«Πώς έζησα το Chania Film Festival» | Πέντε από τους πρωτ-εργάτες περιγράφουν το δικό τους Φεστιβάλ

Τα Χανιά για 11 μέρες διοργάνωσαν μία μοναδική γιορτή κινηματογράφου, βάζοντας το Πνευματικό Κέντρο και την αίθουσα προβολής του στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των απανταχού σινεφίλ και όχι μόνο.

Τι κι αν είναι απ τα πιο καινούργια φεστιβάλ της χώρας; Το Chania Film Festival κατάφερε να τραβήξει πάνω του όλα τα βλέμματα, να φιλοξενήσει εκλεκτούς κινηματογραφιστές και να μας κάνει να ανυπομονούμε για το επόμενο!

Λίγο μετά τον απολογισμό του 5ου και λίγο πριν αρχίσει η δουλειά για την προετοιμασία του 6ου, ο Διευθυντής του Φεστιβάλ Ματθαίος Φραντζεσκάκης μιλάει στο Χανιώτικο free press InTown για την καλύτερη -μέχρι τώρα- χρονιά του φεστιβάλ και 4 βασικά μέλη της ομάδας, μας περιγράφουν πώς βίωσαν αυτή τη μοναδική διοργάνωση.

Ματθαίος Φραντζεσκάκης«Όλα ξεκίνησαν πριν από 16 χρόνια, όταν είχα τη χαρά και την τύχη να γνωρίσω έναν από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου στη χώρα, τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του φεστιβάλ Ολυμπίας, Δημήτρη Σπύρου. Βρέθηκα να εκπροσωπώ το φεστιβάλ Ολυμπίας στην Κρήτη και σιγά -σιγά, ξεκινώντας από τις ταινίες του φεστιβάλ, αρχίσαμε να κάνουμε πράγματα στα Χανιά και στην υπόλοιπη Κρήτη. Αυτό γρήγορα εξελίχθηκε, πάντα με τη συνεργασία του Φεστιβάλ Ολυμπίας και πολλών φορέων του κινηματογράφου και της εκπαίδευσης, σε μία αυτοτελή εκπαιδευτική δράση την οποία απασχολούσε το πώς τα οπτικοακουστικά μέσα θα μπορούν να παρεμβαίνουν και να λειτουργούν μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Έτσι τα CineΜαθήματα είναι μία από τις ιδιαιτερότητες που έχει το φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, καθώς προηγήθηκαν του φεστιβάλ.

Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τα CineMαθήματα, άρχισαν να χτίζονται στέρεες βάσεις συνεργασιών, καταρχήν με τους τοπικούς φορείς της αυτοδιοίκησης και της εκπαίδευσης, αλλά και με μία σειρά κινηματογραφικούς φορείς. Βρεθήκαμε ουσιαστικά σε μία λογική συνέχεια, δηλαδή αυτό που κάναμε σαν εκπαιδευτική δραστηριότητα κάποια στιγμή μας έβγαλε την ανάγκη να το πάμε ένα βήμα παραπέρα. Να μπούμε στη διαδικασία του να χτίσουμε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου το οποίο θα μπορούσε να στεγάσει τις διάσπαρτες δραστηριότητες που υπήρχαν όλη τη χρονιά μέσα από τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα.

Όλο αυτό το μοντέλο σταδιακά εξέλιξε το περιεχόμενο. Από την άλλη, η επιτυχία έχει να κάνει με τα Χανιά, με τον τόπο μας και τους ανθρώπους που έχουν αγκαλιάσει αυτή τη δραστηριότητα. Οι χιλιάδες που βρέθηκαν στις αίθουσες και τα προηγούμενα χρόνια και φέτος προφανώς, αγκαλιάζοντας τη γιορτή αυτή, αποδεικνύουν ότι πρέπει κάθε χρόνο να έχουμε έγνοια πώς να χτίζουμε κάτι πιο σύνθετο, πιο ενδιαφέρον και πιο πλούσιο, γιατί απλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν μία τέτοια δραστηριότητα στην πόλη.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, τα φεστιβάλ που ασχολούνται με οπτικοακουστικό υλικό και ιδιαίτερα με τον κινηματογράφο βρίσκονται σε πολύ μεγάλη άνθηση καθώς υπάρχει πολύ υλικό που παράγεται. Και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά φεστιβάλ που δημιουργούνται τα τελευταία χρόνια. Το Chania Film Festival η αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε μέσα στην κρίση. Αυτό έχει τις δυσκολίες του, έχει όμως και μία ευκολία: ότι σκεφτόμαστε και υπάρχουμε καθ’ οικονομία.

Όσον αφορά τις πραγματικές δυσκολίες: Καταρχήν ένα φεστιβάλ που θέλουμε να είναι πλούσιος και πραγματικά ζωντανός οργανισμός, έχει και κάθε λεπτό και από μία δυσκολία. Η πιο σημαντική είναι ότι χτίζοντας στην περιφέρεια έναν τέτοιο θεσμό και μάλιστα με τον τρόπο που τον χτίζουμε εμείς -που κατ’ ουσία αυτό που θέλουμε και έχουμε πετύχει είναι να είναι όλοι οι φορείς στην οργανωτική δομή του φεστιβάλ μαζί με την πολιτιστική Εταιρία Κρήτης που το διαχειρίζεται και το υλοποιεί- οφείλουμε να εξηγήσουμε ότι το φεστιβάλ είναι ένας πολιτιστικός, αναπτυξιακός και απόλυτα δυναμικός θεσμός. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολα κατανοητό. Από την κεντρική δομή του κράτους δυστυχώς δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί εκείνοι που μπορούν και θα έπρεπε να αξιολογούν δραστηριότητες και να συνδράμουν στην ανάπτυξή τους. Υπό αυτή την έννοια, το πόσο δηλαδή θα προχωρήσει ένας τέτοιος θεσμός, έχει να κάνει πάλι με πολλή προσπάθεια, πολύ κόπο και πολλές διαπροσωπικές σχέσεις και, δυστυχώς, σε ελάχιστο βαθμό κατά πόσο θα μπορέσει κάποιος να αξιολογήσει μία δραστηριότητα και να την εντάξει σε ένα πλαίσιο που θα τη βοηθούσε.

Ο κόσμος είναι μία από τις απαντήσεις στο γιατί το φεστιβάλ αναπτύσσεται και μάλιστα τόσο γρήγορα. Οι Χανιώτες έχουν αγκαλιάσει αυτή τη δραστηριότητα. Είμαστε τυχεροί γιατί μία αίθουσα τόσο μεγάλη όσο αυτή του Πνευματικού Κέντρου γέμιζε και τις 11 μέρες που ήμασταν εκεί. Τα χαμόγελα, οι προβληματισμοί, ο ενθουσιασμός, όλο αυτό το όμορφο κλίμα που έχει ένα φεστιβάλ κινηματογράφου είναι η απάντηση στο γιατί αυτή η ιστορία προχωρά. Επίσης, τα εργαστήρια που συνόδευσαν το φεστιβάλ και είχαν εντυπωσιακή συμμετοχή, οι παράλληλες εκδηλώσεις, όλο αυτό το κομμάτι αναπτύσσεται γιατί υπάρχουν οι θεατές, οι συμμετέχοντες που έρχονται με ενθουσιασμό.

Πέρα των φιλοξενούμενων και των άμεσα εμπλεκόμενων το φεστιβάλ αγκαλιάστηκε και στις υπόλοιπες πόλεις της Κρήτης. Με χαρά φιλοξενήσαμε σχολεία από Ρέθυμνο και Ηράκλειο που είδαν ταινίες και συμμετείχαν στα εργαστήρια, αγαπημένους φίλους του κινηματογράφου που βρέθηκαν στις αίθουσες να δουν ταινίες μαζί μας, χτίζοντας ουσιαστικά χρόνο με το χρόνο αυτό που έχουμε σαν στόχο: Τα Χανιά κάθε χρόνο στα τέλη του Οκτώβρη να είναι ένας προορισμός με αφορμή το Chania Film Festival

Φεστιβάλ είναι άνθρωποι, ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό σημαίνει ότι φεστιβάλ χωρίς κοινό και φιλοξενούμενους δεν μπορεί να υπάρχει. Το φεστιβάλ είναι μία γιορτή, και σε μια γιορτή το αποτύπωμα είναι οι άνθρωποι. Για μας λοιπόν είναι μεγάλη τιμή οι άνθρωποι που έρχονται και ακόμα μεγαλύτερη όταν αυτοί οι άνθρωποι μας λένε ότι το Chania Film Festival είναι μία διοργάνωση που, από τα πρώτα της χρόνια, αποδεικνύει ότι μπορεί να έχει μέλλον. Αυτό νομίζω είναι ο στόχος και φυσικά όλοι αυτοί θέλουμε να είναι πρεσβευτές του φεστιβάλ στο μέλλον.

Μιλώντας όμως για ανθρώπους, θα πρέπει να αναφερθώ ιδιαίτερα στους εθελοντές. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει το φεστιβάλ αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές του. Οι άνθρωποι εκείνοι που δίνουν το χρόνο τους για να το στηρίξουν. Δεν θα υπήρχε επίσης φεστιβάλ αν δεν υπήρχαν οι πολλές επιχειρήσεις των Χανίων που συνέβαλλαν, λιγότερο ή περισσότερο, για να χτιστεί όλη αυτή η μεγάλη δραστηριότητα. Σε όλους αυτούς ανήκει το φεστιβάλ και με όλους αυτούς θα συνεχίσει.

Το φετινό φεστιβάλ μου άφησε μια γλυκιά ανάμνηση και πολλές αξέχαστες στιγμές. Όπως εκείνες τις φορές που, μέσα στον πανικό μιας τέτοιας διοργάνωσης, ξεκλέβεις χρόνο και παρατηρείς πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις υπερηφάνεια. Όταν μπαίνεις κρυφά σε μία αίθουσα την ώρα προβολής και είναι γεμάτη, όταν βλέπεις πάνω από 1000 παιδιά μαζεμένα στην αυλή του Πνευματικού να μπαινοβγαίνουν για τις προβολές, όταν βλέπεις μικρά παιδάκια που τρέχουν σε κάποιο από τα εργαστήρια, όταν βρίσκεσαι στην είσοδο και σου μοιράζουν απλόχερα χαμόγελα και όμορφα λόγια άνθρωποι που ευχαριστήθηκαν με αυτό που είδαν. Αν όμως έπρεπε οπωσδήποτε κάποια να ξεχώριζα, θα σου έλεγα για μια στιγμή στην προβολή του Τελευταίου Σημειώματος, το δάκρυ μιας μαθήτριας που έβλεπε την ταινία και καθόταν δίπλα στον Βούλγαρη. Το δάκρυ εκείνο που το εντόπισε και ο ίδιος ο Παντελής. Νομίζω αυτή συνολικά ήταν μία πολύ όμορφη στιγμή…

Είμαι το πιο παλιό μέλος της ομάδας καθώς συμμετείχα από το δεύτερο Πανόραμα και μετά. Ήταν μία προσπάθεια να κάνουμε κάτι όμορφο κάθε χρονιά και πλέον βρισκόμαστε στο 2017, που έγινε το καλύτερο φεστιβάλ από όσα έχουμε κάνει. Εγώ παρακολουθούσα έτσι κι αλλιώς ταινίες και όποτε άκουγα ότι θα γίνει κάποια προβολή πήγαινα. Έτσι είχα μάθει για το πανόραμα την πρώτη χρονιά, είχα δει θυμάμαι πολύ δυνατές ταινίες και βγαίνοντας από την αίθουσα είδα τον Μαθιό και του λέω θέλεις του χρόνου αν το ξανακάνεις να το δουλέψουμε μαζί. Με τον Μαθιό ούτως ή άλλως γνωριζόμασταν και συνεργαζόμασταν σε διάφορα πράγματα από παλιά. Βρεθήκαμε λίγο καιρό αργότερα συμπτωματικά στη Θεσσαλονίκη, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, οπότε αρχίσαμε να το δουλεύουμε από τότε μαζί. Έτσι το Chania Film Festival κάθε φορά εμπλουτιζόταν από μικρές ή μεγαλύτερες ιδέες, που κάποιες από αυτές τις βλέπαμε στα διάφορα άλλα φεστιβάλ. Βλέπαμε κάτι που μας άρεσε και σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και εμείς. Όλα αυτά πάντα στην σφαίρα την ομαδικής δουλειάς και στη λογική να περνά όμορφα και δημιουργικά ο χρόνος.

Βίκη Αρβελάκη

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι το «άπλωμα» που έχουμε εμείς, στην εκπαίδευση, στα σχολεία, με τις εκθέσεις, τα εργαστήρια, τα αφιερώματα, τις παρουσιάσεις βιβλίων, γενικά τις παράλληλες δράσεις, όλη αυτή τη βεντάλια δεν ξέρω αν την έχω συναντήσει αλλού. Είναι μία δραστηριότητα που έχει πολύ μεγάλο άνοιγμα και μέσα στη χρονιά ακόμα. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η ετήσια δράση Cine Μαθήματα που δίνει τη δυνατότητα σε χιλιάδες μαθητές να έρθουν σε επαφή με την κινηματογραφική παιδεία. Ο Κυριάκος Χαριτάκης κι ο Θοδωρής Θωμαδάκης είναι οι πολύτιμοι συνεργάτες στο οικοδόμημα αυτό. Μαζί με άλλους φίλους και συνεργάτες , επισκέπτες και εκπαιδευτές δημιουργούμε ένα πλούσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο «τρέχει» 16 χρόνια.

Το κομμάτι το δικό μου έχει να κάνει με την επικοινωνία, την προώθηση και την οργάνωση. Μαζί με τον Νίκο Ιγγλεζάκη δουλεύουμε το οπτικό και το έντυπο υλικό του φεστιβάλ. Επίσης μιλάω με σκηνοθέτες, ιδιαίτερα στην αρχή, και με τα μέσα που μας στηρίζουν σαν χορηγοί επικοινωνίας, ιδιαίτερα τα τοπικά που αγκάλιασαν το φεστιβάλ. Δυναμικά όμως ήταν κοντά μας και η Cosmote TV, και η ΕΡΤ3 που προέβαλλε καθημερινά ένα ολιγόλεπτο βίντεο με τα νέα του φεστιβάλ.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ο μήνας πριν το φεστιβάλ. Τότε δεν έχεις κανένα περιθώριο να χάσεις χρόνο. Καμιά φορά θυσιάζεις ακόμα και από τον ύπνο σου γιατί πρέπει να γίνουν συγχρόνως πολλά διαφορετικά πράματα. Φυσικά έχουμε όλοι μια συνεχή επικοινωνία και συνεργασία και ο καλός συντονισμός είναι το χρυσό κλειδί για ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Στην αλυσίδα πραγμάτων που πρέπει να οργανωθούν σωστά, στο δίκτυο που θέλει συνεχώς παρακολούθηση νιώθω πραγματικά ευτυχής και ευγνώμων για τις καλές σχέσεις, την εμπιστοσύνη και την καλή διάθεση που προχωρούν την ομάδα καθημερινά παρακάτω.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που αρχίζουμε να δουλεύουμε πολύ εντατικά . Καταρχήν έχουμε συναντήσεις όλο το χρόνο. Μιλάμε για ταινίες που έχουν βγει, που έχουμε, λέμε ποιες είναι σίγουρες για το φεστιβάλ, ποιοι σκηνοθέτες έχουν δηλώσει επιθυμία να έρθουν, κάπως έτσι ξεκινάμε. Με το που τελειώσει όμως το Tres Court, τον Ιούνιο δηλαδή, αρχίζουμε και μπαίνουμε σε έντονη ροή.

Η εικόνα που δεν θα ξεχάσω από το φεστιβάλ, είναι ένα πρωί που είδα το προαύλιο του Πνευματικού Κέντρου γεμάτο παιδάκια. Τα βλέπω όλα μαζί, πολύχρωμα ντυμένα, γελάνε φωνάζουν, αυτή είναι η εικόνα που θυμάμαι με πολλή γλύκα. Επίσης θυμάμαι πολύ έντονα την τελευταία μέρα του φεστιβάλ που είχαμε τις σχολικές ταινίες των μαθητών και ήταν τόσος πολύς ο κόσμος που κάθονταν παντού, καθίσματα, πάτωμα, δεν υπήρχε ένα κομματάκι ελεύθερο. Ήταν συγκινητικό μαζί με το πάθος με το οποίο χειροκρότησαν στο τέλος.

Θα ήθελα το φεστιβάλ ακόμα πιο μεγάλο, ακόμα πιο ενεργό. Θα ήθελα οι παράλληλες δράσεις όπως οι εκθέσεις και τα εργαστήρια να είναι ακόμα πιο πολλά, ακόμα πιο δυναμικά. Θα ήθελα μία δεύτερη αίθουσα προβολών καθώς η πρώτη αίθουσα είναι έτσι κι αλλιώς γεμάτη.

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνουμε μία καινούργια ταινία με τον Μαθιό που αφορά τις 22 εκτελέσεις που έγιναν στον Κακόπετρο στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Έχει τίτλο «Λουλούδια που μαράθηκαν νωρίς». Πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, τα γυρίσματα του οποίου ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια και στόχος είναι να προβληθεί σε φεστιβάλ και σε δημόσιες προβολές εντός και εκτός χώρας.

Πέρσι είχα και μία δική μου ταινία στο φεστιβάλ, το «Στα Σκοτεινά στην Κρήτη». Μια ταινία για την τυφλότητα που μιλά για τα εσωτερικά μας μάτια. Προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ, με πιο πρόσφατο τε Aegen Docs, και προβάλλεται ακόμα στην ΕΡΤ. Μια μεγάλη επιτυχία της είναι ότι μπήκε στις 16 υποψήφιες ταινίες στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 2017.

Γιάννης ΓιαννακάκηςΤο Φεστιβάλ για μένα ξεκίνησε πέρυσι το φθινόπωρο, όταν ο Μαθιός μου είπε ότι πλέον το Πανόραμα μετονομάζεται σε Φεστιβάλ, μεγαλώνει και γίνεται ένα πραγματικό φεστιβάλ κινηματογράφου και μου πρότεινε να δουλέψουμε μαζί πάνω σε αυτή την αλλαγή. Στην ουσία από εμάς τους πέντε εγώ είμαι νομίζω ο πλέον αναρμόδιος να μιλήσω για κινηματογράφο.

Ωστόσο με ενδιαφέρει πάρα πολύ το ότι μία ομάδα ανθρώπων δουλεύει στα περιθώρια του ελεύθερου χρόνου της για να φτιάξει κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δυνάμεις πέντε προσωπικοτήτων, κάτι που χρειάζεται από όλους πολύ περισσότερο από το 100% των ιδεών και του χρόνου τους. Αυτό το πράγμα μου κέντρισε το ενδιαφέρον και, επειδή με ενδιαφέρει το πώς ο καθένας μας βάζει το λιθαράκι του για να μεγαλώσει λίγο η πολιτιστική εικόνα της πόλης και το επίπεδο όλων μας, θεώρησα υποχρέωσή μου να το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω.

Οι αρμοδιότητες μου είχαν να κάνουν και πέρυσι και φέτος, κυρίως με τον τομέα των εθελοντών και κάποιων δράσεων που γίνονται εκτός των προβολών. Μουσικές δράσεις, παράλληλες δράσεις, εκθέσεις, πάρτι κλπ. Παρόλο όμως που η εικόνα του φεστιβάλ προς τα έξω είναι πια πολύ μεγάλη, είμαστε μια ομάδα όπου όλοι δουλεύουμε μαζί. Ναι μεν ο καθένας μας έχει κάποιους τομείς που είναι δική του ευθύνη, αλλά έχουμε δουλέψει και έχουμε κουβεντιάσει όλοι πάρα πολύ για τον κάθε τομέα μέσα από πολύ συχνά και πολύ βαθιά ομαδικά brainstormings

Το δικό μου κομμάτι ξεκίνησα να το δουλεύω λίγο πιο αργά. Το φεστιβάλ σαν προετοιμασία, ουσιαστικά ξεκινά με το τέλος του προηγούμενου. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου καθώς με το που τελειώνει το φεστιβάλ ξεκινά ένα άλλο δύσκολο κομμάτι, ο απολογισμός. Αυτή τη στιγμή τελειώνουμε τον απολογισμό του φετινού έτσι ώστε να δούμε τι από αυτά που έχουμε οργανώσει πέτυχε, τι από αυτά που μας ξέφυγαν μπορούμε να διορθώσουμε και τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερο την επόμενη χρονιά.

Παρότι φέτος ο αριθμός των εθελοντών αυξήθηκε πολύ, θεωρώ ότι δεν έχει φτάσει ακόμα το στόχο. Νομίζω ότι υπάρχει πολύς κόσμος ακόμα στην πόλη που αναζητά τέτοιες δράσεις, που επιθυμεί να συμμετέχει σε τέτοιες πολιτιστικές και κοινωνικές μεγάλες διοργανώσεις. Το να μην είναι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά ανεβασμένη η συμμετοχή των εθελοντών του χρόνου, είναι ένας πολύ σημαντικός στόχος για εμάς.

Μεταξύ των -σίγουρα σινεφίλ- εθελοντών, πολλές φορές έχουμε «διαμάχες» για το ποιος θα είναι στην απογευματινή προβολή και ποιος στη βραδινή καθώς θέλουν να παρακολουθήσουν ταινίες! Οπότε προσπαθούν να αλλάξουν τις βάρδιές τους για να δουν και τις ταινίες που τους ενδιαφέρουν. Όμως, μιλάμε για μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων που βοηθά να πετύχει η διοργάνωση και μοιραία αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μη δεις καμία ταινία αλλά να είσαι εκεί γύρω από την αίθουσα προβολής πολλές ώρες κάθε μέρα.

Το ότι ζητάμε από τους ανθρώπους να προσφέρουν εργατοώρες, να προσφέρoυν την παρουσία τους και τη διάθεσή τους χωρίς αμοιβή με ωράρια τα οποία δεν είναι για όλους “βολικά”, σε ένα περιβάλλον που μπορεί να μην είναι πάντα ιδανικό, δεν είναι και το πιο εύκολο. Δεν είναι όμως και το μόνο πρόβλημα. Ο καιρός, για παράδειγμα, είναι ένας παράγοντας που την περίοδο του φεστιβάλ είναι εντελώς αστάθμητος και όχι πάντα σύμμαχός μας. Προσπαθούμε λοιπόν να τα τακτοποιήσουμε αυτά και δεν είναι πάντα εύκολο. Χάρη στην καλή διάθεση όλων τα καταφέραμε φέτος αρκετά καλά νομίζω. Του χρόνου ακόμα καλύτερα.

Στο κομμάτι των εθελοντών αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι είδαμε ανθρώπους να έρχονται και να βοηθάνε ακόμα και όταν δεν ήταν η βάρδια τους, να μας ρωτάνε πότε θα ξαναβρεθούμε ακόμα και για να κάνουμε δουλειές όπως μάζεμα, σκούπισμα κλπ, να ενθουσιάζονται με την ιδέα της παρέας, της ομάδας που δημιουργείται τις μέρες του φεστιβάλ. Πολύ σημαντικό επίσης είναι το ότι βρέθηκαν παιδιά στην ομάδα. Υπάρχει μία νέα γενιά που, ναι μεν μαθαίνει τον κινηματογράφο και τις μεγάλες διοργανώσεις, μαθαίνει όμως επίσης ότι η συμμετοχή απαιτεί και λίγο κόπο.

Ελεάννα ΠοντικάκηΓια μένα όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβρη του 2016 όταν ο φίλος μου ο Θοδωρής ο Θωμαδάκης μου λέει την Δευτέρα πρέπει να πας στο Πνευματικό. Δεν το συζητούσε καν. Θα πας, μου λέει. Πήγα, γνώρισα τα παιδιά, στην αρχή ήμουν επιφυλακτική αλλά ήταν τρομερό το πόσο γρήγορα ένιωσα σαν να τους ήξερα χρόνια. Είναι μια φοβερή ομάδα που μοιράζεται ένα κοινό όραμα, πράγμα πολύ σημαντικό για να μπορέσει οποιαδήποτε ομάδα να προχωρήσει. Η επιμονή του Θοδωρή φαντάζομαι ότι είχε να κάνει με τη μέχρι τώρα επαγγελματική μου εμπειρία, καθώς συνεργάζομαι με τη Μπιενάλε της Αθήνας. Κυρίως όμως αγαπάω πάρα πολύ τον κινηματογράφο. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα σε αυτή τη ζωή που με κάνουν να αισθάνομαι τέτοια χαρά και ευτυχία και είναι ακόμα μεγαλύτερη η χαρά όταν γνωρίζω ανθρώπους που συμμερίζονται αυτή την αγάπη και όταν μπορούμε αυτή την αγάπη να την εμπνεύσουμε σε ακόμα περισσότερους.

Παλιότερα ζούσα στην Αθήνα όπου δούλευα στην Μπιενάλε με την οποία η συνεργασία μου συνεχίστηκε παρότι μένω στα Χανιά από το 2014. Ήταν η πρώτη μου σοβαρή δουλειά, την αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να κρατήσω την επαφή, όχι μόνο γιατί οι σπουδές μου είναι από τον χώρο της τέχνης (Ιστορία της Τέχνης και Μουσειολογία), αλλά και γιατί τους ανθρώπους της Μπιενάλε τους αισθάνομαι σαν οικογένεια.

Ασχολούμαι κυρίως με τα γραμματειακά, από τα πιο βαρετά ως τα πιο δύσκολα. Φέτος είχα αναλάβει τη φιλοξενία των καλεσμένων μας που σημαίνει ξενοδοχεία, αεροδρόμια, συνεχείς συνεννοήσεις… Βεβαίως είχα βοήθεια από τα παιδιά αλλά και την, ας πούμε, εποπτεία. Παράλληλα ασχολήθηκα με την έκθεση, το στήσιμο και τη διαχείρισή της.

Κατά τη γνώμη μου ένα φεστιβάλ πρέπει πάνω απ όλα να είναι επίκαιρο. Πρέπει να απαντάει στα ερωτήματα που απασχολούν τη μικρή μας κοινότητα αρχικά και γενικότερα την Ελλάδα, την Ευρώπη και, ιδανικά, όλο τον κόσμο. Η έκθεση για το προσφυγικό το κάλυπτε αυτό. Γενικά θα πρέπει να ξέρεις για ποιο πράγμα θες να μιλήσεις. Εμείς είχαμε μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τι θέλαμε να πούμε κι έτσι και μπορέσαμε να κάνουμε και την επιλογή των ταινιών. Να τις δούμε συνολικά και να σκεφτούμε πού μπορεί να ενταχθεί η καθεμιά έτσι ώστε να αναδειχθεί. Γιατί δεν αρκεί μόνο να την επιλέξεις, σημαντικό είναι και το πώς θα τη δείξεις την ταινία, καθώς αυτό δημιουργεί ένα πλαίσιο. Να ξέρει δηλαδή ο θεατής κάθε μέρα γιατί θα δει αυτό που θα δει.

Το φεστιβάλ είναι κάτι δυναμικό. Ξεκινάμε μερικούς μήνες πιο πριν ωστόσο είναι κάτι που αναπτύσσεται μέρα τη μέρα αλλά και μέσα από τους θεατές του. Πρέπει να είναι κανείς ευέλικτος. Η διαχείριση καταστάσεων που έχουν να κάνουν με πολλούς ανθρώπους είναι, νομίζω, το δυσκολότερο κομμάτι του τομέα μου. Είναι μια φοβερή πρόκληση, καθώς έχεις να κάνεις με τον χρόνο τους, τα θέλω τους τα οποία πρέπει να συμβαδίζουν με τα δικά σου τα θέλω, η έστω με τα δικά σου τα μπορώ… Είναι όμως και απίστευτο το συναίσθημα όταν έρχεται ο κόσμος και σου λέει πέρασα φανταστικά, κάνετε πολύ καλή δουλειά. Πολλοί σκηνοθέτες π.χ. μας λένε μην το κάνετε ποτέ διαγωνιστικό γιατί έτσι όπως είναι διατηρείται η χαρά τού να βρισκόμαστε, να βλέπουμε ο ένας τις ταινίες του άλλου, χωρίς το άγχος, την πίεση και όλη την ίντριγκα που δημιουργούν οι διαγωνισμοί και τα βραβεία.

Πραγματικά έχω πολλά να θυμάμαι από το φετινό φεστιβάλ. Η γενικότερη ανταπόκριση του κόσμου είναι ένα από αυτά, αλλά και το πόσο συγκίνησε όλους το «Τελευταίο Σημείωμα». Θα ήθελα κι εγώ να αναφερθώ στην προβολή που έγινε για τα παιδιά και στις ερωτήσεις τους που, αφού ο Βούλγαρης τις απάντησε, είπε ότι ήταν η καλύτερη συζήτηση που είχε ποτέ. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά που δημιουργήσαμε τη συνθήκη για να έρθουν τα παιδιά να δουν την ταινία… Κρεμόντουσαν από τα χείλη του Βούλγαρη και αναρωτιόμουν: ξέρουν ποιος είναι; ξέρουν τι είναι αυτός ο άνθρωπος για τον ελληνικό κινηματογράφο; Όχι μόνο ήξεραν αλλά τα είχε ρουφήξει τόσο πολύ και τόσο εμφανώς η ταινία που το έβλεπε και ο ίδιος ο Βούλγαρης! Ήταν μία μοναδική στιγμή. Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον δέκα από αυτά τα παιδιά δεν θα ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους αυτή την εμπειρία και μπορεί να είναι αυτά τα παιδιά που θα γίνουν κινηματογραφιστές εξαιτίας της. Το ότι εγώ έχω έστω και λίγο βοηθήσει σε όλο αυτό, είναι φανταστικό συναίσθημα.

Σαν επίλογο θα πω πως θα ήθελα περισσότερες παράλληλες δράσεις, να γίνουν παράλληλες προβολές, να αυξηθούν ακόμα περισσότερο τα masterclass. Θα ήθελα επίσης περισσότερες ταινίες μυθοπλασίας. Υπάρχουν πολλές ιδέες που θα προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε. Άλλωστε το φεστιβάλ πάει καλά γιατί στην ομάδα μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Ξέρουμε πως έχουμε πολύ καλό υλικό και όλοι θέλουμε -και πιστεύω θα τα καταφέρουμε- να πηγαίνει κάθε χρόνο και καλύτερα!

Κώστας ΜαρινάκηςΤο καλοκαίρι του 2015 είχα ασχοληθεί στο Πανόραμα ως εθελοντής με αφορμή μία ταινία, ένα βραζιλιάνικο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε από τους Ποδηλάτρεις των οποίων είμαι μέλος. Τότε είχα πρωτοασχοληθεί, αλλά μόνο εκείνες τις ημέρες, σαν εθελοντής… Το καλοκαίρι του 2016 λοιπόν, συνάντησα τυχαία στο δρόμο τον Μαθιό ο οποίος μου είπε ότι θέλει να αλλάξει το image του φεστιβάλ, να γίνει πιο μεγάλο, ένα πραγματικό φεστιβάλ κινηματογράφου και δεν το σκέφτηκα πολύ. Του είπα αμέσως ότι θέλω να βοηθήσω.

Ο δικός μου τομέας είναι κατά βάση τεχνικός, παρόλο που συμμετέχω και σε πολλά άλλα πράγματα όπως παράλληλες δράσεις. Ειδικά φέτος όμως, ως ο υπεύθυνος όλων των προβολών, το τεχνικό ήταν το κομμάτι μου.

Τεχνικό κομμάτι σημαίνει ότι χρειαζόμαστε τέτοια υποδομή στο Πνευματικό Κέντρο έτσι ώστε να λειτουργήσουμε ως ομάδα και να μπορούμε να το επικοινωνήσουμε τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκειά του. Χρειαζόμαστε δίκτυα, υπολογιστές, εκτυπωτές κι ένα σωρό άλλα πράγματα που πρέπει να στηθούν από την αρχή. Φέτος μάλιστα είχαμε και ένα επιπλέον στούντιο με τη βοήθεια του Δημήτρη του Κυριακάκη και ραδιόφωνο με τη βοήθεια του Παναγιώτη του Ορφανίδη. Εκτός από όλη αυτή τη βασική υποδομή που πρέπει να στηθεί από την αρχή, έχουμε και τις προβολές.

Η δική μου η δουλειά ξεκίνησε πολύ νωρίς, όταν άρχισαν να έρχονται φιλμ για το φεστιβάλ, εκείνο το 15θήμερο του Ιούνη που ο κόσμος κατέθετε τις ταινίες του. Αρχικά είχαμε λοιπόν να κάνουμε με πάνω από 100 ταινίες που έπρεπε να τις δούμε και να γίνει επιλογή, συν τις ταινίες από άλλα φεστιβάλ ή από συγκεκριμένους δημιουργούς, εταιρίες παραγωγής κλπ. Αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι. Το δεύτερο κομμάτι ήταν να μαζευτούν οι ταινίες απ’ όλους αυτούς. Τότε ήταν που αποφασίστηκε, λόγω και της πρεμιέρας με την ταινία του Βούλγαρη, ότι έπρεπε να μπει ένα πιο εξελιγμένο σύστημα, όπως αυτό που έχουν τα σινεμά, έτσι ώστε να μπορούν να παιχτούν αυτές οι ταινίες, καθώς το πολύ συγκεκριμένο φορμάτ που υπήρχε δεν τις υποστήριζε και δεν μπορούσαν να προβληθούν από τον προτζέκτορα που διαθέτει το Πνευματικό Κέντρο. Οπότε, 3 μήνες πριν την έναρξη του φεστιβάλ που αποφασίστηκε και αυτό, έπρεπε να επικοινωνήθεί με τις υπόλοιπες ταινίες, τους δημιουργούς και τους παραγωγούς, έτσι ώστε να στείλουν σε αυτό το φορμάτ τις ταινίες τους.

Επιπλέον, καθώς δεν υπήρχε εμπειρία σε αυτό το καινούργιο σύστημα, αναγκαστικά έπρεπε να το μάθουμε. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι το έμαθα μόνο εγώ! (γέλια) Οπότε στην ερώτηση σου για το τι θα άλλαζα του χρόνου, θα ήθελα ανθρώπους για βοήθεια! Όπως ξέρεις υπήρχαν προβολές από το πρωί για τα σχολεία και φυσικά οι κανονικές προβολές απόγευμα και βράδυ, οπότε ήμουν εδώ 14 – 16 ώρες τη μέρα. Πήγε όμως όλο καλά, ιδιαίτερα το τελευταίο σκέλος των προβολών, χωρίς τεχνικά έκτροπα και προβλήματα που, δυστυχώς, φαίνονται και στον κόσμο, δεν καλύπτονται σε αίθουσες γεμάτες. Τα δύσκολα με τα τεχνικά θέματα ξεκινούν όταν υπάρχει πρόβλημα και δεν βρίσκεις λύση! Εννοείται πως προκύπτουν τεχνικά ζητήματα που δεν είναι απαραίτητα εύκολο να διορθωθούν. Αυτό είναι το πιο δύσκολο και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τα έχεις προβλέψει και να έχεις εναλλακτικές. Όταν συμβεί κάτι να είσαι σε θέση να το αντιμετωπίσεις κάνοντας κάτι άλλο. Ευτυχώς αυτό το θέμα πέρασε πολύ ανώδυνα δεν είχαμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα.

Το να βλέπεις αίθουσες γεμάτες, είναι τόσο αγχωτικό όσο και συγκινητικό. Λες κάτι κάνω για τον πολιτισμό αυτής της πόλης. Δίνεις κάτι και, όταν εισπράττεις ανταπόκριση, νιώθεις καλά κι εσύ. Μια πολύ καλή στιγμή για μένα φέτος ήταν η μεταμεσονύχτια προβολή με την ταινία για τον Iggy Pop. Παρά τη βροχή, ήταν η ατμόσφαιρα φοβερή. Επίσης μου άρεσε αυτό που λέω εγώ «παραφεστιβάλ». Όλος αυτός ο κόσμος που κινείται κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, οι παρέες όπου συζητάς, αναλύεις, σχολιάζεις… Αυτή η ατμόσφαιρα δημιουργεί ένα περιβάλλον γιορτής το οποίο ξεφεύγει πλέον από το κινηματογραφικό, γίνεται πιο ανθρώπινο πιο παρεΐστικο και θα έπρεπε να είναι ο στόχος κάθε είδους φεστιβάλ, πόσο μάλλον κινηματογράφου, που είναι εύκολο να έχεις παράλληλες δράσεις και να το μεγαλώσεις.

Φέτος το φεστιβάλ είχε και μία ταινία μου! Μου αρέσει το σινεμά, ασχολούμαι χρόνια με αυτό, έχω πάρει μέρος σε πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές που έχουν γίνει, κυρίως στα Χανιά, αλλά θεωρώ ότι είμαι χομπίστας. Προσπαθώ να γυρίσω μία μικρού μήκους ταινία κάθε χρόνο συνήθως με παρέα και με φίλους. Είναι κάτι που μου αρέσει και, επιπλέον, ένας τρόπος να δείξω στους πιο νέους ότι δεν είναι ακατόρθωτο να γυρίσεις μία ταινία που μέσα από αυτή θα πεις αυτό που θέλεις, τη γνώμη σου, την ιδέα σου, θα προβληματίσεις και θα προβληματιστείς. Αρκεί να το έχεις μεράκι…

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων και η εκπαιδευτική δράση CineΜαθήματα τελούν υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και του Υπουργείου Παιδείας στηρίζονται από την Βουλή των Ελλήνων.

Αποτελούν συνδιοργάνωση των:

Περιφέρεια Κρήτης –

Περιφερειακή Ενότητα Χανίων

Πνευματικό Κέντρο Χανίων

Δήμος Χανίων

Δήμος Πλατανιά

Οργανώνονται και υλοποιούνται από την Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης με τη συνεργασία και την υποστήριξη σημαντικών φορέων του Κινηματογράφου, της Εκπαίδευσης και της Επιστήμης.