Περιμένοντας την Μέρκελ
Μετά από τα χθεσινά, μετά από τα χθεσινά τα προαναγγελθέντα εννοείται, τα αναμενόμενα πλην διαψευδόμενα, τα χθεσινά τα γνωστά, τα χθεσινά που παίχτηκαν σε επανάληψη, σε μιαν ακόμη επανάληψη, ξανά και ξανά, μια από τα ίδια, λες από μαζοχισμό, αλγολαγνεία, αυτοκαταστροφικότητα, ένας εναγκαλισμός με το πεπρωμένο, όπως μασάμε τσίχλα πάνω σε πονεμένο ούλος, σαν την γάτα που γλύφει τη λίμα και κόβει την γλώσσα της, σαν αυνάνες, μετά από όλα αυτά, μετά από το φιάσκο, το ρεζίλι, τους λεονταρισμούς και τα καμποϊλίκια, τις ψεύτικες ανακοινώσεις, την τεχνητή αισιοδοξία, την υπαγορευμένη σε μίσθαρνα ανθρωπάκια, αξιοθρήνητα αυτά και δέσμια μιας φτηνής ματαιοδοξίας γύρω από την επιβίωση, μετά από την άθλια χειραγώγηση, και τελικά μετά από την αναπόφευκτη, την απότομη προσγείωση, το σκάσιμο στο έδαφος, μετά από όλα αυτά και άλλα πολλά, τι απομένει πια; Τι; Η Μέρκελ! Η Μέρκελ απομένει! Να δούμε τι θα πει η Μέρκελ! Αυτό απομένει!
Είναι το κατάντημά μας μεγάλο. Μεγάλο και άπατο.
Και καλά ο Επαίτης… Έχει αυτός απλώσει την ανεστραμένη παλάμη προς το μέρος της από καιρό. Τώρα σκύβει και το κεφάλι για να της δείξει τον σβέρκο, ελπίζοντας πως θα τον σπλαχνισθεί και δεν θα του το πάρει. Θα το δούμε αυτό…
Αλλά οι άλλοι; Ο Προπέτης; Περιμένει και αυτός να δει τι θα πει η Μέρκελ; Και στο μεταξύ μετράει τα κουκιά που θα μεζέψει ο «Μίμης ο κοντός»; Αμ ο Δραπέτης; Αυτό νοεί ως πολιτική διαπραγμάτευση; Το τι θα πει η Μέρκελ; Οι βουλευτές; Περιμένουν και αυτοί τι θα πει η Μέρκελ; Να μου πεις οι ποδοσφαιριστές που θα τους στείλει τον Ρεχάγκελ, να πω «δεν βαριέσαι»… Θα μου πεις «οι βουλευτές πληρώνονται». Θα σου πω «ως πότε»; Θα μου πεις «όσο πιο πολύ καιρό τόσο καλύτερα γι αυτούς· εδώ δεν βλέπουν τι ψηφίζουν!» Νάτο που αρχίσαμε πάλι τα «σούπα-μούπες».
Μωρέ, ένας λαός ολόκληρός περιμένει τι θα πει η Μέρκελ; Είναι κρίμα, ρε παιδιά! Είναι ντροπή! Ντροπή και κρίμα! Κι είναι διπλή η ντροπή, είναι διπλό το κρίμα που το ξέρει αυτό η Μέρκελ. Το ξέρει ότι περιμένουμε τι θα πει. Και το περιμένει. Και μας περιμένει. Ήδη πριν από τα χθεσινά.
Τι θλίψη Θεέ μου…
Πηγή: sotosblog
