Το κήρυγμα του π. Ανδρέα Ανωγείων | «Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου θα πρέπει να γίνουν καθημερινή πράξη»
Με σεβασμό τίμησε η ενορία του Αγίου Γεωργίου σήμερα Πέμπτη το πρωί τα θύματα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973,μιας πράξης που αποτέλεσε το έναυσμα για την πτώση της δικτατορίας που κράτησε την Ελλάδα στον γύψο για επτά ολόκληρα χρόνια.
Παρουσία των καθηγητών και των μαθητών του Γυμνασίου και του Λυκείου Ανωγείων ο πάτερ Ανδρέας Κεφαλογιάννης τέλεσε επιμνημόσυνο δέηση για τα θύματα σε μια εκδήλωση μνήμης που γίνεται από το 2000 στην ενορία και που στόχο έχει να κρατήσει άσβεστη τη μνήμη των ανθρώπων που έπεσαν για τα ιδανικά τους και πάλεψαν ενάντια σε κάθε μορφής Φασισμού και Κατοχής.
Μετά το μνημόσυνο ο π. Ανδρέας απευθυνόμενος σε καθηγητές και μαθητές , μίλησε για τα μηνύματα του Πολυτεχνείου μέχρι τις μέρες μας,καυτηριάζοντας ιδιαίτερα και τα προβλήματα που υπάρχουν στην Παιδεία,στον δίκαιο αγώνα των καθηγητών,αλλά και προτρέποντας τα παιδιά να κάνουν και τα ίδια από τη μεριά τους τη δική τους αντίσταση,υψώνοντας τη φωνή τους και διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον με περισσότερες προοπτικές.
Το κήρυγμα του π. Ανδρέα έχει ως εξής:
«Αγαπημένα μου παιδιά, σεβαστοί καθηγητές.
Σας ευχαριστώ που βρίσκεστε εδώ στην εκκλησία του Αϊ Γιώργη για να τιμήσουμε την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73,την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου,ενάντια στην δικτατορία,ενάντια στην Χούντα των Συνταγματαρχών, ενάντια στην Απριλιανή Χούντα η οποία ήταν δημιούργημα και κατασκεύασμα ,όπως παραδέχθηκαν και οι ίδιοι,των Αμερικανών και άλλων που ήθελαν να βάλουν την Ελλάδα στον γύψο για μια επταετία και που αυτό είχε ως αποτέλεσμα τελικά μια μεγάλη Εθνική τραγωδία. Την Εθνική τραγωδία της Κύπρου με την εισβολή των Τούρκων και την διχοτόμηση του νησιού. Ένα πρόβλημα που ακόμα και σήμερα παραμένει άλυτο με εμάς να πληρώνουμε τις συνέπειες αυτής της επτάχρονης δικτατορίας του Παπαδόπουλου,του Πατακού και του Μακαρέζου.
Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ηρωική εξέγερση κάποιων νέων ανθρώπων που αντιστάθηκαν στον Φασισμό και τη Χούντα, ζητώντας Ψωμί,Παιδεία,Ελευθερία.
Όμως αυτά τα οποία ζήτησαν πριν από σαράντα χρόνια,σήμερα δεν είναι απλά επίκαιρα αλλά είναι τα ζητούμενα.Και εξηγώ τι ακριβώς εννοώ.
Σε ότι αφορά το ψωμί,αυτό σήμερα είναι δυσεύρετο και είναι δυσεύρετο διότι δεν υπάρχουν δουλειές,υπάρχει μεγάλη ανεργία.Η ανεργία στην Ελλάδα πλησιάζει στο 30%.Αυτό το ποσοστό έχει καταγραφεί μόνο την περίοδο της δεκαετίας του ’60.
Είμαστε μια από τις χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη και στον Κόσμο και φως δεν βλέπουμε από πουθενά.
Ψωμί δεν υπάρχει καθώς πέρα από τους ανέργους το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας ή στο όριο της φτώχειας και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις καθημερινές του ανάγκες.
Ψωμί δεν υπάρχει διότι βλέπουμε να μεγαλώνουν οι ουρές στα συσσίτια,να μεγαλώνουν οι ουρές στους κάδους σε αυτούς που αναζητούν να φάνε για να επιβιώσουν.
Ψωμί δεν υπάρχει γιατί βλέπουμε να μεγαλώνουν οι ουρές με τους άστεγους,οι ουρές με τους καταφρονεμένους,όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε όλα τα αστικά κέντρα και σε λίγο θα χτυπήσει και τις πόρτες των χωριών.
Ψωμί δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει σε λίγο με τα όσα σχεδιάζουν και τα όσα απεργάζονται οι εκπρόσωποι των λεγόμενων δανειστών ,οι οποίοι έχουν βάλει πλέον στο μάτι πέρα από τη δημόσια περιουσία και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων.Δηλαδή να μας πάρουν ακόμα και τα σπίτια , ακόμα και τα χωράφια και τότε είναι που πραγματικά θα πούμε το ψωμί ψωμάκι.
Σε ότι αφορά το δεύτερο αίτημα των φοιτητών της Εξέγερσης του ’73,την Παιδεία…
Για πια Παιδεία μιλάμε σήμερα; Για την Παιδεία που γίνονται απολύσεις Καθηγητών; Για την Παιδεία που γίνονται απολύσεις δασκάλων; Για την Παιδεία που γίνονται συγχωνεύσεις σχολείων,Γυμνασίων,Λυκείων; Για την Παιδεία που οι ελλείψεις πλέον είναι καθημερινές και τα παιδιά στοιβάζονται κυριολεκτικά μέσα στις τάξεις;
Και μπορεί εμείς εδώ να είμαστε σε καλύτερη μοίρα αλλά οι καταστάσεις είναι δραματικές για τα παιδιά στα αστικά κέντρα και σε άλλες περιοχές.
Για πια Παιδεία μιλάμε; Για αυτή που διαλύουν τα Πανεπιστήμια; Για αυτή που απολύουν τους διοικητικούς υπαλλήλους; Για πια Παιδεία μιλάμε;Για τη διάλυση και συγχώνευση των Τεχνολογικών και άλλων Ιδρυμάτων;
Για πια Παιδεία μιλάμε; Όταν δεν ξέρει ο φοιτητής και ο γονιός πότε και αν ξεκινήσουν τα μαθήματα εξαιτίας της πίεσης που ασκεί η Τρόικα στην Κυβέρνηση προκειμένου να προχωρήσει σε απολύσεις και να περιορίσει το εύρος των Ελληνικών Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Η Παιδεία σήμερα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και δεν είναι υπερβολή ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα φτάσουμε στο σημείο πλέον να μιλάμε για Κρυφά σχολειά με την έννοια ότι για να μάθει κανείς γράμματα θα είναι πολύ δύσκολο διότι αυτό που θα προέχει θα είναι να μπορέσει να επιβιώσει.
Όσον αφορά το τρίτο αίτημα..Την Ελευθερία…
Για πια Ελευθερία μιλάμε και για πια Δημοκρατία σε μια Χώρα όπου οι ίδιοι που την κυβερνούν ή την κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια παραδέχθηκαν ότι έχει παραχωρηθεί μέρος της Εθνικής κυριαρχίας.
Για πια Ελευθερία μιλάμε τη στιγμή που τα πάντα ελέγχονται και φιλτράρονται από όλους αυτούς που ήρθαν προκειμένου να μας ελέγξουν και να μας δέσουν χειροπόδαρα.
Για πια Ελευθερία μιλάμε τη στιγμή πλέον που είμαστε όλοι όμηροι και φακελωμένοι στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και παρακολουθούν τα πάντα και τους πάντες.
Για πια Ελευθερία μιλάμε τη στιγμή που στην Ελλάδα ,την Χώρα που γέννησε την Δημοκρατία ,δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για Δημοκρατία από τη στιγμή που η Χώρα κυβερνάτε από ξένα συμφέροντα ,από ξένους αφέντες και με πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου.
Πια λοιπόν η Ελευθερία;
Για αυτό λοιπόν όπως έλεγα προηγουμένως το σύνθημα με τα τρία αιτήματα των φοιτητών του ’73,το Ψωμί,Παιδεία ,Ελευθερία,δεν είναι απλά επίκαιρο στις μέρες μας αλλά είναι τεράστια ανάγκη να το υπερασπιστούμε και να το διεκδικήσουμε. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για την επιβίωση της ίδιας της Πατρίδας, της ίδιας της ύπαρξης μας,για την επιβίωση της ίδιας της Ελλάδας,της ίδιας της Ελληνικής κοινωνίας. Διαφορετικά αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους τότε θα πληρώσουμε τα σπασμένα. Όχι μόνο εμείς αλλά και οι επόμενες γενιές. Δ ιότι με αυτά τα οποία πραγματικά μας έχουν δεσμεύσει οι επόμενες γενιές θα ζήσουν πολύ δύσκολες μέρες.Εάν εμείς σήμερα δεν σηκώσουμε και δεν υψώσουμε τη σημαία της Αντίστασης.
Τα μηνύματα λοιπόν του Πολυτεχνείου θα πρέπει να γίνουν καθημερινή πράξη μέσα από τον αγώνα τον οποίο δίνει ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο.
Θα πρέπει να σημειώσω ότι στο Πολυτεχνείο του 1973 αυτό εδώ το χωριό που πάλεψε ενάντια στο Φασισμό έδωσε εκεί και το δικό του στίγμα ,παλεύοντας τον ντόπιο Φασισμό, παλεύοντας τη ντόπια Δικτατορία ,τη ντόπια Χούντα, μέσα από την παρουσία των Ανωγειανών φοιτητών που ήταν κλεισμένοι εκείνες τις ημέρες όχι μόνο μέσα στο Πολυτεχνείο αλλά και σε άλλες Πανεπιστημιακές σχολές των Αθηνών,της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων.
Και βέβαια ο άνθρωπος εκείνος, η συμβολική φιγούρα που έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην Εξέγερση:Ο Νίκος Ξυλούρης,που όλοι γνωρίζουμε ότι μέσα από την Ξαστεριά του ,ξεσήκωσε τους φοιτητές. Ο ίδιος το πλήρωσε ακριβά καθώς λίγες μέρες μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο τον συνέλαβε η ασφάλεια και τον βασάνισε.
Θα πρέπει λοιπόν ειδικά σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων, στην Ελλάδα της εξαθλίωσης στην Ελλάδα της φτώχειας, να έχουμε οδηγό το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
Γιατί αν δεν τα έχουμε αυτά ως οδηγό τότε οι μέρες που έρχονται θα είναι ακόμα χειρότερες, θα είναι ακόμα πιο μαύρες….
Πηγή: anogi.gr
