Να προσέξει ο Τσίπρας μην γίνουν οι πρέσπες για το Μακεδονικό ότι έγινε για τον Καραμανλή η Ζυρίχη για το Κυπριακό
Φεβρουάριος 1959.
Υπογράφεται στη Ζυρίχη η συμφωνία για την ίδρυση ανεξάρτητου κυπριακού κράτους.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει ότι είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής του.
Από τότε έχουν περάσει 60 χρόνια και το κυπριακό πρόβλημα όχι μόνον παραμένει άλυτο, αλλά στο μεταξύ οι Τούρκοι εισέβαλαν στο νησί και για 44 χρόνια κατέχουν το 1/3 του νησιού.
Χθες ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είπε πως είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του, δήλωσε όμως πως είναι πολύ χαρούμενος για τη συμφωνία που έκλεισε με τον Ζόραν Ζάεφ όσον αφορά το Μακεδονικό.
Ελπίζω η συμφωνία των Πρεσπών -αφού εκεί, ως λέγεται, θα μονογραφεί η συμφωνία- να μην έχει την ίδια εξέλιξη με αυτή της Ζυρίχης.
Να μην αποτελέσει σημείο πολιτικών διαιρέσεων και διχασμού των Ελλήνων και να μην έχει συνέπειες για τον ελληνισμό ανάλογες με αυτές που είχαμε στην Κύπρο.
Και το γράφω εγώ που είμαι υπέρ της επίτευξης συμφωνίας, που δεν συμμερίζομαι τα λεγόμενα των «επαγγελματιών του εθνικισμού» περί καταστροφής και προδοσίας.
Κάθε άλλο.
Έχω τη γνώμη πως οι τρεις προϋποθέσεις (σύνθετη ονομασία, erga omnes και αλλαγή Συντάγματος) αποτελούν μια καλή βάση για την επίλυση του προβλήματος.
Και ορθώς, εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, οι τρεις αυτοί όροι-προϋποθέσεις έχουν χαρακτηριστεί ως εθνική θέση αφού την προβάλλουν και την αποδέχονται ως κοινό τόπο και τα τρία μεγάλα κυβερνητικά κόμματα -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ-, τα οποία στις εκλογές λαμβάνουν το 70% και άνω των ψήφων.
Δεν είναι πρόθεσή μου σήμερα να υπερασπιστώ τη συμφωνία.
Όχι επειδή δεν τη γνωρίζουμε σε όλες της τις λεπτομέρειες ούτε γιατί δεν τη θεωρώ καλή, αλλά γιατί θεωρώ πως είναι λάθος να ρίξω και ‘γω φρύγανα στη φωτιά του διχασμού που κάποιοι, και από τις δύο πλευρές, επιδιώκουν.
Η χώρα, τούτες τις ώρες χρειάζεται υπεύθυνο διάλογο, σύνεση και ψυχραιμία.
Και κυρίως αναστοχασμό και σύμπνοια για τα συμφέροντά της στην περιοχή και το ρόλο της στις εξελίξεις.
Και ο επιπλέον λόγος που απαιτείται να συμβεί αυτό είναι γιατί, λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, είμαστε, οι Έλληνες γονατισμένοι και εξουθενωμένοι.
Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ένα ακόμη πρόβλημα και μάλιστα με τρόπο που μπορεί να μάς οδηγήσει σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.
Είναι χειρότερο κι από έγκλημα είναι λάθος να αντιμετωπιστεί και αυτό το θέμα με όρους φανατισμού και ποδοσφαιρικής εξέδρας, όπως συμβαίνει με την τρέχουσα επικαιρότητα.
Είναι εθνικό θέμα και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο φτηνής κομματικής αντιπαράθεσης και εκμετάλλευσης.
Ένθεν κακείθεν.
Και από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση.
Είναι χρέος του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, των ηγεσιών όλων των κομμάτων, αλλά και όσων φορέων και παραγόντων που με τη δράση, τη συμπεριφορά και τις θέσεις τους διαμορφώνουν τον δημόσιο βίο να αφήσουν στην άκρη τις όποιες άλλες διαφορές τους και να συμφωνήσουν, έστω και τώρα, ξεχνώντας τυχόν πικρίες και διαφωνίες, σ’ ένα εθνικό σχέδιο για το πως θα κινηθεί εφ’ εξής η χώρα έναντι των βόρειων γειτόνων της.
Ενδεχομένως θα πρέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά και όλοι οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί και υπουργοί Εξωτερικών να συνεισφέρουν, με τις απόψεις, τη γνώση και τις διεθνείς τους επαφές αφενός στην επίλυση του Μακεδονικού με όρους σύμφορους για τη χώρα και τον ελληνισμό και αφετέρου στην οικοδόμηση ενός ευρύτερου Μετώπου Εθνικής Ανασυγκρότησης.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τα Σκόπια, αλλά η Τουρκία και ο αναθεωρητισμός της ηγεσίας της.
Εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες μας και όχι στο πως θα ταπεινώσουμε τους κατοίκους της «βόρειας Μακεδονίας».
Το πρόβλημα δεν είναι τα εθνικά δίκαια, που αποτελούν και τη σημαία των «μακεδονομάχων», αλλά το εθνικά συμφέροντα, τα οποία όμως, αυτοί που αυτοχαρακτηρίζονται ως «αληθινοί πατριώτες», θα πρέπει να τα περιγράψουν με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια και καθαρότητα και όχι απλώς να τα επικαλούνται.
Αν δεν υπάρξει εθνική συννενόηση, ενότητα και συστράτευση των πολιτικών δυνάμεων και οι πολίτες διχαστούν με βάση το τι θεωρείται καλή και κακή συμφωνία τότε είναι πολύ πιθανό η «συμφωνία των Πρεσπών» να καταγραφεί στην Ιστορία με χαρακτηρισμούς όπως αυτή της Ζυρίχης.
Και για να μην συμβεί αυτό θα πρέπει στους πολίτες να σχηματισθεί η εδραία πεποίθηση ότι η συμφωνία που πρόκειται να υπογραφεί αποτελεί όντως τη λύση του προβλήματος και δεν είναι το κλείσιμο μιας υπόθεσης και μάλιστα κατόπιν εντολής ξένων παραγόντων.
Κι αυτή η πεποίθηση δεν μπορεί να σχηματισθεί όσο τα κόμματα συνεχίζουν να διαπρέπουν στο (άθλιο) παιχνίδι των μεταμορφισμών στο όνομα των ψήφων και της εξουσίας και όχι του πατριωτισμού.
Δυστυχώς, όσο κι αν δεν μας αρέσει, όσο κι αν μας πληγώνει υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί στον συμβιβασμό που επιχειρείται.
Η ονομασία δεν μπορεί παρά να περιέχει τη λέξη Μακεδονία. Ο γεωγραφικός προσδιορισμός (severna) εκτός των άλλων ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα αφού το 1/3 της Μακεδονίας βρίσκεται στα Σκόπια.
Η γλώσσα τους είναι «μακεδονική», δεν σχετίζεται με την αρχαιοελληνική Μακεδονία, αλλά υπάγεται στην κατηγορία των σλαβικών γλωσσών και διαλέκτων.
Για δε την εθνότητα υπάρχει στο διεθνές δίκαιο η έννοια του αυτοπροσδιορισμού που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεπεραστεί.
Βεβαίως, υπάρχει και η επιλογή να μην αποδεχθούμε τον συμβιβασμό και να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν: Να λέγονται Μακεδονία, να είναι Μακεδόνες και να έχουν μακεδονική γλώσσα.
Να μην μας πειράζει που τα αναγνωρίζουν όλοι στον κόσμο.
Να μας αρκεί που δεν το κάνουμε εμείς.
Είναι μια άποψη.
Κατ’ εμέ λανθασμένη, αλλά είναι μιά άποψη.
Θα πρέπει όμως αυτό να το αποφασίσουμε.
Και να αποδεχθούμε το κόστος της επιλογής.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε βαυκαλιζόμενοι ότι κάποια στιγμή είτε «θα διαλυθούν» είτε «θα τους πάρουμε τα σώβρακα».
Αυτές οι αυταπάτες πρέπει να σταματήσουν.
Δεν μας ωφελούν, μας βλάπτουν και μάλιστα σοβαρά αφού στρέφουν τους μισούς Έλληνες εναντίον των άλλων και με κατηγορίες περί «μειοδοσίας», «εθνικισμού» και άλλες τέτοιες αχρείαστες ανοησίες.
Η χώρα δεν αντέχει έναν ακόμη διχασμό.
Δεν χρειάζεται μετά την Κύπρο να έχει μία Ζυρίχη και για τη Μακεδονία.
Κι αυτό δεν αφορά μονάχα τον Τσίπρα, αλλά και τον Μητσοτάκη…
Γράφει ο Νίκος Φελέκης
