Η Χανιώτισσα μάνα που άναβε τα καντήλια στους τάφους των Γερμανών στο Μάλεμε, ενώ της σκότωσαν τον άντρα και το γιο…
«Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα» – Γιορτή της μητέρας σήμερα και ο μητρικός ρόλος βρίσκει την απόλυτη έκφραση σε αυτήν τη μάνα που άναβε τα καντηλάκια στους τάφους των φονιάδων του γιου και του άντρα της.
Αναλυτικά, το 1952 ένας Γερμανός, ο Έρχαρτ Κέστνερ, θέλησε να επισκεφθεί το νησί της Κρήτης. Η γερμανική πρεσβεία πίστευε ότι ήταν πολύ νωρίς με τις νωπές μνήμες από τα ολοκαυτώματα στα χωριά της Κρήτηςκαι τις πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες. Όμως, ο Γερμανός πήγε και επισκέφθηκε και το γερμανικό νεκροταφείο, εκεί που είχαν ταφεί οι Γερμανοί στρατιώτες που είχαν χάσει τη ζωή τους στη περίοδο της κατοχής. Και εκεί με έκπληξη είδε μια ζωντανή ψυχή, μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα.
«Την πλησίασα», λέει ο Κέστνερ «και τη ρώτησα:- Είστε από εδώ; – Μάλιστα. – Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Απαντά η γυναίκα: «Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ’41 με ’44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».
Το παραπάνω μήνυμα του Μανώλη Γλέζου διαβάστηκε στις αντιφασιστικές εκδηλώσεις για τη Μάχη της Κρήτης, που έγιναν στο Bad Reichenhall της Βαυαρίας. Εκεί όπου χτυπούσε κάποτε η καρδιά του χιτλερικού καθεστώτος και εκπαιδεύονταν οι Ορεινοί Καταδρομείς της Βέρμαχτ. «Μαζί Έλληνες και Γερμανοί αντιφασίστες θα κρατήσουμε αναμμένα τα καντήλια της μνήμης, τους έγραψε… Από το βιβλίο εντυπώσεων στο στρατιωτικό γερμανικό νεκροταφείο στο Μάλεμε Χανίων. Οι πολίτες εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τον πόλεμο…
Πηγή: www.mixanitouxronou.gr
Ετσι…Ομως με προβληματιζει ενα γεγονος:
Σε πολυ γνωστο ιστολογιο με φωτογραφιες της πολης των Χανιων,προ τριμηνου, ειχε αναρτηθει μια φωτογραφια με οχηματα και Γερμανους και καποιος ρωτουσε που ειναι η τοποθεσια…Ειχε δωσει κι ενα αφελη χαρακτηρισμό στους Γερμανους,νομιζω «ασχημους» οτι τους ελεγε και καποιος κρητικος απο κατω γραφει οτι «οι Γερμανοι ηταν πολυ ωραιοι ανδρες και να ρωτησεις τις Χανιωτισσες της εποχης πώς ηταν,που τους λες ασχημους»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μα ειναι δυνατον!!!!!!
Τις μας λεει δηλαδη αυτο το τσουτσεκι;;;Οτι οι Χανιωτισσες γουσταρανε τους Γερμανους;;;;Και θεωρει αυτος τον εαυτο τους Ελληνα και Κρητικο;;;;
Δυστυχως ακομα και σημερα υπαρχουνε τετοια λεσια και λες οτι αν «Οι γερμανοι ξαναρχοντα» πρωτοι θα τρεχανε να σηκωσουνε το χερακι!!!Φτου!!!
(Οσο κι αν εψαξα σημερα δεν βρηκα τη φωτογραφια να δειτε κι εσεις τα χαλια μας…)
Ωραία η ιστορία του Μανόλη Γλέζου. Τα λόγια της μάνας θυμίζουν Βιζυηνό. Να ρωτήσω όμως, υπήρχε το 1952 επισκέψιμο νεκροταφείο στο Μάλεμε;