Το παραμύθι(ασμα) μιας γενιάς!

το-παραμύθιασμα-μιας-γενιάς-87767

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξε μιαν εποχή αλλιώτικη…Ήταν τότε που μας «ταξίδευε» ακόμα το τρικάταρτο της δραχμούλας, τότε που ο μεθυσμένος ήλιος του ΠΑΣΟΚ, χόρευε πάνω στις στέγες των σπιτιών, πριν «χορέψει» εμάς στο ταψί, τότε που κυκλοφορούσαμε μονίμως με ματωμένα γόνατα και αγκώνες από τις αλάνες και τις παιδικές χαρές. (Αχ, οι παιδικές χαρές… Θυμάμαι αξέχαστα αυτές τις παλιές κούνιες-πυραύλους του Δημοτικού Κήπου που σου έδιναν πραγματικά την αίσθηση ότι εκτοξεύεσαι…)

Ήταν η ίδια εποχή που για να μας «μαντρώσουν» μέσα οι μανάδες, μας άφηναν να δούμε στις 5 το απόγευμα το Νιλς Χόλγκερσον με τις αγριόπαπιες και εμείς περιμένοντας ανυπόμονα να ξεκινήσει, κοιτούσαμε επίμονα το χρωματιστό ρολόι της ΕΡΤ…

Όλα αυτά πριν το Facebook και το Twitter γίνουν προέκταση του χεριού, του μυαλού και της ψυχής μας…

Για εμάς, αυτή ήταν η προσωποποίηση της ζωής στα «πούπουλα». Απλά πράγματα.

Μόνο που δεν είχαμε καταλάβει ότι εκείνη την ίδια εποχή, κάποιοι με εξίσου «πουπουλένιο» τρόπο έσκαβαν το λάκκο της γενιάς μας…ένα λάκκο οικονομικό, πολιτικό, εργασιακό, πολιτιστικό που πέσαμε όλοι μέσα. ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ…

ΚΑΙ, ΆΝΤΕ ΠΕΣ, ΤΥΦΛΩΘΉΚΑΜΕ ΚΑΙ ΠΈΣΑΜΕ ΌΛΟΙ ΜΈΣΑ. ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΤΙ;

Υπό λογικές συνθήκες, θα αρχίζαμε να φωνάζουμε.(Αυτό νομίζω το λένε «κοινωνική συσπείρωση») Ή θα σχηματίζαμε μιαν ανθρώπινη αλυσίδα προσπαθώντας ο ένας να βγάλει τον άλλον έξω. (Αυτό νομίζω το λένε «κοινωνική αλληλεγγύη»). Αντ’ αυτού…τίποτα. Το απόλυτο κενό. Το μηδέν.

Λες: «Δεν είναι δυνατόν.  Πού οφείλεται αυτή η απάθεια, αυτή η αναισθησία; Δε μπορεί… Κάτι μας «ψεκάζουν» ή μας το δίνουν σε βρώσιμη μορφή ή μας το διοχετεύουν παρεντερικά… Πώς να εξηγήσεις αυτό το γενικό μούδιασμα;

Γιατί δεν έχουν ξεσηκωθεί όλοι; Γιατί δε διεκδικούν; Γιατί δεν αμύνονται;

Άραγε όλες οι ελληνικές επαναστάσεις κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της, έγιναν από τον καναπέ; Ή μήπως η δικτατορία εξοστρακίστηκε από κάποιο application;

Αυτά τα χώματα γέννησαν τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες της υφηλίου. Δεν γίνεται!

Κάτι θα έχει μείνει στο DNA μας… Κάτι που οφείλουμε να το «ξυπνήσουμε» σύντομα πριν πέσουν και τα δικά μας παιδιά στον ίδιο λάκκο.

Αυτό το γονιδιακό υπόλειμμα, θα φταίει φαίνεται που στο μυαλό μου στροβιλίζονται λίγοι στίχοι από τα «λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» του Ρίτσου…

«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει μηδ ‘αλυσίδα στου Ρωμιού και τ’ αγεριού το πόδι…»

Γράφει η Ειρήνη Καρναβά

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ακολουθήστε το ZARPANEWS.gr
στο Google News και στο Facebook