Αχ, πότε θα ξαναγίνουμε Αγέλη;

Πότε θα ξαναρχίσουμε να «πεθαίνουμε» από ανυπομονησία στις ατελείωτες ουρές των διοδίων εξορμώντας αγεληδόν για τα χωριά μας τις μέρες του Πάσχα;

Πότε θα «αρρωσταίνουμε» ξαπλωμένοι κάτω από τον καυτό ήλιο στις αμμουδιές όλης της χώρας σε απόσταση μηδέν από τον διπλανό μας;

Πότε, επιτέλους πότε θά ‘ρθει η μέρα που θα συνωστιζόμαστε -με ταχυπαλμία αν δεν έχουμε κλείσει τραπέζι- σε ταβέρνες και καφετέριες χωρίς ν’αφήνουμε καρεκλοπόδαρο αδειανό, πότε τα γήπεδα θα πλημμυρίζουν από τους «άρρωστους» οπαδούς τους που θα παίζουν κλωτσοπατινάδα ο ένας πάνω στον άλλο;

Τίποτε δεν μας έμεινε πλέον που να το ζούμε σαν κοπάδι! Ούτε καν γυμναστήρια για να ιδρωκοπίσουμε ομαδικά. Μόνο κάτι ξεδοντιασμένες λαϊκές, όπου δεν μπορείς να σπρώξεις και να διαγκωνιστείς γιατί κι αυτές τηρούν τις….κοινωνικές αποστάσεις. Το είδαμε κι αυτό!

Τόσες ενημερώσεις, τόσα μέτρα, τόσοι αρμόδιοι που μας λένε μεν πώς να μάθουμε να ζούμε στην απομόνωση, αλλά δεν μας πληροφορούν για το σπουδαιότερο: ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΕΛΗ;;;

Ρωτάει η Θεοδοσία Κατριτζιδάκη