Το λόμπι του photoshop

Αν αναρωτηθείς γιατί δε δόθηκαν με τον ίδιο εντυπωσιοθηρικό τρόπο στη δημοσιότητα (όχι φυσικά πώς θα έπρεπε), οι φωτογραφίες των δύο νεαρών που δολοφόνησαν τον Πακιστανό πριν από σχεδόν είκοσι μέρες στα Πετράλωνα, οι καλές γλώσσες θα σε πουν δικαίως αφελή. Οι κακές θα σε πουν φυσικά «λαϊκιστή».

Αν το πάς παραπέρα, σκανάρεις όλες τις φωτογραφίες του νορβηγού σφαγέα Μπρέιβικ, από την στιγμή της σύλληψής μέχρι εκείνη της δίκης, και δε βρεις ούτε μισό μώλωπα από ειδική αστυνομική μεταχείριση, οι καλές γλώσσες θα μεταχειριστούν το επιχείρημα του αδέξιου συμψηφισμού. Οι κακές θα σε πουν φυσικά «λαϊκιστή» .

Επειδή, τρεις φορές λαϊκιστής μπορεί και να χάνεις τη θέση σου στο επόμενο TedEx ή στην επόμενη δράση των Atenistas, ας δούμε λίγο τι ακριβώς συνέβη το προηγούμενο Σάββατο. Πώς πήγε περίπατο το «καταδικάζω τη βία από όπου προέρχεται;»; Πώς πήγε περίπατο η βάση μιας δημοκρατικής κοινωνίας που λέγεται «τεκμήριο αθωότητας», έστω κι αν όλοι είμαστε περίπου βέβαιοι για την ενοχή των τεσσάρων συλληφθέντων στο Βελβεντό (τη συμμετοχή στη ληστεία μάλλον δεν την αρνούνται και οι ίδιοι); Πώς φτάσαμε από τον υπουργό που θα έκανε μήνυση στον Guardian που γράφει για βασανισμούς, σε μια κωμικά οξύμωρη κατάσταση ξυλοδαρμένοι συλληφθέντες να παρουσιάζονται ως τρόπαιο στα κεντρικά δελτία των 8 και στα πρωτοσέλιδα της επόμένης μέρας; Κι όλα αυτά με εισαγγελική άδεια που φυσικά προηγήθηκε της παραγγελίας για προκαταρκτική εξέταση σχετικά με τις καταγγελίες περί ξυλοδαρμού (την οποία ζήτησε σήμερα η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Παναγιώτα Φάκου). Κι όλα αυτά με το ιλαροτραγικό photoshop που σύμφωνα με την εκ των υστέρων εξήγηση του υπουργού «έκανε τα πρόσωπα αναγνωρίσιμα», αλλά σύμφωνα με την κοινή λογική πρόκειται για άλλη μια παλαιοδεξιά tech χοντράδα μετά τη μονταζιέρα του Κεδίκογλου.

Την πρωτογενή είδηση της ένοπλης ληστείας, αφού οι φερόμενοι ως δράστες είναι ήδη στα χέρια των αρχών, ο καθένας μπορεί να την κρίνει στη θαλπωρή του (διαδικτυακού) σαλονιού του. Να αποφασίσει αν πρόκειται για τρομοκράτες ή αγωνιστές. Λίγο θα απασχολήσει αυτούς που θα δικάσουν.

Αυτό όμως που είδαμε το Σάββατο στις οθόνες μας, απασχολεί όλους μας. Αν δηλαδή τη στιγμή που μερικές χιλιάδες Χρυσαυγίτες έσπερναν ανατριχίλα στο κέντρο της Αθήνας, εμείς ανεχόμαστε την επέλαση της συλλογιστικής τους στις τηλεοράσεις μας. Αν επιτρέπουμε,, ανεξαρτήτως ενοχής, την πανηγυρική επίδειξη των πρησμένων προσώπων εν είδη λάφυρου, ως δεύτερη φάση του σχεδίου «ανακατάληψης των πόλεων» που είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο πρωθυπουργός μας.

Βλέπετε τώρα που πήραμε τη δόση και – μέχρι νεωτέρας – δε χρεοκοπούμε κάθε Σαββατοκύριακο, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν προεκλογικό αγώνα. Κοινώς κάνουν την τρίχα τριχιά, κλείνοντας γλυκά τα ματιά στο εκλογικό φιλέτο των «νοικοκυραίων». Η ΝΔ με τη δική της εκδοχή περί τάξης κι ασφάλειας, ο ΣΥΡΙΖΑ με την αμέριστη ενίσχυση της κουλτούρας της μανούρας. Για να μην αδικεί κανείς τον Δένδια, οφείλει να σημειώσει ότι η πρακτική της διαπόμπευσης σταδιακά εξελίσσεται από τη μέρα που έσκασε εκείνη η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού. Κι ότι φυσικά τελειοποιήθηκε από τον προκάτοχό του, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, με αποκορύφωμα το πρόσφατο αίσχος με τις οροθετικές. Για να έρθει μετά ο Δένδιας και να δημοσιοποιήσει ακόμα και φάτσες ανήλικων προσαχθέντων μετά από πορεία (στις 28/9/2012 για παράδειγμα – ευτυχώς χωρίς να έχουν φάει μπουνιές)

Ας μείνουμε λοιπόν στο γεγονός. Στη σύλληψη και στη διαχείρισή της. Ακόμα κι αν γύρω γύρω αλλού επαναπροσδιορίζουν την αξία της σφαλιάρας, αλλού αυτοεπιβεβαιώνουν τη «θεωρία των δύο άκρων» (που πάει με όλα), αλλού στέκονται στη ΒΠ «καλομαθημένη» καταγωγή των συλληφθέντων, αλλού ποντάρουν στην αναφορά του ονόματος «Γρηγορόπουλος» κι αλλούσυγκρίνουν, αφού είναι τζάμπα, τους τέσσερις πιτσιρικάδες με τους αγωνιστές της Χούντας.

Τέσσερα χρόνια τώρα ψηλαφίζουμε την περίφημη «νέα εθνική αφήγηση» με το ψευδεπίγραφο δίλημμα υπέρ ή κατά του μνημονίου. Λες κι έχει σημασία για τους περισσότερους από μας, αν θα κάνει κουμάντο το επερχόμενο «λόμπι της δραχμής» ή αν θα διατηρήσει τα σκήπτρα το κατεστημένο «λόμπι του ευρώ». Αν δεχθούμε ότι τον περασμένο Ιούνιο η κάλπη αποδείχθηκε «φιλοευρωπαϊκή» (όπως έλεγε εκείνος ο απερίγραπτος καλοκαιρινός ευφημισμός), αυτό δε συνεπάγεται ότι εγκρίθηκε το «λόμπι του photoshop». Η υπαγωγή, δηλαδή, της δημόσιας ατζέντας στην υστερία του Αδώνι Γεωργιάδη με την θατσερική υποστήριξη εκείνων που ανέχονται σφαλιάρες κατά το δοκούν προκειμένου να έρθει η ρημάδα η ανάπτυξη με νέους φόρους…

Πηγή: Π. Μένεγος για την athensvoice.gr