Το ημερολόγιο ενός ανέργου

Πανωλεθρίαμβος

03-04-2013, Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Λάρισας, Μικρές Αγγελίες. ΓΡΑΦΕΙΟ ζητά υπάλληλο κοπέλα έως 25 ετών, γνώσεις Η/Υ, 4ωρη πρωινή 10:00 – 14:00 μηνιαίος μισθός 150 ευρώ, τηλ……. Τρία χρόνια ανεργίας κάνουν αυτόματα το χέρι σου να πάρει τον αριθμό του τηλεφώνου της αγγελίας. Το ραντεβού κλείνεται για το απόγευμα της Τετάρτης. Σε ένα ευρύχωρο φωτεινό γραφείο στο κέντρο της πόλης, την ίδια ώρα συναντιούνται περίπου 40 κοπέλες. Όλες έχουμε τα προσόντα, κάποιες έχουν έρθει με συστάσεις, κάποιες άλλες με σιγουριά από … πολιτικά γραφεία βουλευτών. Αλλοίμονο, η θέση τελικά, συνοπτικά και γρήγορα, μέσα σε δύο λεπτά, θα καλυφθεί με αυτήν που δέχεται μισθό 110 ευρώ το μήνα. Θρίαμβος …, να οι νέες θέσεις εργασίας, να το μέλλον !!!

Mikres Aggelies , 25 χρ.

Έχω να κολλήσω ένσημα από το ’09

Ήμουν από τις πρώτες που πήρε η μπάλα. Φεβρουάριο του ΄09 απολύθηκα από την εταιρεία όπου δούλευα 4 χρόνια (μετά πήραν σειρά κι οι άλλοι συνάδελφοι). Ευτυχώς είχε ο άντρας μου ακόμα τη δουλειά του, έπαιρνα και το επίδομα και ήμασταν Ο.Κ. Εξάλλου, όλοι τα είχαμε όλα εν αφθονία μέχρι τότε.

Το Δεκέμβρη του ίδιου έτους απολύθηκε κι ο άντρας μου. Το επίδομά μου τελείωνε σε 2 μήνες και δουλειά ούτε για πλάκα, ούτε καν για interview δεν με καλούσαν. Ήμουν 33 (μεγάλη για γραφίστρια, έλεγαν).

Η ψυχολογία μας ανύπαρκτη όπως και τα οικονομικά μας. Είχαμε όμως την υγεία μας (έτσι μας έμαθαν να λέμε, δόξα σοι ο Θεός). Γονείς δεν υπήρχαν πια, οπότε βοήθεια από καμία πλευρά.

Έχω να κολλήσω ένσημα από τότε! Δουλεύω όποτε με φωνάξουν σε ένα τυπογραφείο για μεροκάματο (ανάθεμα τις σπουδές μου). Ευτυχώς βρήκε ο άντρας δουλειά αλλά τον βλέπω σπανίως, μόνο τα Σαββατοκύριακα.

Για παιδί πλέον ούτε λόγος. Πριν 4 μήνες μου ξεκίνησαν πονοκέφαλοι, πλάκωμα στο στήθος, ταχυπαλμίες και άλλα. Μου έγραψε η νευρολόγος αντικαταθλιπτικά, «Άγχος έχεις, χαλάρωσε. Τι σε απασχολεί;» με ρωτάει. Τι να της πω, το πώς θα σε πληρώσω;

Ισοπεδωθήκαμε, ξεπεράσαμε και τα όριά μας.

Μαρία , 37 χρ. , Αττική

Λογαριασμός και αναστεναγμός

Καταλαβαίνω τώρα, περισσότερο από ποτέ, εκείνο τον απύθμενο αναστεναγμό του πατέρα μου κάθε φορά που γυρνούσαμε απ’ έξω και βρίσκαμε στην είσοδο τους λογαριασμούς να μας περιμένουν.

Ο ίδιος αναστεναγμός πολλαπλασιασμένος επί χίλια κι εκείνη η παραίτηση όταν σκίζεις με μένος το φάκελο, κοιτάς το ποσό και μετά τον εαυτό σου στον καθρέφτη του ασανσέρ. Τι κάνω;

Το βιογραφικό μου το έχουν όλες οι επιχειρήσεις της πόλης και της επικράτειας, κάποιες εις διπλούν. Το τηλέφωνό μου τα πρωινά δουλεύει για να παίρνει τηλέφωνα σε αγγελίες.

– Μιλάτε Αγγλικά;

– Βεβαίως.

– Από υπολογιστές γνωρίζετε;

– Φυσικά.

– Έχετε πολύ ωραία φωνή.

– Συγγνώμη;

” κλικ ”

Το σούπερ μάρκετ είναι μια εντελώς νέα εμπειρία. Σαν ταινία τρόμου. Φτάνω στο ταμείο με ανοιχτό πορτοφόλι και ιδρωμένο μέτωπο. Αν ζητήσει πάνω απ’ αυτά που έχω, τι ν’ αφήσω πίσω;

Σκέφτομαι πως πρέπει να κόψω το κάπνισμα. Σκέφτομαι πως πρέπει να κόψω κάτι απ’ τα έξοδά μου. Τι;

Ντρέπομαι να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου και να ζητήσω λεφτά. Δεν το έκανα ποτέ, δεν θα το κάνω τώρα.

– Είσαι εντάξει από λεφτά;

– Ναι, πατέρα.

– Θα σου βάλω ένα εικοσαράκι, δεν μπορώ να βάλω άλλα τώρα.

– Δεν χρειάζεται.

– Χρειάζεται.

– Μπαμπά…

– Είσαι καλά;

– Ναι.

– Ψηλά το κεφάλι.

“κλικ”

Το τηλέφωνο θολώνει. Πατάω το κλείσιμο μηχανικά, αλλά δεν βλέπω μπροστά μου. Θέλω τόσο να σας δω αλλά δεν μου φτάνουν για το εισιτήριο. Το Πάσχα, σκέφτομαι, μια και καλή.

miro

Ο άνεργος έχει τη δική του ιστορία / 3

Καθώς έγραφα τη δική μου ιστορία διάβαζα και τις δικές σας. Μπήκε η ψυχή μου στο μίξερ. Πολύ έντονα τα συναισθήματα και όλων των ειδών. Εντός μου πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.

Βλέπω τη γενιά μου (40-50) να “πρωτοστατεί”. Είχαμε μάθει κι αλλιώς, αφού ενηλικιωθήκαμε και μεγαλώσαμε την εποχή της αφασίας και τώρα δυσκολευόμαστε πολύ. Μας έχει έρθει κάπως.

Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει ουσιαστικά από πολλές άλλες που διάβασα. Τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να μου κλέψουν κι εμένα την αξιοπρέπεια.

Ευτυχώς, δεν τα έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής. Βοηθάει και η “τρέλα” που κουβαλάω, αλλά και ο μισθός της συζύγου που, αν και κουτσουρεμένος μπορεί και μας προσφέρει τα βασικά. Χαράτσια, φόρους και λοιπές ληστείες δεν πληρώνω και από πεποίθηση και από αφραγκίαση. Και να τάχαμε όμως, δεν θα τους τα έδινα.

Ότι και να κάνουν δεν υποκύπτω. Ας απειλεί ο Ρουπακιώτης ότι θα μας μαζέψουν σε κέντρα κράτησης. Δεν μασάμε όλοι ταραμά, ρε κουφάλες.

Μόνο να οργανωθούμε πρέπει. Αφού τα κόμματα δεν το κάνουν, ας το κάνουμε μόνοι μας. Κι εδώ που συναντηθήκαμε, ας το προσπαθήσουμε. Ας αδράξουμε την ευκαιρία και ας καταπολεμήσουμε τη μεγάλη μας αρρώστια, την ιδιώτευση. Ακούω ιδέες.

 

Πηγή: Αγώνας της Κρήτης