Η μια και μόνη περίπτωση που δεν θα έχουμε τριπλές εκλογές τον Μάιο
Εάν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις η ΝΔ φλερτάρει με την αυτοδυναμία και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζεύει τη διαφορά. Βεβαίως, μέχρι τις εκλογές έχουμε πολύ δρόμο. Στην πολιτική ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος και μέχρι τον Μάϊο μπορεί να υπάρξουν ανατροπές. Ακόμη και η αναμέτρηση, που σήμερα φαίνεται εύκολος περίπατος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενδέχεται να γίνει ντέρμπι. Ούτε μπορεί να αποκλειστεί και η περίπτωση τα δύο πρώτα κόμματα να συγκεντρώσουν ποσοστό που θα υπερβεί το 63,5% που είχαν λάβει, αθροιστικά στις προηγούμενες εκλογές. Στην περίπτωση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φτάσει ακόμη και στο ποσοστό (26,9%) που είχε λάβει τον Ιούνιο του 2012, ενώ η ΝΔ να καταφέρει να εκλέξει ίσως και 155 βουλευτές.
Το σίγουρο είναι πως με τα σημερινά δεδομένα οδηγούμαστε στην παγίωση του νέου δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) καθώς το ΚΙΝΑΛ, που δυνητικά θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει συνεχίζει τις χαμηλές πτήσεις και είναι αμφίβολο, μετά και τη ζημία που του επέφερε η αποχώρηση του Ποταμιού, αν θα καταφέρει να συγκεντρώσει διψήφιο ποσοστό. Επίσης, τα ναζιστικά – εγκληματικά χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής δεν τις επιτρέπουν να κινηθεί σε υψηλότερα ποσοστά και να θέσει σε δοκιμασία το εγχώριο πολιτικό σύστημα, όπως κάνουν άλλα ακροδεξιά έως και φασίζουσα κόμματα στην Ευρώπη. Ούτε φυσικά έχει διαφανεί κάποια νέα ανορθωτική πολιτική δύναμη ή κάποια ηγετική προσωπικότητα, τύπου Μακρόν, που να μπορεί να ταράξει τα νερά και να αναδιατάξει τον πολιτικο-εκλογικό χάρτη. Ενδεχομένως, το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο της ερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης θα είναι αν ΝΔ και ΚΙΝΑΛ καταφέρουν να συγκεντρώσουν την απαραίτητη πλειοψηφία των 3/5 της Βουλής (180 βουλευτές) για να εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να μην οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές, στο πρώτο τρίμηνο του 2020, με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Σημειώνουμε πάντως ότι η αντιπαράθεση που ξέσπασε, με αφορμή τα λεγόμενα των Παπακώστα, Αντώναρου, Καμμένου και κυρίως το δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, για τη συμπεριφορά και το ρόλο του Κώστα Καραμανλή, σε σχέση με την κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα, δεν συνδέεται με, εκδηλωθείσα, τουλάχιστον δημοσίως, πρόθεση του πρώην πρωθυπουργού να διεκδικήσει το ύπατο αξίωμα. Κάθε άλλο. Η
μόνη περίπτωση ο ανιψιός του ιδρυτή της ΝΔ να διεκδικήσει τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι εφόσον αλλάξει το πολίτευμα από Προεδρευομένη σε Προεδρική Δημοκρατία. Αυτό λένε οι πολιτικοί του φίλοι διερμηνεύοντας τις απόψεις του. Για δε την πρωθυπουργία θα μπορούσε, λένε πάλι οι πολιτικοί του φίλοι, να τεθεί επικεφαλής μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας (προφανώς μετά από εθνική καταστροφή) και όχι να την διεκδικήσει εκ νέου ως αρχηγός της συντηρητικής παράταξης.
Βεβαίως, αυτά λένε οι πολιτικοί του φίλοι γιατί οι πολιτικοί του αντίπαλοι -όχι μόνον από το ΚΙΝΑΛ, που θεωρεί τον Κ. Καραμανλή ουσιαστικό υπεύθυνο για την κρίση και τα μνημόνια, αλλά και από το εσωτερικό της ΝΔ- υποστηρίζουν ότι με την εφεκτική του στάση έναντι της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «ουσιαστικά αντισυστρατεύται την προσπάθεια της ΝΔ και του αρχηγού της Κυριάκου Μητσοτάκη να υπάρξει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πολιτική αλλαγή».
Επειδή όμως αυτά μπορεί να θεωρηθούν, αν και δεν είναι, μακρινές υποθέσεις και σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες, ας δούμε πως έχουν σήμερα τα πράγματα καθώς, με την ομιλία και τη συνέντευξη τύπου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ολοκληρώνεται ο πολιτικός κύκλος της ΔΕΘ που άνοιξε την προηγούμενη ο πρωθυπουργός. Υπάρχουν τρία στοιχεία που θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό και το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το πρώτο είναι ότι οι συντάξεις δεν θα κοπούν. Παρά τα όσα λέγονται και γράφονται είναι ειλημμένη απόφαση του πρωθυπουργού και των συνεργατών του να ακυρωθεί το μέτρο της περικοπής των συντάξεων από 1/12019. Το Μαξίμου, εάν δεν συναινέσουν οι δανειστές, εμφανίζεται αποφασισμένο να έλθει ακόμη και σε σύγκρουση μαζί τους, παρά να εφαρμόσει ένα μέτρο το οποίο θα οδηγήσει (όπως ο ο ίδιος ο πρωθυπουργούς και οι στενοί του συνεργάτες εκτιμούν) την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ στα Τάρταρα.
Το δεύτερο είναι ότι η λύση στο Μακεδονικό θα δοθεί από την παρούσα Βουλή και δεν θα αφεθεί ως εκκρεμότητα για την επόμενη ή, όπως λέγεται, ως «καυτή πατάτα» για τον Μητσοτάκη. Ο Τσίπρας θεωρεί ότι το πολιτικό κόστος για τη συμφωνία των Πρεσπών έχει καταβληθεί και θα ήταν λάθος να μην εισπράξει και τα όποια ωφέλη της είτε από τον διεθνή παράγοντα είτε από το τουλάχιστον 35% των ψηφοφόρων που συμφωνούν με τη λύση. Ήδη ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης προσδιόρισε τον Μάρτιο ως πιθανό χρόνο συζήτησης -και σίγουρης επικύρωσης, όπως είπε- της συμφωνίας
Το τρίτο είναι ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Μάϊο. Και αυτή η απόφαση είναι ειλημμένη. Τόσο ο κυβερνητικός όσο και ο κομματικός προγραμματισμός γίνεται με την 26η Μαΐου ως απώτερη ημερομηνία προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία. Μαξίμου και Κουμουνδούρου θεωρούν ότι οι τριπλές κάλπες θα τους ευνοήσουν, ιδίως εάν καταφέρουν, στο επόμενο οκτάμηνο, να περιορίσουν τη διαφορά σε ποσοστό που να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της εκλογικής αναμέτρησης ως «ντέρμπι» και μάλιστα ανάμεσα σε «δύο διαφορετικούς κόσμους».
Η μόνη περίπτωση να μην διεξαχθούν μαζί εκλογές για Βουλή, ευρωβουλή και αυτοδιοίκηση είναι οι δημοσκοπήσεις τον Απρίλιο να παραμένουν έντονα αρνητικές για τον ΣΥΡΙΖΑ ή να έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα ότι εάν έχουμε μόνον ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές τα αποτελέσματα για την ευρωβουλή θα είναι τέτοια που θα παραπέμπουν στην κομματική πολυδιάσπαση που υπήρξε τον Μάϊο του 2012 με τη ΝΔ να λαμβάνει το 19%, ο ΣΥΡΙΖΑ το 16%, το ΠΑΣΟΚ 13%, άλλα τέσσερα κόμματα (ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΧΑ) να κυμαίνονται ανάμεσα στο 6% και το 10% και η αναντιπροσώπευτη ψήφος να φτάνει το 19%.
Εάν εκτιμηθεί ότι μπορεί να έχουμε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα τότε ενδεχομένως να αφεθούν οι εκλογές για το τέλος της τετραετίας, με την αιτιολογία ότι το χαμηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με το επίσης μικρό για τις προσδοκίες της ΝΔ αποτέλεσμα δεν στοιχειοθετούν αίτημα για άμεση απομάκρυνση της κυβερνήσεως.
Επιπροσθέτως, και όπως μάς λέει ανώτερη κυβερνητική πηγή «εφεξής μόνο θετικές και καλές ειδήσεις έχει να περιμένει η κυβέρνηση». Μη περικοπή συντάξεων, επενδύσεις έστω και μικρές, στοχευμένες προσλήψεις, λελογισμένες αυξήσεις μισθών, μειώσεις, ακόμη κι αν είναι περιορισμένες, ασφαλιστικών εισφορών και φόρων συνθέτουν μια δημόσια εικόνα που μόνο αρνητική για την κυβέρνηση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Αν σε αυτά προσθέσει κάποιος αφενός τις (ριζοσπαστικού χαρακτήρα, όπως λένε οι πληροφορίες) προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση, που θα γίνουν γνωστές τον Οκώβριο και αφετέρου τη δικαστική διερεύνηση οζουσών υποθέσεων του παρελθόντος που μπορούν να δημιουργήσουν σκηνικό έντασης και να παράξουν πολιτικά αποτελέσματα τότε μάλλον δικαιολογείται η αισιοδοξία υψηλόβαθμου κυβερνητικού παράγοντα που ηγείται και παραγωγικού υπουργείου ότι «μπορεί να μην κερδίσουμε τις εκλογές όμως το ποσοστό που θα πάρουμε και η διαφορά που θα έχουμε από τη ΝΔ όχι μόνον θα μας κρατήσουν ζωντανούς, έστω και από τα έδρανα της αντιπολιτεύσεως, στο παιχνίδι της διακυβέρνησης, αλλά και θα αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, και πρωτίστως τον Τσίπρα, σε πρωταγωνιστές της προσπάθειας για ανασύνθεση και ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς την επομένη των εκλογών.
Στον καμβά των θετικών, για την κυβέρνηση, ιχνογραφημάτων θα πρέπει να αναφέρουμε και την «ήσυχη, ήρεμη και απλή» (συγκριτικά με τις παλαιότερες) πρώτη μεταμνημονιακή επίσκεψη των Θεσμών στην Αθήνα. Εάν είναι έτσι και οι επόμενες -που μάλλον είναι δύσκολο, όπως παραδέχεται και οικονομικός υπουργός που μετέχει των συζητήσεων- τότε το κυβερνητικό επιχείρημα για χαλάρωση της ασφυκτικής επιτροπείας των εταίρων και δανειστών ενδεχομένως να βρει οπαδούς και πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως, στο Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη του την ευγλωττία για να πείσει τους ομολόγους του ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει να εφαρμόζει με συνέπεια τα συμφωνηθέντα.
Λίγο πριν ή αμέσως μετά το Γιούρογκρουπ και οπωσδήποτε πριν τα Χριστούγεννα ο Τσίπρας θα πρέπει να πείσει τους συντρόφους του, σε ένα έκτακτο προγραμματικό συνέδριο, για την ορθότητα της οριστικής του πλέον απόφασης να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ηγεμονική δύναμη της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης, διαδεχόμενο ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ. Πάντως η αριστερή πτέρυγα της Κουμουνδούρου είναι έντονα δυσαρεστημένη με τη «δεξιά στροφή» και την «αρνητική πολιτική σηματοδότηση με τις υπουργοποιήσεις των Παπακώστα, Χρυσοβελώνη, Ζορμπά ακόμη και της Νοτοπούλου».
Δεν πρόκειται βεβαίως, όπως ομολογούν στις παρασκηνιακές συζητήσεις που γίνονται και οι οποίες είναι πολλές, να προχωρήσουν σε κινήσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε ρήξη και διάσπαση αφού, όπως απεδείχθη και με τις αποχωρήσεις των Λαφαζάνη, Ζωής και λοιπών, …όποιος είναι έξω από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Στον διάλογο για το προγραμματικό συνέδριο θα προσπαθήσουν οι απόψεις τους να γίνουν αποδεκτές από όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη και στελέχη παρότι δεν ελπίζουν ότι θα γίνουν και επίσημες κυβερνητικές άμα και κρατικές πολιτικές.
Όμως «αν οι μετρήσεις έδειχναν ότι η αριστερή τάση του κόμματος, που έχει αναφορά στο σκληρό πυρήνα του 3-4% του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να πιάσει το όριο εισόδου στη Βουλή τότε είναι βέβαιο ότι θα υπήρχε διάσπαση και προσπάθεια συγκρότησης ενός ευρύτερου εναλλακτικού πόλου της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση», μας λέει προβεβλημένο στέλεχος των διαφωνούντων με τις επιλογές της ηγετικής ομάδας. Προσώρας, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει και γι’ αυτό ο Τσίπρας και η προεδρική πλειοψηφία θα συνεχίσουν και το προσεχές διάστημα θα εντείνουν, μέσω και δορυφορικών σχημάτων που θα δημιουργηθούν, την προσπάθεια να αγκυροβολήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά.
Γράφει ο Νίκος Φελέκης
