Η μεσαία τάξη

Ο Τζώνης έκλεισε με μια οργισμένη κίνηση την τηλεόραση που είχε ειδήσεις και στράφηκε στον Κατάλευκο: «Ρε αρχηγέ, μπορείς να μου πεις τι ακριβώς σημαίνει η λέξη μπαταχτσής, που έγινε πολύ της μοδός τελευταίως;». Ο Κατάλευκος τράβηξε από το ράφι τον Μπαμπινιώτη και διάβασε: «Μπαταχτσής ή μπαταξής: αυτός που είναι ασυνεπής στην εξόφληση των χρεών του, ο κακοπληρωτής, ο αναξιόχρεος. Προέρχεται από την τουρκική ρίζα batak που σημαίνει βούρκος».

– «Α, μάλιστα» γέλασε ο Τζώνης, «άρα η μισή Ελλάδα είναι μπαταχτσήδες».

– «Οχι βρε. Μπαταχτσής είναι ο κατά σύστημα και ιδεολογία κακοπληρωτής, όχι αυτός που θέλει να πληρώσει, αλλά δεν μπορεί».

– «Ετσι λες εσύ, αρχηγέ. Ο Μπαμπινιώτης άλλα λέει. Κατά τον ορισμό του, όλοι οι ασυνεπείς ανεξαρτήτως αιτίας είναι μπαταχτσήδες. Το ίδιο που λέει κι η τρόικα δηλαδή».

– «Αμάν, ρε Τζώνη, άρχισες πάλι στους λεκτικούς ακροβατισμούς. Σε λίγο θα μας πεις ότι το λεξικό του Μπαμπινιώτη είναι η χρυσή βίβλος των τροϊκανών».

– «Οχι. Αλλά επί του συγκεκριμένου συμφωνούν απολύτως. Και εδώ που τα λέμε, τι φταίει και το κακόμοιρο το λεξικό; Να κάνει στους χρεωμένους τον ορό της αλήθειας και αναλόγως με τις απαντήσεις να φτιάξει την ελληνική γλώσσα;».

– «Ούτε η τρόικα τους βάζει όλους σ’ ένα τσουβάλι, Τζώνη. Από τις προτάσεις της διαπραγμάτευσης που βλέπω εγώ στο τραπέζι, καταλαβαίνω ότι τους πολύ φτωχούς τους προστατεύουν όλοι. Για τη μεσαία τάξη είναι ο καβγάς».

Ο Τζώνης συγκατένευσε, κουνώντας το μαλλιαρό του κεφάλι με σιχασιά. Ηταν γνωστό σε όλους πως όταν ο νεαρός άκουγε για μεσαία τάξη έβγαζε σπυράκια:

– «Γι’ αυτήν την κατάρα γίνονται όλα. Δίκιο έχεις, αρχηγέ. Για τη μεσαία τάξη, για τους μικροαστούς. Αυτή η άθλια κοινωνική ομάδα φταίει και είναι η χώρα σ’ αυτό το χάλι».

– «Ε όχι κι έτσι, βρε Τζώνη. Υπερβολικός όπως πάντα».

– «Ετσι και χειρότερα. Μωρέ, καλά θα κάνουν οι τράπεζες και τα ξένα funds να τους πάρουν τα σπίτια».

– «Μπα; Τι βλέπω; Πού είναι ο αναρχικός και ο κομμουνιστής; Μου ‘γινες ξαφνικά νεοφιλελεύθερος και είσαι υπέρ των εξώσεων και των πλειστηριασμών;».

– «Ισα ίσα, επειδή δεν είμαι νεοφιλελεύθερος είμαι υπέρ των πλειστηριασμών των σπιτιών της περίφημης μεσαίας τάξης. Αυτό το σιχαμερό μεσαίο πρέπει να σπάσει επιτέλους. Μεσαίο σπίτι, μεσαίο αμάξι, μεσαία παιδεία, μεσαία απεργία, μεσαίος πολιτικός χώρος… όλα μεσαία σ’ αυτήν τη χώρα. Ούτε πολύ ούτε λίγο, ούτε συντηρητικό ούτε προοδευτικό, ούτε ανατρεπτικό ούτε καθεστωτικό. Καμία κίνηση, όλα στη μεσαία μούχλα μας. Αντε λοιπόν να τους πάρουν τα σπιτάκια τους, να βρεθούν στον δρόμο, για να δούμε με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν».

– «Ε καλά τώρα…».

– «Εμ τι θα έλεγες, αρχηγέ; Αφού ο ορισμός του μεσαίου, είσαι εσύ. Αν δεν απαλλαγούμε από σένα, προκοπή δεν θα δούμε».

– «Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι νεαρέ».

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Η dream team

Δεν ξέρω τι θα απογίνει με την υπόθεση Πανούση, ούτε και με πολυενδιαφέρει. Oλο αυτό είναι πολύ πρακτόρικο για τα μέτρα μου. Αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι άλλος ένας «κορυφαίος» της «πρώτη φορά αριστερά», βγαίνει δημοσίως και ρίχνει δύο καντάρια χολή κατευθείαν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού που τον διόρισε.

Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Βαλαβάνη, Πανούσης… για μετρήστε. Ο ένας λέει τον Τσίπρα πουλημένο, ο άλλος φοβισμένο, ο τρίτος ξεγελασμένο, ο τέταρτος τρομοκράτη. Κι όμως, επρόκειτο για την dream team της Αριστεράς, για την ομάδα-όνειρο που δεν θα έφτιαχνε μόνο την Ελλάδα, αλλά θα άλλαζε και όλη την Ευρώπη.

Έτσι για την Ιστορία, εκείνο το υπουργικό συμβούλιο τι ήταν τελικά; Θερμοκήπιο αχάριστων ευεργετημένων; Ασκηση πρωθυπουργικής εργασίας για το πώς δεν πρέπει να φτιάχνεται μια κυβέρνηση; Συνέλευση ουτοπιστών και πολιτικά σαββατογεννημένων; Κι αφού ο καθένας ξέχωρα αποδείχτηκε τόσο προβληματικός, πώς όλοι μαζί -κατά την κυβερνητική προπαγάνδα- τα πήγαν τόσο υπέροχα; Ελα ντε.

Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης για το «Έθνος«