Δώστε τη σημαία στο προσφυγάκι ρε!
Tο μικρό Αφγανόπουλο, ανυπομονούσε να κρατήσει τη σημαία μας και ένιωθε περήφανο που θα είχε αυτή την εμπειρία, στη χώρα που του έμελλε να βρεθεί. Γιατί του την πήρατε; Ένα προσφυγόπουλο που παρελαύνει ως σημαιοφόρος σε τιμά ως άνθρωπο και ως έθνος…
Είναι από τις ειδήσεις που όταν τις διαβάζω θυμώνω. Όχι απλώς θυμώνω, μου βγαίνουν άγρια ένστικτα. Στο 6ο Δημοτικό Δάφνης κληρώθηκε να είναι σημαιοφόρος ένας 11χρονος Αφγανός πρόσφυγας και αντί για σημαία, παρέλασε τελικά με την πινακίδα του σχολείου. Η είδηση κάνει εδώ και λίγες ώρες το γύρο του Διαδικτύου και όλοι αναρωτιούνται τι στο καλό συνέβη και «άρπαξαν» τη σημαία απ’ το προσφυγόπουλο. Απ’ ότι διαβάζω, το θέμα έχει καταγγελθεί και στο υπουργείο Παιδείας.
Το πιθανότερο, να είναι ακόμα μια ιστορία ρατσισμού και μικροψυχίας, μια απ’ τις πολλές που έχουν συμβεί στις ελληνικές παρελάσεις. Εδώ ακύρωσαν, όπως λέγεται, την κλήρωση και έκαναν άλλη. Σε παλιότερες περιπτώσεις, έχουν ακυρώσει ολόκληρες αριστείες. Δεν πάει να είναι άριστος ο μαθητής, άμα είναι ξένος απορρίπτεται. Σημαιοφόροι θα γίνονται μόνο βέρα Ελληνάκια κι ας έχουν μέτριους βαθμούς.
Και το περίμενε πώς και πώς, διαβάζω, το μικρό Αφγανόπουλο, ανυπομονούσε να κρατήσει τη σημαία μας και ένιωθε περήφανο και χαρούμενο που θα είχε αυτή την εμπειρία, στη χώρα που του έμελλε να βρεθεί. Ειλικρινά, απορώ: εσύ ή εσείς που του την πήρατε, δεν νιώσατε άσχημα που ματαιώσατε τη χαρά ενός παιδιού; Πόσο σας έχει πνίξει την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία ο συντηρητισμός; Και πόσο θλιβερό, αλήθεια, που δεν μπορείτε να δείτε το δάσος πίσω από το δέντρο, τη μεγάλη εικόνα πίσω από ένα ξένο παιδάκι που γίνεται σημαιοφόρος.
Ο Αμίρ και η σημαία. Όχι η κανονική που του έπρεπε, αλλά η πλαστική, σαν την καλοσύνη μας…
Αν μπορούσατε να το σκεφτείτε πιο καθαρά, απελευθερωμένοι από τα ρατσιστικά ταμπού σας, θα βλέπατε ότι η μεγάλη εικόνα είναι ένας θησαυρός για όλους. Ένα προσφυγόπουλο που παρελαύνει ως σημαιοφόρος, που του έχεις επιτρέψει να έχει αυτή την εμπειρία, σε τιμά ως άνθρωπο και ως έθνος. Το αγκαλιάζεις χωρίς τσιγκουνιές, το αποδέχεσαι χωρίς δισταγμό, με όλη σου την ψυχή. Αλήθεια, δεν το αξίζει αυτό ένα παιδί, και μάλιστα ένα παιδί που έχει περάσει δύσκολα;
Εγώ ένα πράγμα περιμένω πάντως, και ελπίζω να συμβεί: να εξακριβωθεί τι ακριβώς συνέβη με τον συγκεκριμένο μαθητή απ’ το Αφγανιστάν. Και, αν διαπιστωθεί ότι κάποιος ή κάποιοι φταίνε, να τιμωρηθούν. Αν κάποιος θέλει να είναι ρατσιστής, ας το περιορίσει στα ντουβάρια του σπιτιού και στη μίζερη ζωούλα του. Όχι να το βάλει και μέσα στα σχολεία, όπου όλοι πρέπει να έχουν ίσες, υποτίθεται, ευκαιρίες.
Είναι ευθύνη της Πολιτείας να τιμωρεί τους ρατσιστές. Είναι ευθύνη της να μην επιτρέπει στα αρρωστημένα πιστεύω τους να μπαίνουν στους χώρους εκπαίδευσης και να καθορίζουν συμπεριφορές και διαδικασίες. Βέβαια, τι να περιμένεις κι από μια Πολιτεία όπως αυτή, η οποία εξευτελίζει τους πρόσφυγες υποχρεώνοντάς τους να ζουν σε καταυλισμούς με άθλιες δομές; Λίγες οι πιθανότητες μάλλον μια τέτοια πολιτεία να ενδιαφερθεί για έναν μικρό Αφγανό που δεν του έδωσαν τη σημαία στην παρέλαση. Ε;
Υ.Γ.: Ωστόσο, εγώ ελπίζω να το κάνει. Και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, που λένε.
Γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου
