Άδικα, παράδικα

Για «εφτά τραυματίες αστυνομικούς» ακούγαμε και διαβάζαμε στην αρχή. Είχαν διαισθανθεί, βλέπετε, ότι ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, ακόμα κι αν είναι «βρωμογυφτάκι», δεν περνάει δίχως ενόχληση, αντιδράσεις, διαμαρτυρίες.

Μόνο που δεν είχε τραυματιστεί κανένας. Αλλιώς θα τους είχαν σε κάποιο νοσοκομείο και όχι στη ΓΑΔΑ, όπου και τους επισκέφθηκε «συμβολικά» ο υπουργός ΠΡΟΠΟ «για να στηρίξει ψυχικά νέους ανθρώπους που υπηρετούν στην Ελληνική Αστυνομία». Αν τους κλόνισαν οι τύψεις που αφαίρεσαν τη ζωή του Νίκου Σαμπάνη, Ελληνα πολίτη στα χαρτιά, ενώ θα μπορούσαν να το έχουν αποφύγει, ας πούμε ότι έπραξε καλά ο κ. Τάκης Θεοδωρικάκος.

Αλλά το μόνο που συμβολίζει η επίσκεψή του είναι ότι το κράτος παίρνει θέση πριν καλά καλά αρχίσει η έρευνα: τη θέση των αστυνομικών.

Και οι συγγενείς του σκοτωμένου; Η μάνα; Η γυναίκα του; Η αδελφή του; Ο πατέρας του, που είπε το αυτονόητο για όλους πλην των μισαλλόδοξων, που είναι πολλοί δυστυχώς, πως «έχασε άδικα και παράδικα ένα γιο»; Αυτοί δεν χρειάζονται «ψυχική στήριξη»; Δεν έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι το κράτος τούς αντιμετωπίζει ως ισότιμους έστω τη στιγμή του θανάτου τους; Αλλά ποιος του είπε να έχει δυο παιδιά πριν εικοσαρίσει κι ένα τρίτο στην κοιλιά της γυναίκας του;

Είπαμε ότι αντιμετωπίζουμε δημογραφικό πρόβλημα. Δεν είπαμε όμως ότι θα μας το λύσει το «Γυφταριό». Ελεος πια, έχει και η «συμπεριληπτικότητα» τα όριά της. Κάποιοι περισσεύουν. Δεν είναι ούτε ίδιοι ούτε ίσοι. Ζιζάνια προς εκρίζωση είναι.

Χειρότεροι και από «λαθρομετανάστες». Κακούργοι από τα γεννοφάσκια τους. Γι’ αυτό και ο κ. Αδ. Γεωργιάδης έσπευσε να πει «μπράβο» στους πιστολέρο αστυνομικούς, παρεμβαίνοντας βίαια στα της Δικαιοσύνης, όπως δα το συνηθίζει. Γι’ αυτό επίσης ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ. Νίκος Ρωμανός δήλωσε ότι «προφανώς οι αστυνομικοί έκαναν τη δουλειά τους» στο Πέραμα. Φανερός και ραγδαίος ο απομπογδανισμός, μα την αλήθεια.

Φανερό είναι επίσης στις καταθέσεις των εφτά αστυνομικών το χέρι κάποιου ενοποιητή-σεναριογράφου, που ανέλαβε να αμβλύνει τις κραυγαλέες αντιφάσεις και να ετοιμάσει μια ανεκτή ιστοριούλα.

Ολοι τους λοιπόν δεν θυμούνται πόσες σφαίρες έριξαν. Και όλοι τους βεβαιώνουν ότι πυροβόλησαν για να ακινητοποιήσουν το όχημα. Μόνο που έπεσαν θύματα του «παραδόξου του λευκού Χιουντάι». Είναι γνωστό ότι η εν λόγω μάρκα έχει τις ρόδες αφενός ψηλά, στο ένα μέτρο, και αφετέρου και τις τέσσερις στις θέσεις οδηγού και συνοδηγού.

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας