Στο πρώτο διαπλοκο-κάναλο που θα κλείσει…

Μόνο τη μέρα που θα μπει λουκέτο σε έναν από τους οχετούς, με τους γραβατωμένους «μένουμε κανάλια» απ’ έξω να διαδηλώνουν για την… ελευθερία του καναλάρχη, μόνο τότε θα πω «επιτέλους».

Θα το γράψω όπως το νιώθω: αν δεν δω να κλείνει ένα διαπλοκο-κάναλο, δεν θα το πιστέψω.

Μπορεί τα πράγματα να προχωρούν, μπορεί ο νόμος για την αδειοδότηση να πέρασε από τη Βουλή, το ίδιο και η τροπολογία, όμως μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Μόνο τη μέρα που θα μπει λουκέτο σε έναν από τους οχετούς, με τους γραβατωμένους «μένουμε κανάλια» απ’ έξω να διαδηλώνουν για την… ελευθερία του καναλάρχη, μόνο τότε θα πω «επιτέλους».

Ελάτε τώρα, να κάνουμε τη σωστή ερώτηση: Και τόσοι άνθρωποι που θα μείνουν άνεργοι; Δεν σε νοιάζουν;

Καταρχάς, να πούμε οτι στις περιπτώσεις των καταχρεωμένων καναλιών δεν μιλάμε πλέον για εργαζόμενους αλλά για πληβείους, που έχουν μείνει μήνες -ή και πάνω από χρόνο σε ορισμένες περιπτώσεις- απλήρωτοι, για να παίρνει ο κάθε Πρετεντέρης τα 800.000 ευρώ το χρόνο, στα οποία αποτιμάται η ημερήσια προπαγάνδα του.

Δυστυχώς, σε αρκετά κανάλια, οι εργαζόμενοι έχουν βρεθεί σε ένα είδος ομηρίας που κάθε άνθρωπος θα απευχόταν για οποιονδήποτε συνάνθρωπό του.

Συμπονώ κάθε εργαζόμενο σε κανάλι της Διαπλοκής όσο συμπονώ τον ανήξερο μεροκαματιάρη που εργάζεται σε ένα μαγαζί της νύχτας το οποίο εμπορεύεται ναρκωτικά. Δηλαδή απόλυτα, όμως εδώ το μείζον είναι δυστυχώς ιστορικά άλλο και πολύ σημαντικό: να σπάσει το απόστημα.

-Τα κανάλια της Διαπλοκής επέβαλαν πρωθυπουργούς: από τον αλήστου μνήμης Σημίτη του πάρτι της διαφθοράς μέχρι τις μνημονιακές κυβερνήσεις του ΓΑΠ και του Σαμαρά.

-Τα κανάλια της Διαπλοκής θέλησαν να αποφασίσουν από το ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ το 2007 (δεν τους έκατσε) μέχρι το ποιος θα είναι αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας το 2016 (τους έκατσε).

-Τα κανάλια της Διαπλοκής υπερασπίστηκαν κάθε μέτρο λιτότητας, αφαίμαξης εισοδήματος, μνημονιακής υποδούλωσης και φτωχοποίησης την προηγούμενη πενταετία. Έκαναν παντιέρα τους το «όλοι μαζί τα φάγαμε», στοχοποίησαν και ενοχοποίησαν έναν ολόκληρο λαό γι’ αυτό που του συνέβη, δικαιολόγησαν κάθε απόπειρα διάλυσης του κοινωνικού ιστού.

-Τα κανάλια της Διαπλοκής παρουσίασαν ως αυτονόητη την κοινωνική εξαθλίωση προκειμένου «να σωθεί η χώρα». Τα ίδια που διακινούσαν τη μαζική προπαγάνδα της αναγκαστικής φτωχοποίησης, διοργάνωναν γκαλά και φιλανθρωπικές ασκήσεις αλληλεγγύης για ένα ξεροκόμματο.

-Τα κανάλια της Διαπλοκής, αφού έφαγαν και το τελευταίο ευρώ κονδυλίων την εποχή των παχιών αγελάδων, προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να στηρίξουν το σάπιο καθεστώς των κομμάτων που τους παρήχαν μίζα, διαφήμιση και παράνομο όφελος, αλλάζοντας χρώμα από εκλογές σε εκλογές: από πράσινο μπλε, από μπλε οικουμενικό, αρκεί να μην έρθει η επάρατος Αριστερά που έτρεμαν και τρέμουν.

-Τα κανάλια της Διαπλοκής μετέτρεψαν μία τύποις ευρωπαϊκή χώρα σε ενημερωτική Ουγκάντα σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2015, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του Ιουλίου, όπου η συντριπτική πλειοψηφικά του 61,3% παρουσιάστηκε ως γραφικός παρίας της κοινωνίας.

-Τα κανάλια της Διαπλοκής αποκρύπτουν ειδήσεις, στοχοποιούν πολιτικούς με τους οποίους δεν συναλλάσσονται, κόβουν φωνές που δεν ελέγχουν, εκβιάζουν εργαζομένους τους, τινάζουν καθημερινά τον πλουραλισμό στον αέρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η ημέρα που θα κλείσει το πρώτο διαπλοκοκάναλο (αν στο μεταξύ οι εκδότες δεν εξαγοράσουν τη δικαιοσύνη ώστε να κηρυχθεί η τροπολογία αντισυνταγματική), θα είναι για εμένα ημέρα χαράς, παρά το βάρος των απολύσεων, που θα έρθει να προστεθεί στα εκατομμύρια των απολύσεων που αυτά τα κανάλια ενεθάρρυναν και στήριξαν μέσω της πολιτικής τους.

Και μετά τι;

Πού ξέρουμε ότι ο νέος καναλάρχης θα είναι λιγότερο φαύλος από τον προηγούμενο;

Εδώ -πέρα από τους κανόνες πλουραλιστικής λειτουργίας που πρέπει να γίνουν σεβαστοί- ελπίσουμε σε δύο αστάθμητους παράγοντες:

1). Ότι όντως οι νέοι παίκτες, μετά το πάθημα των προηγουμένων, θα είναι πιο μαζεμένοι και 2) ότι οι επόμενες πολιτικές ηγεσίες θα είναι λιγότερο φαύλες ώστε να μη θελήσουν να τους κάνουν πιόνια τους. Το πρώτο είναι όντως μία απλή ελπίδα. Το δεύτερο έχει βάσιμες πιθανότητες: πόσο πιο φαύλη να είναι μία πολιτική εξουσία από εκείνη του Σημίτη, του πολιτικού διαφθορέα που ενορχήστρωσε, επάνδρωσε και θεσμοποίησε το τηλεοπτικό έκτρωμα της Διαπλοκής το οποίο κατατρώει από τότε τη χώρα;

Γράφει ο Νίκος Μωραΐτης