οι εισηγητές των κομμάτων και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι.

Προξένησε εντύπωση λοιπόν, οταν αυγουστιάτικα ήταν στην αίθουσα και γράφτηκαν να μιλήσουν, πέρα από τους ορισμένους από τα κόμματα ομιλητές και άλλοι βουλευτές που ήταν σε εκείνο το θερινό τμήμα, ή ζήτησαν να αντικαταστήσουν μόνο για αυτό το νομοσχέδιο, άλλους συναδέλφους τους. Οπως ίσως μαντέψατε, όλοι ήταν Κρητικοί. Οταν ρώτησα συνάδελφο που καθόταν παραδίπλα, στα έδρανα του τότε ΠΑΣΟΚ, «τί σας έπιασε και γραφτήκατε ομιλητές μες στο κατακαλόκαιρο;», μου απάντησε πολύ φυσικά «δεν θα μπορούμε να κατέβουμε κάτω, αν δεν δημοσιεύσουμε σε τοπικές εφημερίδες, κομμάτια από τις ομιλίες μας, που να δείχνουν οτι καταδικάζουμε μεν γενικά και πανελλαδικά την οπλοκατοχή, αλλά όχι για την Κρήτη».

Ανέτρεξα, να δω αν υπάρχουν ψηφιακά τα τότε Πρακτικά. Υπάρχουν. Θυμίζω: Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση. Στην αίθουσα ακόμη 2 κόμματα. Ο Συνασπισμός και το ΚΚΕ. Ολοι κατά της οπλοκατοχής, αν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκουν γενικά άτολμο το νομοσχέδιο, καταψηφίζουν επί της αρχής, αλλά ψηφίζουν πολλά άρθρα του. Γενικά δηλαδή συναίνεση κατά της οπλοκατοχής.

Ωστόσο, μια μικρή σταχυολόγηση από ομιλίες ορισμένων εκ των Κρητών βουλευτών, ίσως δείχνει κάτι:

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΝΤΟΥΒΑΣ: … Από την άλλη δε θα πρέπει να παραγνωρίσουμε την αναγκαιότητα να δημιουργηθεί ένα ειδικό καθεστώς αντιμετωπίσεως του προβλήματος, το οποίο θα συνεκτιμά την ελληνική πραγματικότητα.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΡΑΣΙΑΝΑΚΗΣ: Το φαινόμενο που επικρατεί στην Κρήτη σε ό,τι αφορά την οπλοφορία, την οπλοχρησία έχει καταδικαστεί απ’ όλο τον πνευματικό και πολιτικό κόσμο. Καταθέτω για τα Πρακτικά της Βουλής, διακήρυξη που υπέγραψαν πάρα πολλοί φορείς και το σύνολο σχεδόν των βουλευτών, που έγινε με πρωτοβουλία του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι μία διακήρυξη εναντίον της οπλοφορίας και βεβαίως της οπλοχρησίας. …

… Αλλά σ’ ό,τι αφορά την οπλοκατοχή, θέλω να πω ότι αυτές οι παραδόσεις δεν επιτρέπουν να το ξεπεράσουμε με τόση απλοϊκότητα και με τόση ευκολία. Σημειώνω ότι σε δημοσίευμα της εφημερίδας ΚΗΡΥΞ των Χανίων στις 30.5.93 σημειώνεται ότι «το όπλο υπήρξε για τους Σφακιανούς και τους περισσότερους Κρητικούς αιώνιο πάθος. Όταν τα αποκτούσαν τα λάτρευαν. Τα στόλιζαν με αργυρά και χρυσά κοσμήματα και τα κρεμούσαν επιδεικτικά στους τοίχους του σπιτιού. Τα όπλα των προγόνων ήταν τα πολυτιμότερα οικογενειακά κειμήλια. Η ωραιότερη στιγμή για τους γονείς ήταν η στιγμή που παράδιναν τα όπλα στους απογόνους.

… Θα έλεγα λοιπόν, ότι το θέμα της οπλοκατοχής πρέπει να ειδωθεί με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία σε κείνες τις περιπτώσεις και στα σημεία που θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει τουλάχιστον τοπικό δίκαιο.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΑΡΡΗΣ: Η πνευματική ηγεσία της Κρήτης κυκλοφόρησε διακήρυξη που την υπογράψαμε όλοι οι Βουλευτές της Κρήτης και ακόμη οι κοινωνικοί παράγοντες μέσα σ’ αυτό το πνεύμα της καταδίκης της οπλοφορίας και της οπλοχρησίας. Το Πανεπιστήμιο μάλιστα Κρήτης είχε και έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία, μια και θρήνησε, πριν λίγα χρόνια, δύο εξέχοντες επιστήμονες: τον Πνευματικό και τον Ξανθόπουλο, που δολοφονήθηκαν από έναν ψυχοπαθή φοιτητή, ο οποίος βεβαίως έκανε χρήση κυνηγετικού όπλου που ελεύθερα υπάρχει στο σπίτι του οποιουδήποτε κυνηγού, και μετά αυτοκτόνησε.

… Δεν πρέπει όμως με κανέναν τρόπο να γενικεύσουμε το τραγικό αυτό γεγονός και να γίνει το εξιλαστήριο θύμα η κρητική κοινωνία.

… Για να αποφορτίσουμε όμως τη δραματικότητα της ατμόσφαιρας, θα σας περιγράψω τη συνομιλία που είχα με ένα γέρο Κρητικό, στον οποίο εξηγούσα, γιατί δεν πρέπει να πυροβολούμε άσκοπα και τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό. Και του μίλησα για το νόμο που συζητάμε σήμερα. Ξέρετε τι μου απάντησε χαμογελώντας και με θυμοσοφική διάθεση; «Ίντα θέλουν στην Αθήνα; Να πυροβολούμε σκόπιμα«;

Η απάντηση του γέρου Κρητικού είναι πραγματικά εύγλωττη. Μη βάζουμε λοιπόν σε ένα τσουβάλι όλους.

Αυτά από μια χαρακτηριστική κοινοβουλευτική συζήτηση πριν 27 χρόνια. Αν κάποιοι θεωρούν οτι στους σημερινούς Κρήτες βουλευτές έχει αλλάξει αυτό το «ναι μεν, αλλά…» να σηκώσουν το χέρι! Δυστυχώς η πολιτική ανοχή, ευνοεί και στρώνει το έδαφος για το παράνομο εμπόριο όπλων, την εύκολη απόκτηση και χρήση τους.

Και η έλλειψη ενός μετώπου παιδείας, αξιών, πολιτισμού που θα αποδοκιμάζει οτι είναι «παληκαριά» και «αντρισμός» να έχει κανείς όπλα στο σπίτι του και να τα χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, χωρίς τους νόμιμους περιορισμούς, δεν αφήνει περιθώρια για αισιόδοξες σκέψεις.

Δυστυχώς χωρίς «να σπάσουν άμεσα αυγά», να αλλάξουν στο πολύ αυστηρότερο οι ποινές για οπλοκατοχή και οπλοχρησία, με ειδική πρόβλεψη για την Κρήτη, θα θρηνήσουμε κι άλλους «αναίτια νεκρούς».

Γράφει ο Τραϊανός Χατζηδημητρίου