Άκου, Σταύρο…

Όταν μπήκες στην πολιτική έγραψα στο twitter «τι κρίμα να χαθεί ένας τέτοιος δημοσιογράφος για να φτιαχτεί άλλος ένας πολιτικός». Κι όντως εκτιμούσα τις εκπομπές σου, τις κοφτές μεταμοντέρνες ερωτήσεις, το μοντάζ, τη μουσική – τη συνολική αισθητική. Γιατί στην τηλεόραση ήξερες πολύ καλά τι ήθελες να κάνεις. Σε αντίθεση με την πολιτική.

Δε νομίζω ότι υπήρξε στιγμή που να κατάλαβες κι εσύ τι θέλεις να είσαι: Κεντροαριστερός ή φιλελέ. Μια από εδώ, μια από εκεί, δεν φτιάχνεις κόμμα έτσι αλλά vertigo. Κι όσο σκέφτομαι ότι στις επόμενες εκλογές θα είσαι εκτός βουλής, λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί υπήρξαν κρίσιμες στιγμές που ήσουν χρήσιμος στη βουλή και στη χώρα. Σε μία σειρά από κοινωνικά νομοσχέδια, για τους μετανάστες, για τη διαφορετικότητα – όπως και τώρα για τη συμφωνία των Πρεσπών.

Όσο σκέφτομαι ότι θα είναι στην επόμενη βουλή τα λαμόγια του ΚΙΝΑΛ και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, πραγματικά στεναχωριέμαι που θα λείπεις. Υπάρχει ελπίδα να μη λείπεις; Υπάρχει τρόπος να είσαι εντός βουλής μετά τις επόμενες εκλογές; Μία είναι η απάντηση: Κάν’ το όπως ο Καμμένος. Ο Καμμένος όχι τώρα που… κατακάηκε, αλλά όταν έκανε τον προεκλογικό του σχεδιασμό: «Θα είμαι με τον Τσίπρα και θα τον στρίβω προς τα δεξιά». Το αποφάσισε, το είπε, το έκανε διαφημιστικό σποτ και κέρδισε τον στόχο. Δύο φορές συνεχόμενα.

Σταύρο, αποφάσισε τώρα τι θέλεις να είσαι αύριο. Με ποιον θέλεις να κυβερνήσεις. Παραμένεις ιδεολογικός εραστής του σημιτισμού; Πήγαινε προς τη ΝΔ. Εκεί είναι όλο το σημιταριό μαζεμένο – και το ξέρεις. Βάζεις μπροστά τον άνθρωπο, τα κοινωνικά νομοσχέδια, την προοδευτική διακυβέρνηση; Πήγαινε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Βγες και πες ποιος θέλεις να είσαι. Το «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» δεν σε βάζει στη βουλή.

Βγες λοιπόν και πες: Θέλω μία συγκυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ και εγώ σε μία τέτοια εκδοχή σάς προσφέρω το εχέγγυο ότι δεν θα επικρατήσει η ακροδεξιά της πλευρά αλλά η κεντροδεξιά. Ή, θέλω μία συγκυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και εγώ δεσμεύομαι να τον στρέφω μακριά από παλαιοκομματικές αντιλήψεις και να ενισχύω το ανθρωπιστικό – κοινωνικό του προφίλ.

Μέσα σου είμαι σίγουρος ότι ξέρεις τι προτιμάς. Αν κάνω λάθος και ο τρόπος σκέψης σου είναι «άσε να δω πρώτα ποιος θα βγει και συνεργάζομαι μαζί του», τότε η προοπτική είναι από τώρα δεδομένη: Κάποιος από τους δύο θα βγει, αλλά εσύ δεν θα είσαι στη βουλή. Μέσα από όλα αυτά που πέρασε ο κόσμος τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει γίνει πολύ πιο απαιτητικός. Θέλει καθαρές κουβέντες. Τα «θα βάλουμε 5, 10 ή 15 θέσεις και όποιος συμφωνήσει με αυτές, θα κυβερνήσουμε μαζί του» ακούγονται -και είναι- τρίχες κατσαρές. Πες με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις. Η πολιτική επιβίωση θέλει ρίσκο. Πάρ’ το.

Γράφει ο Νίκος Μωραΐτης