Το αντίο της Αντιγόνης Λυμπεράκη στον θείο της Κωνσταντίνο Μητσοτάκη
Αντίο σε ένα Θείο φιλελεύθερο.
Ο αδελφός της μητέρας μου, ο Κώστας Μητσοτάκης, ήταν σημείο αναφοράς: όταν μεγάλωνα, όταν ενηλικιώθηκα, στην επαγγελματική και αργότερα στην πολιτική μου πορεία.
Εκείνος ήταν πολιτικός και εγώ τρελαμένη έφηβη.
Καταλάβαινε τη διαφορά, και, παρά ταύτα, μου άφηνε χώρο. Και αυτό παρά το ότι ήξερε ότι, από ξεροκεφαλιά ή από ανεξαρτησία, τις περισσότερες φορές η θέση που διάλεγα, ήταν διαμετρικά αντίθετη από την δική του. Ποτέ δεν μου αρνήθηκε την διαφορετική γνώμη και πάντα άφηνε χώρο να αναπτυχθώ όπως έκρινα μόνη μου.
Η διαφωνία δεν ήταν λόγος αποξένωσης, αλλά ευκαιρία συζήτησης και ωρίμανσης. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι ακόμη και εκεί που είχε εκείνος δίκιο και εγώ άδικο, μου άφηνε τον χώρο να διαφέρω και την πολυτέλεια να βρίσκω τον δρόμο μόνη μου. Από τις συζητήσεις αυτές κερδίζω ακόμη.
Πολλά θα λεχθούν για τον Μητσοτάκη τις επόμενες μέρες. Εγώ μόνο θα τον ευχαριστήσω για την ανεκτικότητα, την προσήνεια και το ειλικρινές ενδιαφέρον του για την παραστρατισμένη κόρη της μικρής του αδελφής. Το να είναι κάποιος φιλελεύθερος δεν είναι μόνο ιδεολογία.
