Αφού δεν μπορεί απέναντι στον Τσίπρα, γιατί τον στέλνουν ως πρόβατο επί σφαγή;
Ο Βαγγέλης Αντώναρος λέει ότι «εκατό χρόνια να μείνει στη Βουλή ο Κυριάκος, ρήτορας δεν θα γίνει». Αυτό δεν είναι κακό. Και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί δεν είναι ρήτορες -ή δεν ήταν στο παρελθόν. Αλλά πρώτον ξέρουν τι λένε. Και δεύτερο δεν τους κατεδαφίζει ο αντίπαλός του κάθε φορά που παίρνει το λόγο.
Είναι φαινόμενο που συμβαίνει αδιάκοπα με τον σημερινό πρόεδρο της ΝΔ. Η κακή σκηνική παρουσία του Μητσοτάκη, ο ρηχός πολιτικός λόγος του, η διόλου ελκυστική εμφάνιση του στο βήμα -και ας τον είπε «γκόμενο» η κυριούλα στην Κυψέλη- φέρνουν τη μια απογοήτευση μετά την άλλη στη ΝΔ. Δεν μπορεί, πάει και τελείωσε.
Θα μπορούσε βέβαια μην είναι ιδιαίτερα σημαντικό από πολιτική άποψη αυτό, αν η ομιλία του είχε ουσία, επιχειρήματα, περιεχόμενο. Αλλά δεν έχει. Του γράφουν ευτελείς ατάκες, επιχειρηματολογία καφενείου, επιδερμικές προσεγγίσεις, ακραίες διατυπώσεις και τον βάζουν να υψώνει τους τόνους για τα περάσει στο ακροατήριο.
Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν κωμικό, τόσο που στο τέλος γελάει και μόνος του. Δεν ξέρουμε πόσες πρόβες κάνει κάθε φορά, αλλά δεν τόχει. Γίνεται όλο και χειρότερος. Και όταν παίρνει το λόγο ο Τσίπρας τον κάνει τρεις παράδες.
Ειδικά οι τελευταίες εμφανίσεις τη στη Βουλή ήταν τραγικές. Όταν μιλούσε ο Μητσοτάκη κάποιος μπορούσε απλώς να κουνάει το κεφάλι του. Όταν έπαιρνε τον λόγο Πρωθυπουργός δεν ήξερε κανείς ποιον να λυπηθεί: τη ΝΔ ή τον επικεφαλής της. Έμπειρος αθλητικός συντάκτης έλεγε σε φίλο του: «Το σκορ ήταν 100-0».
Ο Τσίπρας κλέβει από εκκλησιά. Είναι μάννα εξ ουρανού να έχει τέτοιον αντίπαλο. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για τις εκλογές. Το λένε και οι νεοδημοκράτες: «Δεν στέκεται απέναντί του ο Μητσοτάκης».
Πράγματι ο επικεφαλής της ΝΔ είναι σαν κάτι παλιούς πυγμάχους που το μόνο που ήξεραν από το άθλημα ήταν να τις τρώνε. Τότε γιατί τον στέλνουν κάθε φορά να αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο από τον οποίο φεύγει δαρμένος από τα αποδυτήρια;
Γράφει ο Ορέστης Παναγιώτου
