Πότε αυτή η κοινωνία γέρασε; Πώς έχασε τη ζωντάνια της;
Ελλάδα στις αρχές του ‘80. Οι άντρες των οικογενειών της «μεσαίας τάξης» έκαναν 3 δουλειές ή 3 βάρδιες για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Έτσι θυμάμαι και τον πατέρα μου. Να φεύγει από τις 7 το πρωί και να γυρίζει στις 11 το βράδυ. Είχε 3 παιδιά να σπουδάσει. Όμως δεν έχανε το κουράγιο του. Δεν ήμασταν φτωχοί, αλλά μας είχε μάθει να διακρίνουμε την φτώχεια δίπλα μας. Κάθε Σάββατο η οικογένεια είχε έξοδο και το ίδιο και τα μεσημέρια της Κυριακής.
Πέρασαν τα χρόνια, τελείωσα το Λύκειο έχοντας ήδη κάνει την προσωπική μου επανάσταση και έφυγα για σπουδές. Τις δικές μου σπουδές – μάλλον όχι αυτές που οι γονείς ονειρεύονταν – γιατρός ή δικηγόρος, αφού ήμουν καλός μαθητής έλεγαν. Επαναστάτης και με λεφτά από το σπίτι δεν μπορούσε να συνυπάρξει στο μυαλό μου και έτσι σπούδασα με τα dj sets σε μαγαζιά της Θεσσαλονίκης της καλές εποχές του clubbing.
Τέλειωσα σπουδές και ήξερα ότι με περιμένει η δική μου θέση στην αγορά εργασίας. Ήταν αυτονόητο.
Οι σπουδές στο μάρκετινγκ ήταν trend της εποχής και τα media απορροφούσαν μαζικά στελέχη. Πέρασα από περιοδικά θρύλους (ΚΙΛΚ, ΓΥΝΑΙΚΑ, 4ΤΡΟΧΟΙ κ.α.) και η μόνη κοινή πορεία με τις παλαιότερες γενιές ήταν οι ώρες εργασίας. Μόνο που πλέον ζούσαμε στην εποχή της αφθονίας. Δεν δουλεύαμε για την επιβίωση ή για το μέλλον των παιδιών μας. Δεν αποταμιεύαμε – πάντα θα υπήρχαν χρήματα. Μας είχε απορροφήσει το παραμύθι των illustration περιοδικών μέσα στα οποία ζούσαμε. Και εμείς με την σειρά μας το πουλούσαμε καλά το παραμύθι στους απέξω.
Τότε αν κάποιος σπούδαζε, ήξερε ότι μια δουλειά θα έβρισκε να κάνει. Τώρα οι άνθρωποι παίρνουν 2-3 πτυχία και δουλειές πουθενά.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Ξέρω πολύ καλά πόσο διαφορετικά είναι τώρα τα πράγματα. Τότε αν κάποιος σπούδαζε, ήξερε ότι μια δουλειά θα έβρισκε να κάνει. Τώρα οι άνθρωποι παίρνουν 2-3 πτυχία και δουλειές πουθενά.
Δεν θέλω να γράψω φιλοσοφίες για τη λιτότητα. Το αντίθετο. Με εκνευρίζουν αφάνταστα αυτοί που με αφορμή την κρίση προσπαθούν να μας προσγειώσουν, να γίνουμε ολιγαρκείς σε όλα. Αντίθετα, πιστεύω ότι πρέπει να θέλουμε πάντα περισσότερα, αρκεί να ξέρουμε τι αξίζει να θέλουμε. Η Ελλάδα θα γίνει φτωχότερη μόνο αν δεν βάλουμε ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί τις αξίες μας σε νέες βάσεις και να τις υλοποιήσουμε τώρα!
Πότε ακριβώς σ’ αυτές τις 3 δεκαετίες, αυτή η χώρα έχασε την ορμή και το δυναμισμό της; Πώς αυτή η γενιά του ρίσκου και της απόλαυσης έγινε γενιά του φόβου και της ασφάλειας; Πότε πιστέψαμε ότι ζωή είναι να καταφέρεις μια πρόσληψη στο δημόσιο, να δουλέψεις 20-25 χρόνια και να βγεις στη σύνταξη στα 50 κάτι;
Πότε αυτή η χώρα άρχισε να φοβάται τη δουλειά; Να φοβάται ν’ αλλάξει; Πότε αυτή η κοινωνία γέρασε; Πώς έχασε τη ζωντάνια της; Και πότε αυτό θ’ αλλάξει; Πώς θα γίνει να ξυπνήσει μια μέρα και να πει τέρμα η κλάψα τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα;
