Άγνοια του κινδύνου;

Το τι ακριβώς διημείφθη σε μια συνάντηση δύο προσώπων, κανείς πέραν των δύο δεν μπορεί να το ξέρει (ούτε κι αυτοί που ενημερώθηκαν από τους συμμετέχοντες εκ των υστέρων), αφού δεν κρατούνται πρακτικά, εκτός αν κάποιος από τους δύο, ενδεχομένως και οι δύο, έχουν τον τρόπο να αποκαλύψουν το περιεχόμενο της συζήτησής τους με λεπτομέρειες, χωρίς βολικό μοντάζ, ύποπτους εξωραϊσμούς και δόλιες αποσιωπήσεις. Οπότε οι τρίτοι που μαθαίνουν για το γεγονός πρέπει να αρκεστούν στις αφηγήσεις που παρουσιάζουν οι εμπλεκόμενοι.

Οταν όμως οι εκδοχές τους είναι σε άλλο μήκος κύματος, τελείως διαφορετικό, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με φίλους που ανταλλάσσουν ανέκδοτα και ταξιδιωτικές εμπειρίες ή απλώς με γνωστούς που μιλάνε περί ανέμων και υδάτων, αλλά με ισχυρούς παράγοντες που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα, δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και προσπαθούν αξιοποιώντας τη θέση τους να κερδίσουν πόντους στο παιχνίδι της επιρροής, τότε τα πράγματα μπερδεύονται.

Ποιος λέει αλήθεια και ποιος όχι; Μας λένε και οι δύο ολόκληρη τη δική τους αλήθεια για το συμβάν ή έχουν αφήσει για κάβα ορισμένες πτυχές του προκειμένου να τις ανασύρουν και να τις χρησιμοποιήσουν σε δεύτερο χρόνο ώστε να στριμώξουν τον αντίπαλο και να τον εκθέσουν στα μάτια της κοινής γνώμης; Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου απουσιάζουν τα αδιάσειστα και αποστομωτικά στοιχεία, έχουμε τη σύγκρουση δύο ισχυρισμών που διεκδικούν ο καθένας για λογαριασμό του τη δικαίωση. Τότε τι γίνεται;

Ας πούμε ότι ουδείς εκ των πρωταγωνιστών είναι υπεράνω υποψίας, δηλαδή αθώος πέραν πάσης αμφιβολίας, και ας δεχτούμε ότι αμφότεροι έχουν κάθε λόγο να εκμεταλλευτούν την υπόθεση. Το μόνο κριτήριο, όχι αμάχητο, ωστόσο αρκετά ασφαλές, είναι η προϊστορία τους.

Αν ο ένας έχει κακόφημο παρελθόν, πλούσια παράδοση στα στησίματα και στην ίντριγκα, αίσθηση μεγαλείου, συμπεριφορά ηγεμόνα που δυσφορεί, εξεγείρεται και επιτίθεται με όλα τα μέσα όταν δεν του γίνονται τα χατίρια και ταυτοχρόνως βρίσκεται σε δύσκολη θέση, με τραυματισμένες τις φιλοδοξίες του λόγω των εκκρεμοτήτων που έχει σε άλλα μέτωπα, τότε η «αλήθεια» του, όσο καμπανιστά κι αν προβάλλεται από τον ίδιο και τους συμμάχους του (σταθερούς ή περιστασιακούς), είναι διαβλητή.

Βεβαίως προκύπτει το ερώτημα: αφού ο συνομιλητής του γνώριζε τα παραπάνω (οπωσδήποτε τα γνώριζε γιατί δεν κατοικεί σε άλλη χώρα), γιατί πήγε να συζητήσει μαζί του; Αγνοια του κινδύνου;

• Ανάγωγα

Εγκαλούν τον Τσίπρα κόμματα, μέσα ενημέρωσης και δημοσιολόγοι ότι, ενώ καταγγέλλει τη διαπλοκή, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να συνομιλεί, στα κρυφά μάλιστα, με εκπροσώπους της. Το εντυπωσιακό είναι πως μερικοί απ’ αυτούς δεν παραδέχονταν μέχρι τώρα ότι υπάρχει στη χώρα διαπλοκή και λοιδορούσαν όσους υποστήριζαν τα αντίθετα για συνωμοσιολαγνεία. Καλοδεχούμενη η μεταστροφή τους.

Γράφει ο Τάσος Παππάς για την Εφημερίδα των Συντακτών