Δεν είναι η Porsche, ηλίθιε!

Ο παππούς μου, όταν τον πήγαινα τις πρώτες μου βόλτες με το δίπλωμα και περιμέναμε να ανάψει το πράσινο, έλεγε: «Να μην έχει ποτέ ταχύτητα στο φανάρι. Δώσε χρόνο σε αυτόν που θα κάνει τη μαλακία και θα περάσει με κόκκινο, να σε προσπεράσει και όχι να σε παρασύρει». Μου θύμιζε επίσης, ότι ακόμη και αν δεν έχω stop μπορώ να κάνω λίγο την κότα και να κόβω, για τον βιαστικό που μπορεί να με στείλει στον άλλον κόσμο, την ώρα που κάποιος με περιμένει σπίτι.

Την Κυριακή μείναμε για κάμποσα λεπτά μπροστά από μια οθόνη, να παρακολουθούμε πως 4 άνθρωποι έστησαν στο ραντεβού τους, όσους τους περίμεναν. Ένα βίντεο κασκαντεριλίκι, που ξεπερνά ακόμα και αυτά που βλέπουμε σε ταινίες τραβηγμένες από τα μαλλιά και γελάμε. Και γελάμε γιατί με έναν μαγικό τρόπο, οι πρωταγωνιστές βγαίνουν αλώβητοι από τις φλόγες, φορώντας τα γυαλιά τους και τινάζοντας τη φράντζα τους. Στην Αθηνών-Λαμίας όμως, δεν υπάρχουν ήρωες και από τις φλόγες μένουν ανθρώπινες στάχτες.

Δεν πρόκειται για τον κληρονόμο γνωστού επιχειρηματία. Πρόκειται για τον Γιώργο Βακάκη, παιδί του Απόστολου Βακάκη. Έναν 23χρονο που σκοτώθηκε, παρασέρνοντας και άλλους τρείς ανθρώπους στον θάνατο. Η τεράστια ευθύνη του, έχει να κάνει με την επιλογή του να οδηγήσει με αυτόν τον τρόπο τον συγκεκριμένο πύραυλο. Μια ευθύνη που βαραίνει την πλάτη εκείνου που αποφάσισε να του «παραχωρήσει αυτό το όπλο, τοποθετώντας τον σαν βλήμα μέσα του». Στα 23 ποτέ κανείς δεν πεθαίνει. Στα 23 ο κόσμος όλος είναι δικός σου και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα λεφτά. Αυτό, για κάθε Ελληναρά που τόσο εύκολα τοποθέτησε στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, το σήμα ενός ακριβού αμαξιού.

Είμαστε ζωντανοί μπροστά στον απρόσμενο θάνατο και ταυτιζόμαστε με τον τραγικό πατέρα, την χαροκαμένη μάνα, με όσους μένουν πίσω να σπαράζουν και είναι λογικό. Ο φονιάς στα μάτια μας είναι συμβολικός και έχει το χρώμα του χρήματος. Έχει τη δυνατότητα να εξαγοράζει την ατιμωρησία του και να σπαταλήσει ελάχιστα λεπτά, σε διαδρομές ωρών. Έτσι, ο «τσόγλανος με την Porsche», συμβολίζει πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε. Γίνεται πανεύκολα ταξικό αφήγημα, ο πλούσιος που μας σκοτώνει κάθε μέρα μεταφορικά και τελικά και κυριολεκτικά. Ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, που μας επιτρέπει την αναπαραγωγή του ίδιου μοτίβου, ξεφεύγοντας διαρκώς από της πραγματικές συνθήκες. Το να δίνουμε ταξικό περιεχόμενο σε μια τέτοια ιστορία, εκτός από αστείο είναι και επικίνδυνο.

Όσο βάζουμε μάσκαρα στην Κηφισίας και τσακωνόμαστε με την γκόμενα στο τηλέφωνο στη Μεσογείων, θα μας φταίει η Porsche. Πάντα οι πλούσιοι θα είναι οι κακομαθημένοι που κομματιάζουν την μεσαία τάξη, λες και αυτή οδηγεί σαν την Μεγαλόχαρη. Αλήθεια, τα κωλοφτιαγμένα αυτοκίνητα που εκτοξεύονται στα Λιμανάκια, τι εταιρείας να είναι; Τα τόσα χιλιάδες τροχαία που αφήνουν πτώματα και κατακρεουργημένους ανθρώπους πίσω, είναι αυτοκίνητα συγκεκριμένης φίρμας;

Πριν έναν χρόνο ακριβώς, τραγουδιστής κηδεύτηκε με εκδηλώσεις λατρείας, με τους οπαδούς του ακόμη και σήμερα να τον τιμούν (;) με πράξεις που προξενούν αμηχανία. Λιώμα σε γκρεμό και αλκοολικές οι νύχτες για τον Παντελή που όλα τα προφήτευσε, με τους φανς να επιμένουν ότι έφυγε σαν άρχοντας. Μωρέ πάτε καθόλου καλά; Αποθεώνετε την καψούρα με τόνους αλκοόλ και με τρελές ταχύτητες για να φτάσετε στην άτιμη που σας κεράτωσε και σας φταίει η Porsche;

Όχι δεν οδηγούν όλοι σε αυτήν τη χώρα σαν δαιμονισμένοι και όχι δεν κάνουν μόνο οι γόνοι πλουσίων μαλακίες όταν κάθονται στο τιμόνι. Μάθαμε όμως να σεβόμαστε μόνο την τσέπη μας, πουλώντας φθηνά τη ζωή μας. Σε ξεχαρβαλωμένους δρόμους και με ανύπαρκτες ποινές, κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Χαιρόμαστε με τη μείωση των προστίμων, γιατί πλέον μπορούμε να σακατευτούμε σε τιμή ευκαιρίας.Η σκέψη μου είναι καρφωμένη σε αυτόν τον άνθρωπο που έμεινε να κοιτάει το αμάξι του να καίγεται, με τον θάνατο να αγκαλιάζει την οικογένεια του. Τους γονείς όλων αυτών των ανθρώπων, που χτύπησε το τηλέφωνο και έμαθαν ότι τα παιδιά τους πέρασαν στην άλλη μεριά. Δεν σταματώ να τρομάζω, με μια κοινωνία που είναι τόσο έτοιμη πάντα να κατασπαράξει, βάση των απωθημένων της.

Ο άνθρωπος αυτός, είδε να χάνεται η γυναίκα και το παιδί του μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Ανάμεσα στον πόνο του, είπε και αυτό: «Είδα τον οδηγό της Porsche μπροστά μου νεκρό. Ήταν ένα παιδάκι. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του, ούτε αυτοί ήθελαν να το χάσουν». Ας σκεφτούμε όλοι τα λόγια ενός ανθρώπου, που θα μπορούσε να πει πολλά και να του συγχωρεθούν. Πως μπορούμε και καταδικάζουμε ουρλιάζοντας, περισσότερο από αυτόν τον άνθρωπο αλήθεια;

Χρύσα Λύκου για το provocateur.gr