Ελπίζω ο Ρωμανός να μη μπαίνει στο facebook

Το facebook πραγματικά δεν του αφήνει οδό διαφυγής. Από τη μία οι συνήθεις κυνικοί. Κοροιδεύει το κωλόπαιδο, πολύ ασχοληθήκαμε, τόσα Αλβανάκια είναι στη φυλακή και δεν ασχολούμαστε με τη μόρφωσή τους κλπ. Όλα αυτά που πεισμώνουν περισσότερο τον απεργό να τους αποδείξει ακόμα και με το θάνατό του, ότι δεν υποκρίνεται. Όχι, αγαπητοί, το παιδί κινδυνεύει και αν πεθάνει μπροστά στα μάτια μας είναι υπόθεση όλων μας.

Από την άλλη οι υποστηρικτές του. Διαβάζω όλο το φάσμα της ηρωοποίησης. “Δείχνει σε όλους μας το δρόμο”, “το απαράμιλλο σθένος του είναι μάθημα για μάς του καναπέ”, “δίνει τη μάχη για λογαριασμό μας”, πράγματα που δημιουργούν ένα πρότυπο στο οποίο το παιδί αυτό πρέπει να ανταποκριθεί. Διαβάζω διάφορες αστειότητες που εξωραίζουν τον ελπιδοφόρο κόσμο του Ρωμανού σε αντιπαράθεση με τον κατεστραμένο δικό μας, στον οποίο συναθροιζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι μαζί με τους Τσοχατζόπουλους και τους Παπαντωνίου. Άλλοι λένε ότι δεν μας επιτρέπεται να τον υποχρεώσουμε να ευνουχίσει τον τσαμπουκά του, λες και ποτέ θα κατηγορήσει κανείς αυτό το παιδί για έλλειψη τσαμπουκά. Πώς θα ξεφύγει από το φωτοστέφανο; Πώς θα ξεφύγει από την εικόνα που έχουν φτιάξει οι άλλοι για αυτόν όταν ήδη είναι παγιδευμένος στα δικά του διλήμματα; Δεν καταλαβαίνουν οι, αγαθή τη προθέσει, υποστηρικτές του ότι του έχουν ανεβάσει τον πήχυ της απόδρασης από το αδιέξοδο που βιώνει;

Απαιτούν ή κάνουν εκκλήσεις, ανάλογα με το ύφος του καθενός, στον Εισαγγελέα, τους υπουργούς, τον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δώσει λύση. Καλά κάνουν. Αλλά φαίνεται ότι όλες οι προτάσεις οδηγούνται σε συμπληγάδες και ίσως δεν υπάρχει χρόνος. Ένα μόνο δεν άκουσα από κανέναν, κυριολεκτικά. Το πιο αυτονόητο, το πιο αναμενόμενο, το πιο φυσικό, το πιο ανθρώπινο, ρε αδερφέ. Έκκληση στο ίδιο το παιδί να φάει. Μία εκκληση πατρική, συντροφική, στοργική, φιλική, πολιτική, αριστερή, δεξιά. Αγόρι μου, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη ζωή σου, δεν υπάρχει τίποτα πριν και μετά από αυτήν. Σώσε τη ζωή σου και μετά δες τι θα την κάνεις. Μία έστω υποσημείωση δεν είδα, που να τον εκλιπαρει, κάτω από την πολιτική θέση των εκατοντάδων χρηστών που διάβασα εγώ (και θάναι χιλιάδες), που δεν συνειδητοποιούν ότι η ασυμβίβαστη ρητορική και τα μεγάλα λόγια τους γίνονται παραπάνω βάρος στην πλάτη ενός νέου ανθρώπου. Περίσσεψε η επίδειξη αναισθησίας και το μονοπώλιο ευαισθησίας, απουσίασε ο απλός σπαραγμός. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι το αυτονόητο της κοινωνίας των ανθρώπων έλειψε από τον κόσμο του διαδικτύου;

Με ένα τρόπο πρέπει να του δείξουμε όλοι ότι είμαστε στο πλάι του σε μιά απόφαση ζωής και όχι θανάτου. Ότι δεν τον θέλουμε ούτε αποδιοπομπαίο ούτε ήρωα. Τώρα ίσως νομίζει ότι αν διακόψει την απεργία πείνας, θα διαψεύσει και τις προσδοκίες ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Θα θεωρήσει τον εαυτό του υπεύθυνο μιας συλλογικής ήττας. Ή, ακόμα χειρότερα, θα επιβεβαιώσει τους χαιρέκακους στην ατομική του ήττα. Ας τον πείσουμε ότι δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο και ότι η ζωή είναι πάντα νίκη.

Ένα άρθρο των πρωταγωνιστών: Του Ανδρέα Πετρουλάκη | protagon.gr