Χανιά | Ανοικτή επιστολή ενός υπό απόλυση εκπαιδευτικού
Δεν θα προσπαθήσω να σε παγιδεύσω συναισθηματικά, όπως κάθε- αργυρώνητος συνήθως- προπαγανδιστής. Με την επιστολή μου αυτή θέλω μόνο να απευθυνθώ στη λογική ενός πολιτικά και συναισθηματικά ώριμου ανθρώπου. Ίσως δίνω απλώς μια εικόνα της πραγματικότητας αλλά είναι η δική μου οπτική γωνία για ό.τι ζούμε.
Όπως ήδη πρέπει να γνωρίζεις για την 22α Μαρτίου 2014 η κυβέρνηση σχεδιάζει 537 ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. Ανάμεσα σε αυτούς είμαι – πιθανόν– και εγώ. Μαζί με 2250 συναδέλφους μου καθηγητές από την 22α Ιουλίου 2013 βρισκόμαστε σε διαθεσιμότητα.
Δεν θα αναφερθώ πρώτα στο τι σημαίνει για όλους εμάς προσωπικά αυτή η κατάσταση και η προοπτική της απόλυσης· εξάλλου ίσως δίπλα σου έχεις κάποιον μαγαζάτορα ή υπάλληλο ή εργάτη να σου εξηγήσουν· ή ίσως έναν απολυμένο του πανεπιστημίου, της ΕΡΤ ή σχολικό φύλακα, δημοτικό αστυνομικό, γιατρό ή νοσηλευτή (που τις τελευταίες μέρες ακολουθούν την τύχη μας χωρίς ο σχετικός νόμος να έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα της κυβέρνησης προς δόξαν της δημοκρατίας!).
Πρώτα θα τονίσω ορισμένα γεγονότα της κοινής μας καθημερινότητας:
-Τον ολοκληρωτισμό του απλήρωτου μεροκάματου και υπερωρίας ή του καθυστερημένου μισθού, των μειωμένων κατά 40% αποδοχών και της ανεπαρκούς σύνταξης.
-Το φόβο για το αν και το πώς θα βγούν οι δόσεις του δανείου για το σπίτι ή οι λογαριασμοί του ρεύματος με τους μόνιμους … «έκτακτους φόρους».
-Την αγωνία για την αρρώστια και το πού και αν θα βρει κανείς χρήματα για «δωρεάν» φάρμακα και εξετάσεις ή τα μαθήματα και τις ανάγκες του παιδιού.
-Το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, που είναι άνθρωποι με τον καθημερινό του γολγοθά ο καθένας και όχι αριθμός.
-Τους χιλιάδες που ψάχνουν στα σκουπίδια άστεγοι και τους χιλιάδες που έχουν αυτοκτονήσει.
Θα σου θυμίσω επίσης και ορισμένες λιγότερο ευδιάκριτες κοινές πολιτικές εμπειρίες μας:
Την εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων (όπως το οχτάωρο), των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, του όποιου συστήματος ασφάλισης και περίθαλψης. Το αποτέλεσμα είναι να ζουν όλοι αυτοί που δημιούργησαν και δημιουργούν ό,τι καλό σε αυτή τη χώρα σε καθεστώς στέρησης, φόβου και αγωνίας για το αύριο·
Την συστηματική συσκότιση της πραγματικότητας από τους τηλεοπτικούς σταθμούς και το κλείσιμο της ΕΡΤ·
την ανοχή στην ανάπτυξη του νεοναζιστικού φαινομένου, στις σχέσεις του με μηχανισμούς του κράτους και στη δολοφονική του βία· την υιοθέτηση της πολιτικής του θεματολογίας σε αρκετές περιπτώσεις·
την κλιμακούμενη αποπροσανατολιστική βία τύπου Marfin και την τρομολαγνεία, την ταπείνωση της επιβολής και τις πράξεις, ωμής βίας στις διαδηλώσεις·
τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα νομοσχέδια με ένα άρθρο και όλες τις άλλες ενέργειες που υπονομεύουν την δημοκρατία· την περιφρόνηση ουσιαστικά της λαϊκής κυριαρχίας με διάφορες πολιτικάντικες συμμαχίες τύπου Μαυρογιαλούρου για τη «σωτηρία της χώρας»·
Την προσβολή της υπερηφάνειας και της λαϊκής αξιοπρέπειας μέσα και έξω από την Ελλάδα με φράσεις του τύπου «κυβερνώ μια χώρα διεφθαρμένων», «όλοι μαζί τα φάγαμε» ή με ενέργειες όπως το υψωμένο προσβλητικά δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου στο περιοδικό Focus. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά γίνονται σε μικρές δόσεις, τόσες που μπορεί – υπολογίζουν – να σηκώσει ο λαός μας χωρίς να ξεσηκωθεί. Τέλειος μιθριδατισμός!
Δεν πολιτικολογώ με τη χυδαία έννοια του όρου· απλώς προσπαθώ να σκεφτώ ως πολίτης, εγώ που πριν αυτά τα γεγονότα δεν ήμουν ιδιαίτερα πολιτικά ενεργός.
Όπως και να έχει, ό,τι κι αν πιστεύει καθένας από εμάς ένα είναι το γεγονός: Τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, οι «δανειστές και εταίροι» παίρνουν και το τελευταίο σεντ των τόκων και των κεφαλαίων τους (;) και οι τράπεζες παίρνουν δις ευρώ. Μήπως πρέπει τελικά εμείς που έχουμε προσφέρει τόσους όρους στην παγκόσμια πολιτική ορολογία να προσφέρουμε και τον όρο αυταρχική, τραπεζική και εργοδοτική δημοκρατία;
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει η εκπαίδευση να «συμβάλλει και αυτή με το αίμα της» στην επιτυχία της νεοφιλελεύθερης αφήγησης για την κοινωνία. Έτσι:
-Ήδη χιλιάδες μαθητές και οικογένειες πληρώνουν σε φροντιστήρια από την Α’ Λυκείου για να ανταποκριθούν σε έναν εξεταστικό μαραθώνιο, που τους στερεί την υγιή σχέση με τη μόρφωση και την ίδια την εφηβεία τους.
-Ήδη, με το να είμαι εγώ και άλλοι καθηγητές υπό απόλυση, χιλιάδες μαθητές των ΕΠΑΛ στερούνται την ευκαιρία να σπουδάσουν την ειδικότητα που θέλουν δωρεάν και ήδη ο υπουργός Αρβανιτόπουλος εγκαινίασε ιδιωτικές σχολές με αντίστοιχες ειδικεύσεις.
-Ήδη έχουν υπάρξει εκατοντάδες συγχωνεύσεις σχολείων και χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Ήδη προωθούνται ελαστικές εργασιακές σχέσεις με καθηγητές με μπλοκάκι και καθηγητές των 400 ευρώ.
-Προχθές ένας «τυχερός μόνιμος» συνάδελφος μού έλεγε: «Παίρνω 40% λιγότερα, δουλεύω 30% περισσότερο, θα βγώ στη σύνταξη πέντε χρόνια αργότερα, πληρώνω για γιατρούς κτλ. Δε με φτάνουν πουθενά! Συμβάλλω με την καθημερινό μου αγώνα να κρατηθεί το σχολείο και κάποιοι διακινούν υπόγεια για τους δασκάλους των παιδιών ότι είναι τεμπέληδες κτλ. Δεν μπορώ άλλο αυτό το κλίμα!»
-Ήδη στα σχολεία απλώνεται ο φόβος της δήθεν αξιολόγησης, με προκαθορισμένα από το υπουργείο ποσοστά εκπαιδευτικών που θα κριθούν ανεπαρκείς.[Και για να τελειώνει αυτό το παραμύθι με τη μη αξιολόγηση του εκπαιδευτικού: Εγώ αξιολογούμαι καθημερινά με βάση την εργασία μου από τους γονείς που τη βλέπουν, από τα παιδιά που με αποδέχονται ή με απορρίπτουν ακτινογραφώντας με μέσα στις πρώτες πέντε διδακτικές ώρες. Ας πούμε την αλήθεια: Το ζητούμενο του υπουργείου είναι να μπορεί να απολύει ελεύθερα αυτούς που διάφοροι κομματικοί καρεκλοκένταυροι θα βαφτίζουν κακούς εκπαιδευτικούς].
Δεν υπερασπίζομαι την προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων στην εκπαίδευση. Θέλω ένα σχολείο της δημιουργίας, της ελευθερίας, της ουσιαστικής κρίσης και γνώσης· ένα σχολείο που θα διαμορφώνει πολίτες δημοκρατικούς, με κοινωνική συνείδηση και ευθύνη και όχι ένα σχολείο φυτώριο βίας ή στάσεων ζωής ατομισμού και ακραίου ανταγωνισμού.
Ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα της σχεδιαζόμενης απόλυσής μου. Ισχυρίζομαι ότι αυτή πέρα από εμένα, αφορά όλους. Δεν τη δέχομαι και θα παλέψω μαζί με όλους να μη γίνει πράξη:
1) Γιατί παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το άρθρο 23 της Οικουμενικής Διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων λέει: «Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται… και να προστατεύεται από την ανεργία». Επιτέλους, έχω δικαίωμα να ζήσω!
2) Γιατί είναι απόφαση παράνομη και αντισυνταγματική και το σύνταγμα έχουν υποχρέωση να το υπερασπίζονται όλοι.
3) Γιατί είναι πράξη κατάφωρα άδικη. Είναι χαρακτηριστικό πως σε τηλεοπτική εκπομπή ένας από τους υπουργούς της κυβέρνησης έλεγε για τις απολύσεις μας «…όταν δεν έχω να πω τίποτα δεν μιλάω» και έσκυβε ντροπιασμένος το κεφάλι.
4) Γιατί στοχεύει στην καταπάτηση της μονιμότητας στο δημόσιο. Η μονιμότητα στο Δημόσιο όμως καθιερώθηκε το 1911 ώστε αυτό να λειτουργεί προς το συμφέρον του συνόλου και να μην είναι παίγνιο του κάθε κομματάρχη που θα απολύει και θα προσλαμβάνει κατά βούληση. Εξάλλου η τρόικα το είπε καθαρά: Το ταμπού της μόνιμης εργασίας πρέπει να σπάσει. Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του πρέπει να συνηθίσει την ανασφαλή, αβέβαιη εργασία.
5) Γιατί με αυτήν προσβάλλεται η αξιοπρέπειά μου. Εγώ όμως θέλω να δώσω ένα μάθημα ζωής στους μαθητές μου.
Αγαπητοί συνάδελφοι, πολίτες των Χανίων,
Συνεχίζουμε τον αγώνα με δύναμη και πίστη. Ό,τι κι αν γίνει εμείς θα παλέψουμε. Ξέρω τι σημαίνει οικονομικά απεργία σήμερα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες όμως κανείς δεν είναι ασφαλής. Άλλος δρόμος από τον αγώνα δεν υπάρχει. Να το πούμε καθαρά: Συγκρούεται σήμερα η εργασία, η συλλογικότητα, η αξιοπρέπεια με τον ατομισμό, την παθητικότητα, το φόβο. Σε αυτή την σύγκρουση ξέρουμε όλοι τη θέση μας.
ΔΕ ΖΗΤΟΥΜΕ ΛΥΠΗΣΗ. ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ 23 ΜΑΡΤΗ!
ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ!
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΜΕ!
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ!
ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
