Χολή, Ξίδι Και Φθόνος «Προσκυνητών» κατά Αλκίνοου Ιωαννίδη
Η γαλλική Liberation ονόμασε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ως τη μόνη σίγουρη “επένδυση” στην Κύπρο ωστόσο τα εγχώρια μαντρόσκυλα της τρόικας όχι μόνο δεν έχουν πειστεί αλλά έχουν λυσσάξει….
Ήταν αναμενόμενες οι ξινισμένες αντιδράσεις στο πασίγνωστο πλέον κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο «Ελεύθεροι κατακτημένοι» που αναδημοσιεύτηκε σχεδόν στις μισές ιστοσελίδες του ελληνικού διαδικτύου. Αναμενόμενες ήταν επίσης οι πηγές αυτής της ξινίλας. Πρώτος και καλύτερος ο επαγγελματίας απεργοσπάστης Ηλίας Κανέλλης (Τα Νέα, 26/3) ενώ μερικές σταγόνες χολής αφήνει και ο όμορος αντιαριστερός Τάκης Θεοδωρόπουλος της Καθημερινής (27/3), που χαρακτηρίζει το κείμενο του Αλκίνοου «λυρικές ασκήσεις επί χάρτου» (μα πού να τις έκανε τις ασκήσεις; στο βουνό, στο πεδίο των μαχών;) Πολύ μας ανησυχεί η σιωπή του Στέφ. Κασιμάτη και του Π. Μανδραβέλη; Γιατί δεν έχουν ακόμα ξιφουλκήσει κατά του τραγουδιστή; Από τον Γ. Πρετεντέρη δεν περιμένουμε αντίδραση, αφού αυτός χτυπά από Τσίπρα και πάνω.
Αρκετά ήταν και τα φαρμακερά σχόλια μνημονιακών και χρυσαυγιτών στο Βήμα, που ανέβασε το κείμενο του Αλκίνοου στην ηλεκτρονική του έκδοση. «Όχι άλλο Θεοδωράκη, ευχαριστώ δεν θα πάρω», γράφει ένας τύπος. Ένας άλλος τον βρίζει επειδή τόλμησε να πάρει μέρος σε αντιρατσιστική συναυλία στο Σύνταγμα.
Πάντως, ακόμα και οι υβριστές του Α.Ι. παραδέχονται ότι το παιδί γράφει καλά, όμως λένε ότι εδώ ισχύει το αντίθετο της γνωστής φράσης:
«Ιδέαι όμως πλούσιαι, πτωχώς ενδεδυμέναι, δεν είναι δι’ αιώνιον ζωήν προωρισμέναι». Πλούσιο το ένδυμα, λένε, αγαπητέ Αλκίνοοε, αλλά οι ιδέες σου είναι πτωχές ή μάλλον εκτός πραγματικότητας. Επιπλέον, αποδίδονται στον καλλιτέχνη προθέσεις τις οποίες ο ίδιος ουδέποτε διεκδίκησε. «…γράφοντας συγκινημένος για να συνεγείρει και να οδηγήσει σαν εθνικός τραγουδιστής-ηγέτης τον λαό του», παρατηρεί ο Ηλ. Κανέλλης, που παραδέχεται τα «άψογα ελληνικά» του Αλκίνοου, αλλά θεωρεί πως είναι «εγκλωβισμένος στην αυταρέσκεια της ρητορικής του». Προφανώς, οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν γνώμη και να καθοδηγούν τον λαό είναι οι ομοτράπεζοι και ομογάλακτοι του κ. Κανέλλη.
Σε παρόμοια κατεύθυνση και ο Γιάννης Μεϊμάρογλου, φίλος της ΔΗΜΑΡ, που στο tvxs γράφει ότι είναι συγκινητικό το πρώτο μέρος του κειμένου του Αλκίνοου, αλλά στο δεύτερο, εκεί όπου αναφέρεται στο «όχι» της Κυπριακής Βουλής, ο ευαίσθητος καλλιτέχνης μάς τα χαλάει…
Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από το κείμενο του Α.Ι.:
Γιατί, ό,τι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Βέβαια, για να αποκτήσει ένα νόημα η Δημοκρατία, το «Όχι» θα πρέπει να εκφραστεί και εκτός Βουλής από τον ίδιο τον κυπριακό λαό. Ωστόσο, αυτή η στιγμιαία αντίσταση δεν είναι λίγη, ιδίως αν τη συγκρίνουμε με τα χαμερπή «Ναι, σε όλα» που αντήχησαν πριν λίγους μήνες στην ελληνική Βουλή.
Δανειζόμενοι κι εμείς τα λόγια του καλλιτέχνη, μπορούμε να πούμε ότι οι ξινισμένες μνημονιακές πένες της δημοσιογραφίας δεν θα αφήσουν τίποτα «δικό τους» στον πολιτισμό του τόπου. Τίποτα «δικό τους» δεν θα μείνει στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αντίθετα, κάτι θα μείνει από τα τραγούδια του Αλκίνοου, που φυσικά δεν είναι απαραίτητο να αρέσουν σε όλους.
Πηγή: mao
