Χανιά: Σε μια πόλη που δεν διοικείται ο «κανιβαλισμός» είναι η αρχή της παρακμής της

Το συμβάν χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί στην πόλη των Χανίων.

Δεν γνωρίζουμε αν όλοι όσοι παρατηρούν τα όσα συμβαίνουν στα Χανιά, έχουν την ίδια άποψη, αλλά παρατηρώντας συμπεριφορές και γεγονότα αυτό που μπορεί να διαπιστώσει κανείς είναι πως σε αυτή την πόλη ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.

Από το πώς οδηγάει και που σταθμεύει το όχημα του, από το τι χώρους καταλαμβάνει για να πουλήσει την πραμάτεια του, από το αν σέβεται τον διπλανό του και τα δικαιώματα του, και πάει λέγοντας…

Το «δίκαιο» στα Χανιά έχει πια έννοια σχετική, αναλόγως των συμφερόντων που μπορεί να το υπαγορεύουν, της κοινωνικής ευαισθησίας, της παιδείας, του πολιτισμού και της κουλτούρας που αυτή η πόλη και οι δημότες τους φέρουν στην καθημερινότητα τους.

Εξήγηση για τούτου του είδους τις όψιμες «συνήθειες»- συμπεριφορές είναι το ότι η πόλη δεν διοικείται, δεν υπάρχει αυτός που «θα τραβήξει τα γκέμια» στην αδιαφορία.

Αυτό είναι υποχρέωση του πολιτικού προσωπικού του τόπου, που με τις πράξεις του, την συμπεριφορά του και σε τελική ανάλυση με την εν γένει παρουσία του θα οριοθετήσει το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται.

Θα υποχρεώσει τις δομές – υπηρεσίες να κάνουν την δουλειά τους, διεκδικώντας το αυτονόητο, το να λειτουργεί ένας τόπος με σεβασμό πρωτίστως στον πολίτη- κάτοικο, επισκέπτη.

Το περιστατικό, αφορμή για το παραπάνω κείμενο:

«Σήμερα, ενώ ήμουν στο σπίτι που μένω στην παλιά πόλη, ακούω θόρυβο από μηχανάκι. Βγαίνω λοιπόν έξω από το ημιυπόγειο διαμέρισμα και ζητάω ευγενικά από την κυρία που είχε παρκάρει το όχημά της πάνω στο πεζοδρόμιο, έξω από το παράθυρό μου, να το μετακινήσει. Η απάντηση ήταν πως και στο δικό της σπίτι το ίδιο συμβαίνει οπότε δεν το μετακινεί. Η λογική λοιπόν της εν λόγω κυρίας ήταν πως αν κάποιος παρανομεί εις βάρος σου, μπορείς να παρανομήσεις κι εσύ εις βάρος των άλλων. Συνεχίζοντας την εκπληκτική λογική της, αναρωτιέμαι εγώ, αν μπορώ να παρανομήσω εις βάρος της. Δηλαδή, παρκάρει παράνομα, της μετακινώ κι εγώ το μηχανάκι, ή χειρότερα της το φθείρω. Και συνεχίζοντας αυτή τη λογική αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν όλος ο κόσμος σκεφτόταν έτσι.

Αντί να πάρω λοιπόν το νόμο στα χέρια μου αποφάσισα να πάρω την τροχαία. Η απογοήτευσή συνεχίζεται. Μετά από τρία τηλεφωνήματα ψάχνοντας να βρω τον αρμόδιο, παραπέμφθηκα στον διοικητή της τροχαίας, ο οποίος δεν έχει απαντήσει σε καμία από τις τρεις κλήσεις μου.

Το συμπέρασμά μου: Οι κάτοικοι αυτής της πόλης είμαστε τόσο υπερήφανοι για τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας γιατί ίσως δεν μπορούμε να αισθανθούμε το αντίστοιχο συναίσθημα για το επίπεδο και την κοινωνική συνείδηση των πολιτών της.»

zarpanews.gr