Οριστική μετακόμιση του ΠΑΣΟΚ από την κεντροαριστερά στην κεντροδεξιά
Στη φώτιση του Αγίου πνεύματος επαφίεται ο ανασχηματισμός.
Σαμαράς και Βενιζέλος συμφώνησαν να μην βιαστούν, να ηρεμήσουν λίγο από τις καταιγιστικές άμα και δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση.
Τα μέλη του νέου κυβερνητικού σχήματος θα ορκιστούν την Τρίτη ή το αργότερο την Τετάρτη αφού ο πρωθυπουργός απέρριψε τις εισηγήσεις, ιδίως του γραμματέα της κυβερνήσεως Τάκη Μπαλτάκου, για απλή, προσώρας, αντικατάσταση των υπουργών Μανιτάκη και Ρουπακιώτη.
Το Σαββατοκύριακο συμφωνήθηκε η νέα προγραμματική σύμβαση που θα διέπει εφεξής την κυβέρνηση, στην οποίαν επιμένει ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως, όπως απεδείχθη και με το πρώτο συμφωνητικό, μάλλον μικρή σημασία θα έχει και το δεύτερο, αφού η εκπλήρωση των δεσμεύσεων έναντι της τρόικας θα αποδειχθεί ισχυρότερη από τις διακηρύξεις.
Τα ονόματα που ακούγονται για την κυβέρνηση είναι πολλά. Από τη Ν.Δ. θα πρέπει να θεωρείται περίπου βέβαιον ότι θα προωθηθεί ο Κυρ. Μητσοτάκης, πιθανότατα ο Μάκης Βορίδης καθώς θα παύσει να ισχύει το βέτο που έθετε η ΔΗΜΑΡ, και ενδεχομένως ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, ο οποίος αποχωρεί από τη θέση του γραμματέα του κόμματος.
Αν για το Σαμαρά -λόγω του πρωθυπουργικού ιμπέριουμ, αλλά και της μεγάλης δεξαμενής βουλευτών (125) που διαθέτει η Ν.Δ.- είναι μάλλον εύκολο να επιλέξει ποιους θα απομακρύνει και ποιους θα βάλει στην κυβέρνηση, για τον Βενιζέλο είναι πιο δύσκολο το σταυρόλεξο που πρέπει να λύσει.
Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει μόλις 28 βουλευτές και οι ρόλοι που πρέπει να κατανείμει πολλοί. Εκτός από τις 11-13 θέσεις υπουργών και υφυπουργών που διεκδικεί να έχει στην κυβέρνηση και πιθανότατα θα λάβει, υπάρχουν και άλλες θέσεις.
Κατ’ αρχήν αυτές των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων -ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης, αφού τον θέλει και ο Σαμαράς, θα γίνει υπουργός αν όχι στη θέση του Μανιτάκη ίσως στο νέο υπουργείο Δημοσίων Έργων που θα δημιουργηθεί εφόσον “σπάσει” το υπουργείο Ανάπτυξης. Τη θέση Χρυσοχοΐδη μάλλον θα πάρει ο Φ. Σαχινίδης, ο οποίος δεν επιθυμεί υπουργικό θώκο.
Κατά δεύτερον, του γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας -ο Ι. Μανιάτης επίσης, απ’ ότι λέγεται, θα γίνει υπουργός πιθανώς στη θέση του Λιβιεράτου. Και τρίτον, του αντιπροέδρου της Βουλής -ο Λ. Γρηγοράκος θα ήθελε, λένε, να αποχτήσει, κάποια στιγμή και υπουργικό τίτλο.
Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε και εκείνες των Προέδρων των Επιτροπών της Βουλής καθώς είναι σίγουρο ότι το ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια της νέας προγραμματικής συμφωνίας θα διεκδικήσει να έχει περισσότερες της μίας.
Από τους 28 βουλευτές είναι πιθανόν λοιπόν οι 20 να έχουν κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά αξιώματα! Κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο.
Ίσως λοιπόν ο Βενιζέλος επιχειρήσει, όπερ και το πιθανότερο, να αξιοποιήσει και πολιτικά στελέχη, π.χ. πρώην βουλευτές, με πρώτη και καλύτερη τη Φώφη Γεννηματά. Αν θελήσει να επιμείνει στη λογική των “δικών του ανθρώπων” -όπως έκανε με τους τεχνοκράτες Τσαυτάρη, Λιβιεράτο, Κούρκουλα και Ελευσινιώτη- τότε πιθανότατα θα καταφύγει σε πρόσωπα όπως οι Αλευράς, Καρτάλης, Μπεγλίτης κ.α.
Αν ο βουλευτής Κυκλάδων Παν. Ρήγας δεν γίνει υφυπουργός Δικαιοσύνης (με υπουργό τον Χαρ. Αθανασίου) είναι πολύ πιθανό, ως της απολύτου εμπιστοσύνης του Βενιζέλου, να είναι ο διάδοχος του Μανιάτη στην, κρίσιμη για τον έλεγχο της κοινοβουλευτικής ομάδας, θέση του γραμματέα.
Το σταυρόλεξο των ονομάτων λίγο έως πολύ θα το λύσει ο Βενιζέλος. Εκεί που θα συναντήσει δυσκολίες, οι οποίες στην πορεία μπορεί να γίνουν ανυπέρβλητες για την πολιτική συνοχή και την εκλογική απήχηση του ΠΑΣΟΚ, είναι η προσαρμογή στα νέα δεδομένα.
Πλέον το ΠΑΣΟΚ μετακομίζει οριστικά από την Κεντροαριστερά στην Κεντροδεξιά. Η απουσία του αριστερού άλλοθι της ΔΗΜΑΡ στην άσκηση του κυβερνητικού έργου θα το ταυτίσει, στη συνείδηση των ψηφοφόρων, με τη νεοδεξιά του Αντ. Σαμαρά.
Η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής θα γίνει σίγουρα πιο εύκολη, αφού θα ασκείται αποκλειστικά από τα δύο παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα, όμως η συρρίκνωση της βάσης πολιτικής νομιμοποίησής της θα την καταστήσει περισσότερον δύσκολη σε επίπεδο κοινωνικής αποδοχής.
Και σίγουρα θα δυναμώσει τις αντιστάσεις αφενός σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις όπως είναι η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και οι απολύσεις υπαλλήλων, η ιδιωτικοποίηση του νερού κ.α. και αφετέρου στη λήψη νέων μέτρων στην (λίαν πιθανή) περίπτωση κατάρρευσης υποσυστημάτων του κράτους όπως είναι τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δήμοι.
Επιπροσθέτως, η μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ στην Κεντροδεξιά θα συντελεστεί και από το γεγονός ότι ανατινάζονται οι γέφυρες για πολιτική και εκλογική συμπόρευση με τη ΔΗΜΑΡ, που μέχρι πρότινος ήταν η βασική επιδίωξη του Βενιζέλου.
Η διαρροή οπαδών και κομματικών στελεχών προς αριστερά αναμένεται να αυξηθεί. Ιδιαίτερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο ενδιάμεσο σχήμα ήθελε εμφανιστεί στην πορεία προς τις ευρωπαϊκές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Τούτων δοθέντων, τα δίπολα Σαμαράς -Τσίπρας και Ν.Δ. -ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτά που θα κυριαρχήσουν στο επόμενο διάστημα και μέχρι τις εκλογές. Ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ θα συμπιεστούν έτι περαιτέρω, ενώ πλέον είναι δύσκολο να ρίξουν για ιδεολογικούς ή άλλους αξιακούς λόγους και την κυβέρνηση αφού θα χρεωθούν αποκλειστικά την πτώση της.
Τέλος, ο Σαμαράς, μπορεί να απέφυγε την πτώση της κυβερνήσεώς του, να πήρε ένα μάθημα ότι δε μπορεί να κυβερνά σε συμμαχική κυβέρνηση ως μονάρχης και να του …κατσικώθηκε ο Βενιζέλος στο σβέρκο, όμως σίγουρα κερδίζει ένα πιο σφιχτό κυβερνητικό σχήμα, λόγω εγγύτητας απόψεων με το ΠΑΣΟΚ στην άσκηση της μνημονιακής πολιτικής.
Η δεδηλωμένη του, αν και συρρικνώθηκε, παραμένει ικανοποιητική. Οι 167 βουλευτές μπορεί να έγιναν 153, όμως υπάρχουν και τρία ακόμη “δίδυμα” που μπορεί να αξιοποιήσει. Το πρώτο, είναι των δεξιών βουλευτών Μαρκόπουλου – Σολδάτου, που αναμένεται να επανενταχθούν μετά το συνέδριο της Ν.Δ. στην κοινοβουλευτική της ομάδα.
Το δεύτερο, των αριστερών Ψαριανού – Οικονόμου που διαφώνησαν με την απόφαση Κουβέλη να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Και το τρίτο, των Λοβέρδου – Αηδόνη της “Νέας Ελλάδας” που θα παρέχουν, όταν χρειαστεί, την ψήφο ανοχής τους.,
Ενδεχομένως να υπάρξει και ένα ακόμη δίδυμο στήριξης της κυβερνήσεως. Μπορεί να προέλθει από τους ΑΝΕΛ του Παν. Καμμένου, εάν στον Τέρενς Κουίκ, του οποίου η σχέση με την ηγεσία αυτή την περίοδο δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, προστεθεί άλλος/η ένας/μία βουλευτής.
Γράφει ο Νίκος Φελέκης
